How not to be shy

T W E N T Y

"Έχεις λείψει πολύ στον αδελφό σου και την Λυδία" βολεύομαι καλύτερα στο κρεβάτι δίπλα του και με τραβάει να ξαπλώσω πάνω στον ώμο του.

"Σε σενα;" δαγκώνω τα χείλη μου. Θέλω να τον ακούσω να το λέει. Δεν το χει πει ούτε μια φορά από τότε που ήρθε.

"Όχι δεν μου 'λειψες" λεει ειρωνικα μα αμεσως τον κοιτάζω. Έχει κλειστά τα μάτια του και είναι τόσο ήρεμος.

"Ούτε εμένα" λέω εγωιστικά και κλείνω κι εγώ τα μάτια μου.

Μόλις το χέρι του αγγίζει απαλά το μάγουλο μου όμως, τα ξανανοιγω κοιτώντας τον. Χαμογελάει πονηρά και πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου κάνοντας με να γελάσω.

Τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου και ύστερα αρχίζει να με γαργαλαει στη κοιλιά.

"Είσαι τόσο εγωιστής. Απλά πες ότι σου έλειψα" γκρινιάζω και γελάει.

"Γιατι να το πω;" συνεχίζει να το απολαμβάνει όλο αυτό.

"Γιατι προφανώς και σου ελειψα;" ρωτάω ρητορικά και γελάει ξαπλώνοντας ξανά στην αρχική του θέση.

"Εντάξει, μου ελειψες" λέει τελικά κάνοντας με να χαμογελάσω.

"Αλλά όχι πολύ, μην το παίρνεις πάνω σου" συμπληρώνει και γελάω.

"Έκανες καινούριο τατουαζ;" παρατηρώ το δέρμα κάτω από το στήθος του στο οποίο αναγράφεται η λέξη "𝓜𝓲𝓷𝓮 " με καλλιγραφικα γράμματα.

"Ναι" χαμογελάει.

"Σου αρεσει;" με κοιτάει αμέσως και συνεχίζω να το παρατηρώ.

Πριν προλάβω να απαντήσω, η πόρτα του δωματίου χτυπά και ο Αχιλλέας με κοιτάζει με απορία.

"Περιμένεις κανεναν;" ρωτάει γνεφω αρνητικά.

Φοράω γρήγορα τα πεταμένα από δω και από 'κει ρούχα μου και ανοίγω την πόρτα.

"Ειι, ελπίζω να μην ενοχλω" λέει άβολα το παιδί που μου είχε μιλήσει στην καφετέρια. Που παρεμπιπτόντως δεν θυμάμαι το όνομα του.

"Εμ.. οχι. Έγινε κατι;" κοιτάω τον Αχιλλέα ο οποίος φαίνεται να αρχίζει να εκνευρίζεται.

"Ξέχασες το σημειωματάριο σου πριν στην τραπεζαρία και ..." πριν προλάβει να ολοκληρώσει, ο Αχιλλέας τραβάει την πόρτα έτσι ώστε να ανοίξει περισσότερο για να φαίνεται και αυτός. Γουρλωνω τα μάτια μου καθώς το μόνο που έχει πάνω του είναι το λευκό σεντόνι του κρεβάτι τυλιγμένο γύρω από την μέση του.