Dancer in the dark ⋄ Hwang Hyunjin ✓

19.

a/n; aussie line opanowało mi albumy, send help

to już przedostatni rozdział, asghgs

już za Wami tęsknię, wiecie? ;-;

***

Zastukał palcami w blat stolika. Siedział w tej samej kawiarni, do której w piątek przyszedł z Yeonrin i czekał na nią. Martwiło go, że wczoraj tak zniknęła i nie dawała żadnego znaku życia. Napisała mu godzinę temu, żeby się spotkali. Zresztą, i tak mieli to w planach.

W jego głowie pojawiało się wiele pytań. Czemu tak nagle wyszła? Kiedy wyszła? Czy widziała jego występ? Co się stało?

— Cześć — przywitała się, siadając naprzeciwko niego. Miała na sobie białą bluzkę na krótki rękaw, jeansy i lekko roztrzepane włosy. Tego dnia wiał wiatr i mimo, że był już czerwiec, temperatury nie były jakoś bardzo wysokie. — Przepraszam za wczoraj.

— Kiedy poszłaś? — zapytał, oplatając palcami kubek z bubble tea i nie patrząc dziewczynie w oczy. — I dlaczego...?

Westchnęła głęboko. Już miała coś mówić, gdy kelnerka podeszła do nich z napojem dla Song. Rzuciła kobiecie lekki uśmiech i podziękowała, ale Hwang wiedział, że była trochę zła, bo jej przerwano.

Patrzył, jak bierze łyk swojej bubble tea i przygryza wargę.

— Wyszłam zaraz po twoim występie — powiedziała, nawet na niego nie zerkając. — Naprawdę chciałam zostać, wcześniej nawet myślałam nad tym, czy nie pójść gdzieś bliżej twoich przyjaciół, żeby od razu ci pogratulować.

Przytaknął, marszcząc brwi. Cieszyło go, że chciała podejść do niego po skończeniu występu, ale wciąż nie wiedział, dlaczego tego nie zrobiła. Trochę go to bolało, bo miał nadzieję, że wtedy przyjdzie i będzie mógł jej podziękować za wszystko.

— Ale... — zrobiła pauzę — źle się poczułam i ledwo udało mi się stamtąd wyjść.

Bawiła się swoimi palcami i miała spuszczoną głowę. Ścisnęło mu się serce; nie chciał, żeby coś jej się stało.

— Hej, nie szkodzi, ważne, że nic ci nie jest, tak? — Wyciągnął rękę i złapał jej chłodną dłoń w swoją. Chciał jakoś pokazać nastolatce, że nic się nie stało. — Ale teraz czujesz się lepiej?

Spojrzała mu w oczy.

— Niezbyt, Hyunjin.

Zapanowała cisza.

***

Ostatnie dwa tygodnie spędził nad książkami. Czasami jednak znajdował chwilę na wyjście z przyjaciółmi, ale nie było to zbyt częste. Nauczyciele naprawdę chcieli im dokopać w ostatnie dni szkoły.

Pocieszał się tym, że niedługo letnia przerwa, a on będzie mógł spotykać się z chłopakami codziennie. Tęsknił za nocowaniem u Changbina, który miał wystarczająco duży salon, żeby pomieścić tam całą dziewiątkę. Czasami oglądali komedie romantyczne, gdy wygrywał grę w papier, kamień, nożyce, a czasami wybór padał na horrory i musiał przytulać się do któregoś z przyjaciół, żeby przeżyć cały seans.

Nie miał dużo czasu na treningi. Pan Kang to rozumiał, więc Hwang nie martwił się o to, czy nie zostanie wyrzucony ze szkoły tańca.

— Nie martw się, w tym miesiącu nie musisz brać udziału w występach, odpocznij, dużo się napracowałeś — powiedział nauczyciel, gdy przyszedł do niego z wiadomością o zbyt dużej ilości zadań domowych i braku czasu. — Naprawdę, skup się teraz na nauce, nie martw się tańcem.

Hyunjin tęsknił trochę za treningami. Ale tęsknił też za czymś, co wiązało się z ćwiczeniami.

Tęsknił za Yeonrin.

Przez te dwa tygodnie nie spotkali się ani razu. Odkąd rozmawiali w kawiarni w tamtą niedzielę, nie wymienili ani jednej wiadomości. Znaczy... nie do końca. On pisał. Pytał, czy wszystko u niej okej, jak się czuje, kiedy będą mogli się zobaczyć. Ale ona nie odpisywała.

Martwił się jak cholera. Nie wiedział, co się z nią działo. Nie miał nawet jak się dowiedzieć, czy żyje.

I pewnego dnia go olśniło.

— Changbin — zaczął, podchodząc do przyjaciela. — Znasz Song Yeonrin?

Niższy chłopak zamyślił się przez chwilę.

— Kojarzę ją, o co chodzi?

Zapytał, czy wie, co z nią i czy chodzi do szkoły. Nie widział jej nawet na korytarzu, a to było niemożliwe, żeby chociaż raz jej nie minął.

— Słyszałem, że jest w szpitalu czy coś takiego.

Hyunjin poczuł, jak jego serce przestaje bić na kilka sekund.