Ερωτας χωρις ορια

Ερωτας χωρις ορια 25

                                                                               Κεφαλαιο 25

Οι δυο επομενες μερες περασαν χωρις κανενα νεο και χωρις καμια αντιδραση από τον Αλεξανδρο. Ο οργανισμός του απερριπτε οποιαδηποτε ουσια του χορηγουνταν και δεν ανταποκρινοταν σε κανενα φαρμακο.

Τα δακρυα μου ειχαν πλεον στερεψει.

Οι γιατροι μας επετρεπαν τωρα να μπαινουμε στο δωματιο του . Κάθε μερα πηγαινα και καθομουν στην καρεκλα διπλα στο κρεβατι του. Του επιανα το χερι και αρχιζα να του λεω αλλοτε ιστοριες από αυτά που εζησα στο Λονδινο, τα νεα της οικογενειας του, για τη Νεφελη τωρα που εμενα μαζι της τα βραδια,  αλλοτε του διαβαζα αθλητικες εφημεριδες και του ελεγα ποσο πολύ τον αγαπουσα και ποσο τον χρειαζομουνα.

Την τριτη ημερα η μαμα μου με πιεσε να παω στο σχολειο. Ειχα ηδη πολλες απουσιες και δεν μπορουσα να κανω άλλες γιατί υπήρχε ο κινδυνος να επαναλαβω την χρονια. Θα το προτιμουσα από το να αφησω τον Αλεξανδρο αλλα η μαμα μου ηταν ανενδοτη.

Πρωτη φορα πηγα στο σχολειο εντελως αφτιαχτη και αμακιγιαριστη. Ένα απολυτο ζομπι.

Ο σοφερ με αφησε στην πορτα του σχολειου και εγω περασα μεσα στα γρηγορα . Δεν ηθελα να μιλησω σε κανεναν και κανεις να μην μου μιλησει. Μπηκα μεσα και ειδα στον διαδρομο τον Ιασονα , στην ιδια ακριβως κατασταση. Κατευθυνθηκα αμεσως προς το μερος του.

Μολις με ειδε αρχισε και αυτος να ερχεται προς το μερος μου. Με συναντησε στη μεση της αποστασης .

<< Πως εισαι ; >> μου ειπε

<<Πώς να ΄μαι ; Δεν φαινονται τα χαλια μου ;>> απαντησα

<< Σε καταλαβαινω ! Και εγω με το ζορι ηρθα λογω απουσιων .Παμε μεσα . Χτυπησε >>

Η υπολοιπη μερα περασε μεσα σε μια θολουρα καθηγητων , μαθηματων και συμμαθητων. Ολοι ειχαν μαθει φυσικά τι συνεβει στον Αλεξανδρο.

Στο τελευταιο διαλειμμα πηγα και εκατσα κατω από ένα δεντρο στην αυλη του σχολειου. Ακουσα τα βηματα καποιου και σηκωσα τα ματια . Ειδα την Ελπιδα.

<< Γεια σου Βικτωρια .>> ειπε . Εγω δεν της μιλησα μόνο την κοιταζα παγερα. Εκεινη πηρε μια βαθια ανασα και συνεχισε.

<< Ξερω ότι πρέπει να ΄μαι το τελευταιο ατομο , στο οποιο θες να μιλησεις τωρα. Αλλα σου χρωσταω μια συγνωμη. Με τον Αλεξανδρο ημουν ερωτευμενη χρονια , από τοτε ακομα που τα ειχε με την Μαριαλενα . Αφοτου όμως η Μαριαλενα πεθανε σκεφτηκα πως ηταν η ευκαιρια μου να τον πλησιασω. Εκεινος όμως ποτε δεν μου εδωσε σημασια . Και μετα εμφανιστηκες εσυ . Σε μισησα από την πρωτη στιγμη. Ακομα και όταν φανηκε πως ο Αλεξανδρος δηθεν σε αντιπαθουσε. Εβλεπα τον τροπο που σε κοιταζε. Με περισσοτερη αγαπη και από αυτή που κοιτουσε την Μαριαλενα.Ετσι όταν  μου δοθηκε η ευκαιρια να σας χωρισω, το εκανα. Σου εριξα ένα χαπακι στο ποτο και συμφωνησα με τον Βασιλη να κοιμηθει μαζι σου. Εκεινος όμως δεν το εκανε. Φοβηθηκε ότι θα μαθαινες τι εγινε και θα θεωρουνταν βιασμος. Την επομενη μερα πηγα εγω στο δωματιο του Αλεξανδρου για να τον παρηγορησω.Προσπαθησα να τον ξελογιασω αλλα εκεινος ακομα και αν ταχα τον προδωσες  δεν δεχοταν να γινει τιποτα μαζι μας. Με εστειλε παλι πισω στο δωματιο μου. Γνωριζω ότι είναι πολυ αργα τωρα που στα λεω αυτά αλλα καλλιο αργα παρα ποτε . Ετσι δεν λενε ; >>