KNIGHTS I-1: Empires High (Primo Knights)

Chapter 24

Nanghihina ang mga tuhod ko na lumabas ng kwarto ni dad, ano mang oras ay alam kong bibigay na ang mga tuhod ko. Pati ako ay bibigay na rin but I manage to stand still at kumuha ng lakas para makapaglakad.

Hindi pa man ako nakakalayo ay naaninag ko ang isang bulto sa harapan ko, dahil sa panlalabo ng mata ko ay hindi ko makilala kung sino ito. Pinikit ko ang mata ko at marahang ipinilig ang ulo ko para makita kung sino ito. Pagkabukas na pagkabukas ng mga mata ko ay nakita ko na kung sino ang taong nasa harapan ko.

"Primo."

"Don't you dare do that again, Eerrah." Nagkasalubong ang mga mata naming dalawa, naguluhan din ako sa sinabi nito. Anong hindi ko dapat gawin?

"What are you--"

"Don't you dare suffer without me." Natahimik ako sa mga sinabi nito, hindi ko alam ang sasabihin ko kaya napayuko na lang ako.

"Or you can give it to me. I'm willing to take all the pain just to see you happy, Eerrah. But I'm begging you, baby. Don't suffer without me because I might die." Ang kaninang galit na nararamdaman ko ay napalitan ng sakit nang makitang umiiyak siya.

"I don't want to," pailing iling na sabi ko kaya napatingin ito sa akin. Kumibot ang labi niya parang kinakabahan sa biglang inasta ko.

"I want you gone in my life, Primo," mariin kong sabi, and I want to take back what I'd said when he started crying again. I know where this conversation is going. Hindi ako manhid para hindi maramdaman ang nararamdaman niya sa akin.

A man would never worry about you unless you're someone special. And I feel the same thing, hindi ko itatanggi na may nararamdaman na rin ako para kay Primo sa maikling panahon na kasama ko siya.

Aside from my dad, he's one of the person who always want to protect me. And I'm longing for that kind of love.

"No," nanghihinang sabi nito, I manage to suppress my self from crying.

"Stay away from me, lumayo ka na sa akin at lumayo ka na sa buhay ko. You're not going to suffer because of me dahil wala naman tayo. Ano ba kita? Ano mo ba ako?" buong tapang kong tanong.

"Don't push me away Eerrah please. Don't push me away baby. Alam mong hindi ko 'yon kaya. I love you so much to stay away from you," sagot nito.

I cleared my throat. He loves me?

"At 'yon ang ikapinagtataka ko, kung bakit mahal mo ako even if hindi naman kita mahal. Kung bakit mahal mo ako even if kakakilala mo lang sa akin! Ano ka bobo?! Na-love at first sight ka? That was really impossible because you are Primo! Alam kong may dahilan kung bakit sobrang komportable ko sa 'yo. Laging sumasakit ang ulo ko tuwing nakikita ka!" I sobbed.

"It feels like you're part of my forgotten memories, Primo. Kaya ganito na lang ako kakomportable at kabilis mahulog sa 'yo. Pakiramdam ko ay pinagkakaisahan ninyo akong lahat, ayaw ninyong sabihin sa akin kung bakit nawala ang ala-ala ko. Nag-aalala ako, dahil baka importante ka sa akin noon. At nananakit ang ulo ko kakaisip kung anong dahilan 'yon and I decided not to think about it anymore dahil hindi ka naman kaimportante para sa akin ngayon. So leave, get out from my life." Lumalim ang mga titig nito sa akin kaya mas nanghina pa ako, wala akong makapitan kaya pinili kong maging matatag.

"I will stay with you no matter what, you can't push me away just like that Eerrah." Napalunok ako nang makitang nag-aalab ang mga mata niya, but I can see the pain in his eyes kaya hindi ako natakot.

I sobbed when he pulled me for a hug. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa akin na para bang ayaw niya akong pakawalan. "I know you're hurting, baby. Stop pushing me away. I'm fucking here with you to help you ease that pain."

Tuluyan na akong napahagulhol sa balikat niya nang marinig 'yon. I just forgot about everything around us. Gusto ko lang malabas ang sakit na nararamdaman ko ngayon sa isa sa mga importanteng tao sa buhay ko. Primo is now special for me. He's beyond special.

Napapikit ako nang atakehin ang utak ko ng matinding sakit. Mahigpit akong napakapit sa mga balikat ni Primo habang iniinda ang sakit ng ulo.

"I promise to marry you when we grew up, Eerrah."

"I want you to be my husband, Primo!"

"You'll be mine, soon. I promise. I will never leave you."

Nahugot ko ang hininga nang makita ang imahe ng batang Primo at batang ako na nag-uusap. That scene... it's like a fucking piece of my forgotten memories. Dahan dahan akong humakbang palayo kay Primo bago siya titigan.

"Who a-are you?" I asked him.

"B-Baby—"

"Who are you in my life back then, Primo? Why are we together back then?" I asked him curiously. I'm hoping that this time, he'll tell me the truth.

"We were very close back then, baby. We're a perfect couple." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Couple?

"But we were so young that time. P-Paanong—"

"I know." He let out a laugh.

"We're really a couple back then, Eerrah. Even your parents knew about it. We were so happy. I'm sorry for telling this to you just now." I can see the pain and love in his eyes. Now it explains everything. Kung bakit lagi siyang nasa isip ko. Kung bakit napakapamilyar ng presensya niya sa akin.

"We were so happy. You said it yourself. Kaya paano tayo nagkahiwalay? I mean, if you guys really care for me, why don't you tell me what happened in the past? Bakit ako nawalan ng alaala?" umiiyak kong tanong.

His eyes lowered down. "I'm sorry. But I might not be able to help you with that one. I want to protect you, baby. And if protecting you means hiding the truth, then I'm more than willing to hide it."

He left after saying those words. He left me here, clueless.