" ဘယ္သူမလို႔ ကယ္ေပးတာလဲ... ''
ဆက္မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲေန၏ ။
" ဘာမလို႔ သူေတာ္ေကာင္းပံုစံလာဖမ္းေနရတာလဲ... ''
ဆက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ ေအာ္မိေတာ့ ခ်မ္းကသူမလက္ကေလးကိုလာေရာက္ဆုပ္ကိုင္၏ ။
သို႔ေသာ္ စိတ္ထိန္းရန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ။ ဆက္ ေဒါသေတြက အဆံုးစြန္ထိလြင့္ထြက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးနီေနကာ အသားေတြပင္တုန္ေနသည္။
" ေမေမကေရာ... ဘာလုပ္ေနတာလဲ... ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလူနဲ႔ စကားေျပာသင့္လား... မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူးလား... ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာကိစၥ ျပန္ၿပီးလာပတ္သတ္ေနတာလဲ... ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ မိသားစုလည္းၿပိဳကြဲမလိုျဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ...ခုတစ္ခါ မပ်က္ေသးလို႔ ထပ္ဖ်က္တာလား... ႐ိုက္သတ္ပစ္လိုက္ရမွာ ခုနကတည္းက... ''
" ေတာ္ေတာ့ ဆက္... စကားေတြလြန္လာၿပီ...
ငါ့မွာ ဒီစိတ္ေတြမ႐ွိေတာ့ဘူးလို႔လဲ အ႐ိုးသားဆံုးဝန္ခံခဲ့ၿပီးၿပီ.... တစ္ေယာက္ထဲအကုန္ေတြးၿပီး တစ္ေယာက္ထဲအကုန္ ေဒါသထြက္မေနနဲ႔... ''
" ေတြးယူေနတာမဟုတ္ဘူးေမေမ...မ်က္စိေ႐ွ႕မွာျမင္ေနရတာ ... ''
" အမိႈက္လိုအေတြးေတြ နင့္ေခါင္းထဲကခ်က္ခ်င္းထုတ္ပစ္စမ္း ပတၱျမားဆက္... စာေတာ္သလို က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္း နည္းနည္းပါးပါးေခါင္းသံုးၿပီး အသံုးက်က်ေတြးစမ္းပါ... လမ္းမွာစကားေျပာေနတာနဲ႔ ငါကထပ္ၿပီးေဖာက္ျပန္ေနရၿပီလား ဟမ္ ေျပာစမ္း ''
ဆက္ ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ အိမ္တြင္းမီးပံုကေလးသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပိုႀကီးလာကာ ေမေမ့ထံသို႔ပင္ ကူးစက္သြားၿပီထင္သည္ ။ ဆက္ မွာလည္း မ်က္ရည္ေတြက်ကာ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြ တုန္ရင္ေနသလို မိခင္ျဖစ္သူမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြက်လာသည္ ။
" ၾကားထဲက ဦးကဘဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္သမီးရယ္... ''
တင္းမာေနေသာ အေျခအေနကို ထိုလူႀကီးက စတင္ၿဖိဳဖ်က္လိုက္သည္ ။
