forever alone

ontslag

Waneer ik mijn verhaal heb gedaan komt Luka met het idee om mij in zijn geheime kamer te leggen zodat die andere man geen weekelijks raport over mij kan maken zodat hij ontslagen word. Ik twijfel, maar ik wil geen seconden meer met die man meemaken dus ik stem in. We staan op en Luka loopt naar de kamer, onder tussen dat we lopen blijft zijn arm beschermend om mijn middel. Waneer we langs mijn oude kamer lopen huiver ik en ik zie de duivel door het raampje naar me staren waardoor ik weer in paniek raak. Zonder iets te zeggen trekt Luka me nog dichter tegen hem aan en geeft me een kusje op mijn hoofd.

Waneer we bij de kamer aankomen moetten we ergens overheen klimmen, daar ben ik nog niet fit genoeg voor dus Luka tilt me op. Zodra we binnen zijn kijk ik om me heen. De muren zijn licht bruin en het bed zijn 2 hooibalen. "Zo waren alle kamers vroeger." Zegt Luka waneer hij me op het 'bed' heeft gelegt. "het is altijd beter dan bij hem toe moeten zijn." "Ik moet weer naar de andere patitiënt, hier heb je iets tegen de verveling." En hij legt zijn gids op de grond naast het bed.

Het is nu al 6 uur later en ik verga van de honger. Ik ga zelf op onderzoek voor eten, maar zodra ik bij de deur sta verchijnt er een elfje op mijn neus die een gebaar maakt dat ik terug moet gaan. "Ben jij mijn efje dat op mijn hoofd zit? Net zoals bij de anderen?" Vraag ik. Het elfje knikt en maakt nog een keer het gebaar dat ik terug moet gaan, alleen nu dringender. Ik luister naar het elfje en ga met moeite terug in bed liggen. Waneer ik net lig komt Luka binnen, ik ga zelf rechtop zitten en hij zet het dienblad op mijn schoot. Hij wil meteen weer weg lopen, maar ik houd hem tegen. "Waarom heb je me zo lang alleen gelaten?" Probeer ik met z'n lief mogelijk stemmetje te vragen. "Ik moet ook nog iemand ander verzorgen hé." En daarmee loopt hij weg. Ik zet mijn eten op de grond, draai m op mijn buik en begin te huilen. Hij geeft niet meer om me. Hij haat me. Hij heeft een ander. Hij wil niets meer voor me doen om me te helpen. Hij vind zijn baan blangrijker dan mij.

Er gaan mistens 4 uur lang allemaal van dat soort gedachtes door me heen.

Op het gegeven moment sta ik op en zoek ik iets scherps en vind dan een oud verroest pizza mes. Ik maak er 4 diepe sneeën mee op mijn pols. Waarschijnlijk gaat het ontsteken door de roest maar dat kan me niks schelen, ik maak er nog 3 op mijn andere pols. Ik had het beter niet kunnen doen, ik kan niet tegen veel bloed. Ik kijk naar mijn polsen en voel dat ik moet vlauwvallen. Ik zet net de kraan open om wat water te pakken maar ben te laat. Het pizza mes valt uit mijn handen en ik val hard met mijn hoofd op de betonnen vloer.