How not to be shy

S I X T E E N

Το κεφάλι μου βουίζει από τις σκέψεις. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και όλα πάνε προς το χειρότερο. Στο σχολείο βέβαια δεν έχουν ξανά τολμήσει να με ενοχλήσουν μετά την παρέμβαση του Αχιλλέα. Μα... Ο Αχιλλέας, με αγνοεί εντελώς.

Ξέρω ότι φταίω, αλλά το έκανα για το καλό μας..

Από τότε όμως που σταματήσαμε να μιλάμε, τον σκέφτομαι συνέχεια. Και αυτό έχει ήδη εμφανίσει αρνητικά αποτελέσματα στα διαβάσματα μου. Όχι ότι πατωνω αλλά είναι αρκετές οι φορές που τον σκέφτομαι και δεν συγκεντρώνομαι σωστά σε μια άσκηση, βγάζοντας λάθος αποτέλεσμα.

Πρέπει με κάποιον τρόπο να τον βγάλω από το μυαλό μου, δεν ξέρω πως.

"Βανέσα να σου πω λιγο;" Η φωνή του καθηγητή μου με σταματα λίγο πριν βγω από το φροντιστήριο.

"Βεβαίως κύριε Φρανς. Συμβαίνει κάτι;" ρωτάω πλησιάζοντας τον.

"Ναι κορίτσι μου. Η απόδοση σου τον τελευταίο καιρό έχει πέσει. Συμβαίνει κάτι στο σπίτι;" Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά γρήγορα. Δεν περίμενα να γίνει τόσο αντιληπτό.

"Όχι, όχι κύριε Φρανς. Απλά είμαι πολύ πιεσμένη και κουρασμένη τον τελευταίο καιρό. Αυτό είναι όλο" σπεύδω να απαντήσω.

"Μήπως είσαι ερωτευμενη;" ρωτάει και στο μυαλό μου έρχεται ξανά ο Αχιλλέας.

"Όχι, καμία σχέση. Αυτό που σας ειπα" λέω ειλικρινά και γνέφει.

Βγαίνω από το φροντιστήριο και παίρνω τον δρόμο για το σπίτι μου. Περπατάω γρήγορα και σε λίγα μόλις λεπτά, έχω φτάσει.

Για καλή μου τύχη όλοι λείπουν, λογικά έχουν πάει να επισκεφθούν την Λυδία. Ξαπλώνω κουρασμένη στο κρεβάτι και βάζω τα κλάματα. Αυτό γίνετε τις τελευταίες μέρες. Νιώθω πιεσμένη και κλαίω πολύ συχνά.

Λίγα λεπτά αργότερα ηρεμώ τον εαυτό μου και κάθομαι στο γραφείο να διαβάσω, προσπαθώντας να σκέφτομαι μόνο τους αριθμούς.

●●●

Ο ένας μήνας γίνεται τρεις και πλέον διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Απριλίου και μπαίνουμε στην τελική ευθεία των Πανελλαδικών. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου και κατάφερα να επαναφέρω την απόδοση μου στο άριστο.

"Όλα καλα;" με ρωτάει η Λυδία και γνεφω. Δεν είναι όμως όλα καλά. Η κρίση μου έρχεται και το νιώθω. Το κουδούνι χτυπά και σηκωνόμαστε να πάμε στην τάξη.

"Έχω κάτι να κάνω. Πήγαινε εσυ και θα έρθω σε λιγο" της λέω και γνέφει. Με γοργά βήματα κατευθύνομαι προς την πίσω πλευρά του σχολείου, η οποία για καλή μου τύχη είναι άδεια, και στηρίζω το σώμα μου σε έναν τοίχο, αφήνοντας τα δάκρυα μου ελεύθερα.