Η ώρα ειναι 8.20 και κοιτάζω τον εαυτό μου άλλη μια φορά στον καθρέπτη. Μπορώ να πω πως ο Αχιλλέας διάλεξε το σωστό νούμερο στολής καθώς είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου.
Την στρωνω λίγο καλύτερα πάνω μου και ελέγχω ξανά αν πετάει καμία τούφα από το μαλλί μου το οποίο έχω μαζέψει ψηλά.
Στο μυαλό μου αμέσως έρχεται η εικόνα του Αχιλλέα στο γραφείο χθες που μου είπε ότι έχω μείνει ίδια, κάτι που δεν ισχύει. Έχω ψηλώσει και πλέον είμαι πιο γυμνασμένη παρ' όλα αυτά κι εκείνος το ίδιο. Επίσης σκουρινα τα μαλλιά μου από καστανά σε σχεδόν μαύρα. Ίσως να μην το παρατήρησε.
●●●
Ανοιγω την πόρτα του τμήματος και προχωράω προς το γραφείο μου καλημεριζοντας όλους τους συναδέλφους που βρίσκονται στους διαδρόμους.
Μπαίνω στο γραφείο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και περιέργως ο Αχιλλέας δεν έχει έρθει ακόμα.
Κάθομαι και περιμένω να με ενημερώσουν αν θα μείνω μέσα σήμερα ή αν θα κάνω περιπολία.
Η πόρτα του γραφείου ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Αχιλλέας. Φαίνεται αρκετά κουρασμένος. Μάλλον για εκείνον η βραδιά συνεχίστηκε αφού με άφησε.
"Καλημερα" μουρμουραει και μόλις κάθεται στο γραφείο, ξαπλώνει το κεφάλι μου πάνω σε αυτό και κλείνει τα μάτια.
"Καλημέρα" απαντάω συνεχίζοντας να τον παρακολουθώ.
Αποφασίζω τελικά να πάω στο κυλικείο και να του πάρω ένα καφέ. Τον λυπήθηκα!
Μπαίνω ξανά στο γραφείο και τον πλησιάζω σκουντωντας τον.
"Όχι τώρα Μαρίνα, δεν είναι εδώ έτσι κι αλλιώς" λέει μπερδεύοντας με. Μάλλον μπέρδεψε τα λόγια του τελικά.
"Αχιλλέα σου έφερα καφέ" λέω σκουντωντας τον ξανά και σηκώνει το κεφάλι του κοιτώντας με στα μάτια.
"Ευχαριστώ" παίρνει τον καφέ από τα χέρια μου, ακουμπώντας απαλά τα δάχτυλα μου κάνοντας με να ανατριχιάσω. Επιστρέφω στην θέση μου χαζεύοντας το κινητό μου ώστε να αποτρεψω την οπτική επαφή μαζί του.
Με αγχώνει όταν μένουμε οι δύο μας εδώ μέσα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.
Η πόρτα ανοίγει απότομα και βλέπω τον μπαμπά του Αχιλλέα να μπαίνει μέσα και να μας κοιτάζει εξεταστικά.
"Εσείς οι δύο θα πάτε μαζί για περιπολία στις γύρω περιοχές" λέει και γνεφω ενώ ο Αχιλλέας πίνει απλά μια γουλιά από τον καφέ του.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
How not to be shy
Fanfiction"Εμείς είμαστε φίλοι, δεν είμαστε;" ρωτάω και ξεροκαταπινω από την τόσο κοντινή μας επαφή. "Θες να σου δείξω πόσο φίλοι είμαστε μωρό μου;" ψιθυρίζει και νιωθω την ζεστη ανασα του στα χείλη μου. Πριν προλάβω να απαντήσω τα χείλη του ενώνονται με τα...
