Είμαι επιτέλους Αθήνα, μετά από 3 χρόνια που ήμουν εδώ τελευταία φορά, και νιώθω επιτέλους σπίτι. Ο αδελφός μου ήρθε κατευθείαν να με πάρει από το αεροδρόμιο και σε όλη την διαδρομή για το σπίτι του, μου τα χωνε που δεν ήρθα ούτε μια φορά Αθήνα μέσα σ αυτά τα 3 χρόνια και τους ταλαιπωρούσα να έρχονται εκείνοι.
Μόλις φτάνουμε σπίτι του, παίρνει την βαλίτσα στο χέρι του και μπαίνουμε μέσα. Η Λυδία μαγειρεύει ενώ η βαφτιστήρα μου, τρέχει στην αγκαλιά μου.
"Τι κάνεις Ζωουλα;" ρωτάω γλύκα, τρίβοντας της την πλατουλα. Θυμάμαι που πριν 3 χρόνια οι γονείς της διαφωνούσαν για το πιο όνομα θα έπαιρνε η μικρή. Ήταν ανάμεσα σε Ζωή και Άννα και προφανώς ο αδελφός μου τα κατάφερε και έγινε το δικό του. Την βαφτισαμε εκείνο το καλοκαίρι που ήμουν ακόμα σε σχέση με τον Αχιλλέα.
"Καλά, σε περίμενα να παίξουμε κουκλες" λέει με μερικές λέξεις μισομπερδεμενες καθώς δεν μπορεί να αρθρώσει σωστά κάποια γράμματα ακόμα.
"Άσε την νονά σου να ξεκουραστεί και θα παίξετε αυριο" της λέει η Λυδία και με αγκαλιάζει σφιχτά.
"Μου έλειψες τόσο πολυ" λέει σφίγγοντας με περισσότερο πάνω της.
"Κι εμενα" λέω ειλικρινά και την σφίγγω κι εγώ πάνω μου.
Σπάμε την αγκαλιά και την παρατηρώ από πάνω μέχρι κάτω.
"Έχεις αλλάξει κάτι πάνω σου; Δείχνεις πιο όμορφη" λέω γελώντας και κοιτάζει τον αδελφό μου, ο οποίος την πλησιάζει.
"Δεν λένε πως μια γυναίκα δείχνει πιο όμορφη όταν είναι εγκυος; Ορίστε το ζωντανό παραδειγμα" λέει αγκαλιάζοντας την από πίσω και φιλώντας την στον λαιμό, αφήνοντας εμένα να τους κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα.
"Μου λέτε πως είσαι εγκυος;" λέω σχεδόν τσιριζοντας και ο αδελφό μου γνέφει γελώντας λίγο πριν πέσω πάνω τους και τους αγκαλιάσω.
●●●
"Καλημέρα" λέει χαμογελαστός ο αδελφός μου και η Λυδία γύρνα να με κοιτάξει, καλημεριζοντας με και εκείνη.
"Κοιμήθηκα παραπάνω απ όσο έπρεπε ε;" ρωτάω γελώντας καθώς βλέπω πως η ώρα ειναι 11.30 και κοιμάμαι από χθες από τις 11.
"Γιατί είχες κάτι να κάνεις;" ρωτάει η Λυδία και γελάμε.
"Σου ήρθε ένας φάκελος το πρωι" λέει ο αδελφός μου. Κάθομαι στο τραπέζι και η Λυδία βάζει αμέσως μπροστά μου μια κούπα ζεστό καφέ. Της χαμογελάω ευχαριστώντας την και παίρνω τον φάκελο από τα χέρια του αδελφού μου.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
How not to be shy
Fanfiction"Εμείς είμαστε φίλοι, δεν είμαστε;" ρωτάω και ξεροκαταπινω από την τόσο κοντινή μας επαφή. "Θες να σου δείξω πόσο φίλοι είμαστε μωρό μου;" ψιθυρίζει και νιωθω την ζεστη ανασα του στα χείλη μου. Πριν προλάβω να απαντήσω τα χείλη του ενώνονται με τα...
