Phase 23

84.7K 2.9K 696
                                    

Ganado talaga ako kapag ganitong phases na, tapos sa huli boom! kokak na. ganado ako basahin comments e. kokeyk. Keep safe everyone.

Phase 23

Bumuntong hininga habang nagpipinta, I looked at the painting I did in front of me. The most painful painting I've seen in this life, hindi ko akalain na makakapagpinta ako ng ganito kasakit ang pinapakita. Although, this wasn't for me.

I smiled slightly and gandered at Nanay Amalia, she was sitting in front of me, just behind the easle stand with my board.

"Heto na po ba ang huli ninyong naalala?" tanong ko.

Malayo ang tingin niya, she nodded and smiled. She was sitting like a past Queen of the palace. Wearing a white simple longsleeves lacey dress, her hands were on her lap properly.

"Oo, hija. Ang basag na salamin, sa harapan ay isang singsing na nakapatong sa lamesa. May mga inisyal ang singsing pero hindi ko malinaw na naalala. Isang litratong punit na blangko rin sa aking alaala. Ang tanda ko lang ay itim at puti ang suot ng dalawang tao roon, may hawak na bulaklak ang babae."

The exact painting I did. Hindi ko ito natapos ng isang araw lamang, I've been painting this piece for days since last week. Marami-rami ang detalyeng naalala ni Nanay Amalia kaya ito lamang ang napagtuonan ko ng oras maipinta sa ilang araw na pagbalik-balik ko sa retirement home.

I sighed massively while looking at the painting fixedly.

I felt the heaviness inside my chest, my heart is constricting in pain and sadness for the painting Nanay Amalia have seen in her dreams. She told me to just draw it in a white paper but I decided to make it more clear in colored painting. There were things she couldn't remember clearly but I got what she was trying to tell promptly.

It was a bedroom place with a master bed in the center, window on the side with a gray curtain, make up table with wide mirror where the letter paper had placed on and a ring above it, beside was the broken picture of a wife and a groom. The paper is empty on my painting but I know there was a message inside that Nanay Amalia couldn't get to remember what.

I stretched my arm, pinanuod ko si Nanay Amalia na inaalalayan ng isang nurse para maipasok na sa bahay. Humikab ako at napangiti, tumalikod na ako para umalis.

"Tired?"

Naabutan ko si Ansel na nakatayo sa likuran ko habang nakasunod din ang tingin kay Nanay Amalia at sa nurse, madali niya iyong nabawi upang ilipat sa akin ang malamig na tingin.

I smiled a bit. "A-Ayos lang."

"Did Tito Donny inform you about our dinner tonight?" he asked casually.

His eyes were chinky as Antonia's eyes, his rose lips were in a usual grim line. Mukha siyang anghel na suplado at hindi marunong ngumiti, I couldn't name him black angel because his aura is soft and smooth but his eyes were very fierce and frigid.

"I can't..." I shrugged and relocated my bag's strap on my shoulder.

Dad invited me tonight, ilang beses na niyang gustong sundan ang huli kong pagpunta roon pero alam kong hindi ko parin makakaya kaya hindi ko pinaunlakan miski isang imbitasyon niya. Lalo na ngayon...

His eyes remained on me in a usual serious look.

"Can't you still accept what he did?"

My forehead wrinkled promptly as I looked at him.

"No... that's not my reason." sambit ko.

He smirked slightly. "Not an obvious liar, huh."

Umismid ako at inipit ang buhok sa likuran ng tainga ko bago siya lampasan doon. Sumabay naman siya sa paglalakad ko, nakakataka na narito siya ngayong araw gayong wala siyang duty. Sa ilang beses ko siyang nakasalamuha sa retirement home simula pa last week hanggang ngayon ay napanatag naman ako sa kanyang presensya.

Villareal #4: Flowered SeascapeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon