Κάνε με δική σου!

Το χάος της διασημότητας

Την είχε αφήσει μόνη στο δωμάτιο, για να ετοιμαστεί και να πάει σπίτι. Βέβαια της είχε πει ότι μπορούσε να κάτσει όσο ήθελε σε αυτόν, αλλά εκείνη αρνήθηκε κάνοντας την ατμόσφαιρα μεταξύ τους πιο σκληρή και βάναυση, αυτός ήταν και ο λόγος που έφυγε από το δωμάτιο. Ένιωθε να πνίγεται. Πίστευε ότι θα την κέρδιζε πίσω, αλλά δεν είχε ξεκινήσει ποτέ κανένα παιχνίδι για να νικήσει και να την κερδίσει. Σκέφτηκε ότι είναι αργά για ένα νέο ξεκίνημα, που είχε τόσα εμπόδια στον δρόμο. Βρισκόταν στο γραφείο του έχοντας σκυμμένο το κεφάλι προσπαθώντας να καταλάβει τι θα γινόταν μεταξύ τους. Δεν μπορούσε να χωνέψει την άρνηση της. Τουλάχιστον όχι τώρα που ήξεραν και οι δύο για το παιδί. Ήξερε ότι δικαστικά μπορούσε να πάρει το μωρό, όμως αυτό θα την έδιωχνε ακόμα περισσότερο μακριά του και το κρεβάτι του θα παρέμενε για πολύ περισσότερους μήνες και χρόνια άδειο από ότι τώρα.

Τα χαρτιά διαζυγίο βρισκόντουσαν ακριβώς μπροστά του και η πένα με το μελάνι ακριβώς δίπλα. Στο επάγγελμα του είχε μάθει να κάνει ότι λέει το μυαλό και όχι ότι λέει η καρδιά. Βούτηξε την μύτη της πένας στο μελάνι και ήταν έτοιμος να την αφήσει επιτέλους ελεύθερη. Ήταν έτοιμος να υπογράψει και να αφήσει την Λίζα να ζήσει την ζωή της έτσι όπως ήθελε. Ήταν έτοιμος να τερματήσει ότι είχε ξεκινήσει από την ημέρα του γαμού του μέχρι σήμερα και να της δώσει την ευκαιρία για μια νέο ξεκίνημα που θα έκανε αυτή και το μωρό. Όμως το ίδιο χέρι που κρατούσε την πένα είχε δεχτεί το πιο ωραίο χτύπημα της ζωής του.

 Μια μικρή πατουσίτσα σκούντηξε το μυαλό του εκείνη την στιγμή και τον έκανε να ζαλιστεί, αφήνοντας την καρδιά  να πάρει το έλεγχο και να σκίσει τα χαρτιά διαζυγίου στην μέση. Το παιχνίδι είχε ξεκινήσει και αυτός έπρεπε να τρέξει πολύ πιο γρήγορα, για να μπορέσει να την φτάσει και να τη παρασύρει μαζί του με κάθε δυνατό τρόπο, έτσι ώστε να φτάσουν ενωμένοι στον τερματισμό. Δεν είχε σημασία αν θα ξεκινούσαν μαζί, αυτό που είχε ουσία ήταν αν θα καταφέρνανε να τελειώσουν μαζί. Το παιχνίδι είχε ξεκινήσει από την ημέρα του γάμου, όταν ο παπάς είπε "Για να μπορέσετε να φτάσετε στην ευτυχία του γάμου, κατεβαίνοντας αυτά τα σκαλιά θα πρέπει να ξεχάσετε δύο μικρές και σημαντικές λέξεις . Το εγώ και το εσύ! Γιατί πλέον η εκκλησία σας ένωσε με τα δεσμά της και υπάρχει μόνο το εμείς!"

<Τζον!> Άκουσε την Λίζα να φωνάζει από το σαλόνι. Πέταξε τα χαρτιά του διαζυγίου στον κάδο κάτω από το γραφείο και σηκώθηκε για να πάει να την βρει.