KARANLIK ISTEK(Tamamlandı)

30.Bölüm

Sokakta ilerlemeye başladım.Sesler kulağıma ulaşıyordu.Ama neredeydiler?
Sağa doğru saptım ve 3 tane kişi gördüm.Iki adam Bir kızı sıkıştırmışlardı.O kadar uzak mesafeden nasıl duydum ben ya?
Neyse şuan da bu bir avantaj çünkü ne konuşuyorlarsa duyuyorum.
-Ya benim bir suçum yok!Neden anlamıyorsunuz dedi kız.
Adamlardan biri
-Gördüklerini birilerine demeyeceğin ne malum?
İşimizi sağlama almalıyız dedi ve sırıttı.
-Ne ne demek bu!? Gelme nolur ?
Artık çıkmalıydım.
Duvarın arkasından çıktım ve onlara doğru yürüdüm.Botlarimin sesi boş sokakta yankılanıyordu.

Tüm gözler bana dönmüştü.Sen ne yapacaksın diye sorarsanız.Bilmiyorum tek güvendiğim öğrendiğim dövüş hareketleri.
-Bence kendinize göre birini bulmalısınız .
Adam iğrenç bir şekilde beni süzdukten sonra sırıttı.Sunun işini bitirince sana geliriz merak etme.

Gerizekalı gel beni döv diyor.
Bende onun gibi sırıttım ve ona doğru yürüdüm.Tam karşısında durdum ve suratına yumruk geçirdim.
Biraz fazla hatta baya baya fazla sert vurmuş olmalıyım ki Adamın burnundan gelen kemik seslerini duymuştum.

Adam bir anda acıdan bağırmaya başladı.Digeri de tam bana vuracakken elini tuttum.Hafifce sıkmaya başladım.Sanirim pek hafif olmadı.
Adamın kolundan gelen kırılma sesi ile bıraktım.Kızın kolunu tuttuğum gibi koşmaya başladım.şu lanet sokaktan çıkmak istiyordum.

Sonunda insanların olduğu yere gelmiştik.Kıza baktığım da elini göğsüne koymuş soluklanıyordu.
Sarı saçları ve mavi gözleri vardı benden az bir şey kısaydı.Benden ya 1 yada 2 yaş küçük olmalıydı.Aslında güzel bir kızdı.Bana döndü ve
-Teşekkürler gerçekten ucuz yırttım.Bu arada ben Lisa dedi ve elini uzattı.
-Rica ederim ben de Laura.Bana neler olduğunu anlatacak mısın?
-Anlatırım da seni burada hiç görmedim.Yeni mi taşındın?
-Hayır taşınmadım.Birini bulmam gerekiyor sanırım bu kasaba da ama kalacak yerim yok.
-Artık var.Ben de kalabilirsin.Ayrıca nasıl o kadar güçlü olduğunu merak ediyorum.
Ben de merak ediyorum Lisa ama ben bile bilmiyorum.
-Hadi gel daha fazla dışarı da durmayalım hava kararıyor.
Herkes evlerine girmeye başlamış bile.
Kaşlarımı çatarak
-Neden akşam olunca evlere giriliyor ki diye sordum.
-Gel giderken Anlatırım.
Yürümeye başladık
-Ben bunu sana neden anlatıyorum bilmiyorum ama Içimden geldi.Sana güvenebilirim değil mi?
-Güvenebilirsin dedim
-Ben bebekken kara ruhlar tarafından kaçırıldım.Onların elinden en sonunda kaçıp kurtulduğumda Beni aramaya başladılar.Ben de bu kasabaya geldim.Bir teyze ile kalıyorum.Nasıl yapıyor bilmiyorum ama onun sayesinde beni bulamıyorlar.Her Güneş batıp karanlık çöktüğün de geliyorlar ve bir kaç kişiyi öldürüyorlar.En sonunda herkes evden çıkmamaya başladı.Şuan yanımda benim kanımdan biri olmasını isterdim.

Duyduklarımı idrak etmem uzun sürdü.Şimdi Yanımdaki kızın kardeşim olma ihtimali mi var? Bu kadar hızlı bulmam bir mucize.
Ama hemen de ümitlenmemeliyim.Kesin emin olmalıyım.

Yürürken bir şey fark ettim.Lisa kafası eğik bir şekilde gidiyordu.
Ne yani evin yolunu ezbere mi biliyordu?
-Lisa gittiğimiz yolun doğru olduğuna emin misin?
Lisa durdu ve etrafına baktı.Neredeyse kasabadan çıkıp ormana girme yolunda ilerliyorduk.
-Eyvah! O kadar Dalmışım ki! Yolu karıştırmışim.Ayrıca karanlık neredeyse çöküyor.
-Buradan ev uzak mı!?
-Evet!Ne yapacağız?Koşmak bir işe yaramaz.
Belki ben de yarayabilirdi (o kadar şeyden sonra belki hız gücümde olmuştur?) Ama Lisa? Onu burada bırakamazdım.

Hem yürüyor hem de fikir üretmeye çalışıyordum.
-başka birinin evine girsek?
-Burada ki insanlara güvenemezsin.Olmaz
-Bu ruhlar neye benziyor.
-Insandırlar ama Sipsiyah giyinirler ve ağızlarına kadar yüzleri kapalıdır.Genelde kılıç ile dövüşürler.Eğer Saklanmazsak yakalanmamız an meselesi.

O an duyduğumuz ses ile o tarafa döndük.Sanırım sıçmıştık...

Bölüm sonu...
:)Vote ve yorumlarinizi bekliyorum.
Seviliyorsunuz♥