forever alone

angst

Als ik wakker ben doet mijn hele lichaam zeer, nog ergen dan dat het al deed. Er word weer geklopt. De doods angst komt weer bij me omhoog, maar ik kan niet om me heen slaan dus besluit mijn lijf om maar weer is de verstijven, ge-wel-dig maarniethuus. Als ik na eentijdje nog geen antwoord heb gegeven komt degene die voor de deur komt zelf maar binnen, beter, want ik kon het niet omdat ik nogsteeds vast getaped zit. Degene die binnen komt schrikt zich blijkbaar kapot want hij laat een dienblad vallen, ik hoor de bakjes kapot vallen op de grond. Hij begint met mijn benen los te maken, maar bedenkt zich dan en gaat verder bij mijn mond. In mijn eerste reactie begin ik te gillen, maar degene die me losmaakt geeft me snel een kus, en dat blijkt te helpen want ik stop met gillen. Terwijl hij over me heen hangt zie ik in mijn ooghoek een elfje bijna van zijn hoofd af vallen. De jongen komt omhoog en het elfje klimt weer recht op zijn hoofd. Degene die nu verder gaat met me losmaken is Luka, zodra ik los ben moet ik precies zo blijven liggen als ik lig, dan had hij me beter vast kunnen laten zitten. Luka pakt zijn telefoon uit zijn zak, loopt naar de andere kant van de kamer en gaat bellen. De woorden die ik kan verstaan zijn: ernstig, spier wit, rood en zelfde houding. Dan komt hij terug naar mij lopen, wil naast me komen liggen om me op te warmen, maar bedenkt zich en begint mijn haar weer te aaien. Wat zou ik nu graag mijn armen om hem heen slaan en naar me toe trekken, maar dat is iets wat nog een tijdje niet zal gebeuren. Na een kleine trieste stilte zegt Luka "Er kommen politie en doktoren aan." Waarop ik antwoord "Jij bent toch ook een agent?" "Ik ben niet gespecialiseert in dit soort dingen." probeert hij kalm te zeggen terwijl de tranen in zijn ogen staan "Waarin dan wel?" Vraag ik, onder tussen voel ik een traan over mijn wangen glijden. "Vuurwerk." Is het antwoord dat ik krijg. "Ik snap dat politie gedoe niet meer." Terwijl Luka een boekje voor mijn gezicht houd met 'politie gids' erop zegt hij "Deze mag ik hebben als ik volgend jaar een nieuwe heb gekregen." Op dat moment kommen de politie agenten en doktoren binnen gestormt. Een agent begint met foto's maken van het bloed en mijn spier witte gezicht, de ander doet wat van het bloed op een wattestaafje en ook van andere dingen, de derde begint met Luka ondervragen en de laatste houd met een pistool de wacht bij de deur die is in getrapt. Een van de doktoren is bezig mijn mijn bloed druk meten en een ander inspecteerd mijn gezicht.

Waneer iedereen klaar is met aan me peuteren gaan ze weg. Ik mag gaan douchen en Luka drukt me schone kleren in mijn handen, dit keer geen japon maar een pyjama met een broek. Ik ben hem dankbaar en geef een klein glimlachje af. Waneer ik bijna in de badkamer sta haalt hij zijn hand nog een keer door mijn haar waardoor ik nog een keer glimlach.

Als ik onder de douch vandaag kom en een handdoek wil pakken zie ik dat Luka's trui ernaast licht met een briefje erop.

Lieve Triss,

Deze mag je houden.

Luka

Ik snap niet waarom hij het hier met een briefje geeft, maar ik trek hem toch maar over mijn andere kleren heen.

Ik loop mijn badkamer uit als ik zie dat Luka er niet is, er zit een andere man van minstens 60 jaar op de stoel. Hij draai zich om en kijkt me aan. Ik loop snel naar het bed en draai hem de rug toe. "ehhhhh... Ik ben ehhhhh..... Shen." Stamelt hij. "luka is ergens anders ingezet en je moet vanaf nu in de kantine eten." Gaan hij ratelend verder. De man praat nog steeds tegen me maar ik trek me er niks van aan.

Als hij klaar is met zijn gebabel gaat hij in mijn douch douchen, dat mogen alleen de patitiënten. Ik wil de badkamer in lopen om het te zeggen en zie dan dezelfde weldoenende blik als die van de man die me misbruikt heeft. Ik ren zo snel als ik kan mijn kamer uit. Ik ben er nog nooit uit geweest dus ik heb geen idee waar ik heen moet. Dan zie ik gelukkig Luka uit een andere kamer lopen, hij kijkt erg verdrietig. Ik ren naar hem toe, maar ik struikel vlak voor hem waardoor ik tegen hem aan val. Luka ziet mijn paniek en beging me te troosten. Waneer ik wat gekalmeert ben neemt hij me mee naar de oppenplaats in het ziekenhuis. Het is prachtig. We gaan op een bankje zitten en ik begin te vertellen.