Κάνε με δική σου!

Τωρα ξεκιναει το παιχνιδι!

<Επιτέλους σπίτι!> Φώναξα χαρούμενη ανοίγοντας την πόρτα με τα κλειδιά του Τζον.

Ο Τζον βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου, κρατώντας τις δύο βαλίτσες μας. Το σπίτι μύριζε κλεισούρα και αφού άφησε κάτω τις βαλίτσες πήγε και άνοιξε όλα τα παράθυρα. Ένα απαλό αεράκι μπήκε μέσα και άρχισε να κουνάει σε έναν απαλό χορό τις κουρτίνες από πίσω του.

Ήταν ένα σπίτι που επικρατούσε το λευκό και το καφέ χρώμα. Μπορεί να ήταν μικρό, όμως έβγαζε μια ζεστασιά. Ένα φιλόξενο σπίτι για δύο. Μια φωλίτσα για τα πουλάκια μου, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου, αν ζούσε.

<Εγώ πάω να ετοιμαστώ, γιατί σε μία ώρα έχουμε συνεδρίαση> Και σήκωσε ξανά τις βαλίτσες, για να τις ανεβάσει πάνω.

<Θες να ετοιμάσω να φάμε κάτι?> Τον ρώτησα βάζοντας τα γυαλιά ηλίου μου στην ειδική θήκη τους. Την ακούμπησα στο ξύλινο τραπεζάκι που είχαμε για να αφήνουμε τα κλειδιά μας και γύρισα να τον κοιτάξω, να δω την έκφραση που είχε πάρει από αυτό που άκουσε.

<Δεν χρειάζεται σήμερα θα βγούμε έξω> Και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες. <Εξάλλου δεν νομίζω να προλάβεις να ετοιμάσεις κάτι> Και πλέον άκουγα την φωνή του με το ζόρι. 

Έτρεξα προς την σκάλα και γρήγορα άρχισα να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλοπάτια, πιασμένη από τα κάγκελα. 

<Τι εννοείς?> Τον ρώτησα λαχανιασμένη, ανοίγοντας την πόρτα.

Ήταν γυρισμένος την πλάτη και έβγαζε την άσπρη μπλούζα του. Από τον καθρέφτη που είχε μπροστά του, μπορούσα να δω όλο το καλοσχηματισμένο σώμα του, αλλά και τα μάτια του που ήταν καρφωμένα πάνω μου.

<Δεν άκουσες τι είπα?> Με ρώτησε τρίβοντας τον αυχένα του και γύρισε να με κοιτάξει κανονικά. <Είπα ΈΧΟΥΜΕ συνεδρίαση> Και τόνισε την λέξη "έχουμε". Έβαλε την μπλούζα στο καλάθι με τα άπλυτα, δίπλα από τον καθρέφτη και κατευθύνθηκε στην μεριά της ντουλάπας του.

<Έχουμε?> Τον ρώτησα και έβγαλε ένα γκρι πουκάμισο.

<Ακριβώς. Είπαμε θα ξεκινήσεις να δουλεύεις μαζί μου. Θέλω η γραμματέας μου να είναι εκεί και να σημειώνει πράγματα που θεωρεί σημαντικά. Για να δούμε τι κρίση έχει η γυναίκα μου!> Έβγαλε και ένα μαύρο παντελόνι και περνώντας από δίπλα μου μου ψιθύρισε με την αντρική του χρεία την τελευταία πρόταση.

<Πόση ώρα έχω για να ετοιμαστώ?> Τον ρώτησα και γύρισα απότομα προς την μεριά του με μια περίεργη χαρά να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο μου.