forever alone

6 maanden = 6 weken

Als ik wakker word kijk ik op de klok, half 2, heb ik zolang geslapen!! Waneer ik alles weer even op een rijtje heb gezet komt Luka binnen, daar heb ik dus echt geen zin in nu, en ik draai hem mijn rug toe. Hij loop niet naar de andere kant van het bed wat de meeste zouden doen, maar legt voorzichtig en behoudzaam zijn hand op mijn schouder. Ik wil niet dat hij me aanraakt, nu ik er over nadenk is wat er gister is gebeurd al erg genoeg, ik ken hem niet eens en ik heb ook geen idee of ik wel de goede naam heb. Met een pijnlijke en langzame armbeweging laat ik zijn hand van mijn schouder glijden. Ik voel dat hij teleurgesteld is, maar ook dat hij me kan begrijpen. Met die gedachten draai ik me half naar hem om zodat ik hem kan zien. De jongen die er zit heeft niet z'n politiepak aan, maar ik herken zijn diep blauwe ogen. Ik schud mijn hoofd en hoop dat hij begrijpt wat ik bedoel, en blijkbaar doet hij dat want hij begint "Ik ben Luka, ik moet zorgen dat er niks met je gebeurt zolang je hier bent." ik geef hem een kort knikje en draai me dan helemaal om naat hem toe "Ik was de eerste die naast je zat toen je was vlauwgevallen, die man zit nu in de cel totdat jij fit genoeg bent om mee te gaan naar de rechtbank, en dat kan nog wel even duren." Ik geloof niet dat ik zo zwak ben en probeer het te bewijzen door rechtop te gaan zitten maar ik kom niet verder van het matras dan m'n nek. "Hoe vaker je dat probeert hoe langzamer je herstelt." met veel moeite weet ik het woordje oke uit te brengen, maar dat klonk wat raar want Luka moet er een beetje van lachen waardoor ik ook weer moet lachen.

op dat moment komt de dokter binnen en zijn humeur breekt die van mij en Luka. "Je ligt hier minimaal nog een half jaar, je familie kan komen op dinsdag, donderdag en zondag." En zonder pardon loopt hij de kamer uit en slaat de deur keihard dicht. Door het woord 'familie' breekt mijn hart en draai ik me weer om. Ik word enorm boos op de dokter terwijl Luka zijn hand weer op mijn schouder legt en me omdraait, ik protesteer en trek mijn schouder terug. Hierdoor word ik nog bozer. Nu legt hij zijn hand op mijn wang en begint me zagjes te aaien wat me wel kalmeert. Zacht zeg ik "Ik wil hier geen half jaar liggen." Even later vervolg ik "kun je me helpen ontsnappen, anders doe ik heg zelf en dan doe jij je baan niet goed" "Als ik je help moet ik je ook achterlaten, dan doe ik het ook niet goed." "Ik heb toch niet gezegt dat je me achter moet laten." "Als je over 6 weken nog zo denkt zal ik je helpen." ik kijk hem aan, snel voegt hij eraantoe. "En bij je blijven." Ik geef een klein glimlachje. Dan word er op de deur geklopt. Ik wil open doen maar Luka duwt me terug en geeft me weer die strenge blik voordat hij open doet. Ik kan niet zien wie er staat maar als mijn bewaker zich omdraait zie ik dat hij een dienblad eten vast heeft. Aardappels, Doperwten, en een bakje vla. Hij tilt mijn boven lichaam omhoog, ik probeeree te werken maar door de pijn geef ik het op. Zodra ik rechtop zit met mijn kussen achter m'n rug zet hij het dienblad op mijn schoot. Ik bekijk het eten zorvuldig, het is niet erg veel maar ook niet zo weinig dat ik trek krijg. Als ik opzij kijk zie ik Luka bijna jaloers naar mijn eten kijken. We hebben een korte blikwisseling en ik druk het bakje vla in zijn handen. Tot mijn verbazing weigert hij, maar dan word het opgeheldert waneer hij zegt "Ik moet zo in de kantine eten zoals iedereen eigenlijk moet, alleen mensen in een te slechte toestant mogen op hun kamer eten, en dan eigenlijk nog aan een tafel." ik kijk hem aan en begin dan te eten. De aardappels vallen al uit elkaar als je ernaar kijk en de doperwten zijn kurkdroop. Het is niet het ergste wat ik heb gegeten, dat waren de slakken in Frankrijk 3 jaar geleden.

Waneer ik het eten op heb pakt Luka het van mijn schoot en zet het op een karretje die net voorbij komt. Zodra hij mij heeft geholpen om weer te liggen en zelf ook weer op de stoel zit sluit ik mijn ogen. Luka doet wat hij net ook deed, nu aaide hij me alleen zagter, onbewust komt er een glimlach op mijn gezicht en Luka geeft me een kus op mijn wang nadat hij niet mijn mijn mond kon komen omdat het kussen in de weg zit.