forever alone

terug & weg

Het is nu al 3 maanden na de brand en ondertussen is mijn been weer geheeld. Luka is al 2 maanden weg. En de regenboog heb ik 1,5 maand geleden gezien. Damian is er het meest van de dag ook niet meer. Nu pas merk is hoe alleen ik eigenlijk ben. Mijn hele familie is waarschijnlijk dood en ik ben in een land waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik word getrijterd door trollen en niemand gelooft me. De heks heb ik al eentijdje niet meer gezien, wat ik niet zo erg vind. De kantine mevrouw komt binnen. "Waar is Damian?" Vraagt ze als ze ziet dat ik weer is alleen in de kamer ben. "Geen idee." Antwoord ik, het kwam er alleen iets te plat uit. Inplaats van dat ze weer weg gaat komt ze op het bed zitten. "Zal ik je is wat leuks vertellen?"

Ik kijk haar vragend aan.

"De oorlog is voorbij."

"Na 2 maanden al?"

"Ze hebben zich overgegeven toen ons leger een generaal gevangen hadden genomen. Ze kregen de generaal terug in ruil voor vrede."

"Dus Luka komt nu al terug!?"

"Er kunnen in 2 maanden heel veel doden vallen, ik weet niet of hij daarbij zit. Er is iemand heen gestuurt die overmorgen weer terug is met een lijst van alle overlevenden."

Overmorgen weet ik dus of Luka nog leeft, en als hij nog leeft is het nog lang wachten tot hij terug is.

-*-*-*-*-*-*-2 dagen later -*-*-*--*-*-*-

Het is een groot gedring bij het prikbord. Ik probeer er doorheen te komen maar dat lukt niet. Ik spring, alleen dat heeft ook niet veel nut als je klein bent. Dan rijdt er een rolstoel over mijn tenen heen. Ik kijk die richting op en zie dat degene die achter de rolstoel staat het ding gewoon keihard naar voren duwt zonder na te denken dat hij dan over andermans tenen heen kan rijden.....

Na ongeveer een kwartier is het rustiger en kan ein-de-lijk op het bord kijken.

'slagtoffers' 

Zie ik boven aan staan. Ik kijk de lijst rustig door, geen Luka. Ik kijk bij de 'terugkeerende overlevenden' Ook geen Luka. De eerste lijst had me blij gemaakt met een dooie mus. Ik kijk snel nog onder aan en zie dat degene die terug komen er morgen al zullen zijn! Ik ben blij voor iedereen die wel terug komt, maar zelf niet. Waneer ik mijn kamer binnen loop zie ik de heks staan. Ik schrik me kapot. Op de een of andere manier ziet ze er angst aanjaagender, bozer en bloeddorstiger uit dan normaal. Ze heeft haar trollen niet bij zich. Met een aantal messen spiest ze me aan mijn kleren vast aan de muur, ik kan geen kant op. Op de messen zit nog bloed van haar vorige slachttoffer wat nu enorme vlekken maakt in mijn kleren. Ze loopt akelig langzaam mijn richting op. Hoe dichterbij ze komt die misselijker ik word. De sterke overheersende geur van dood en kwaad vult mijn neus. Zodra ze vlak voor me staat, dat ze met haar neus mijn voorhoofd zou kunnen aanraken, kijkt ze een paar seconden op me neer. Maar voor mij is elke seconden een eeuw. Dan tilt ze langzaam haar stokkerige vinger op, je kan precies iedere ader zien zitten. Ze legt haar stokkerige vinger onder mijn kin en drukt daarmee langzaam en kwellend mijn hoofd omhoog, zodat ik haar wel moet aankijken. Het ene oog van de heks is fel blauw dat je ogen ervan branden terwijl het andere oog je ogen laat branden door de diep roode kleur. Ze laat haar tanden zien, er zit nog bloed op en volgensmij zijn ze extra puntig geslepen waardoor er snel druppels bloed aan hangen. Ze sist "Laat, hem, met, rust." Na een korte pauze vervolgt ze "Of, ik, doe, je, wat!" Ze maakt vijf diepe sneeën in mijn houd en dan is ze opeens verdwenen.

Na ongeveer zes uur daar hangen val ik in slaap, de messen door mijn kleding zorgt ervoor dat ik niet op de grond val op mijn sneeën.