To Παιχνίδι Της Λίνας

^Ντόμινικ^

Η κοπέλα με πιάνει απο το χέρι και με οδηγεί σε ένα μικρό δωμάτιο πίσω απο το μπαρ. Είναι μικρό , μυρίζει υγρασία και απο το ξύλινο παντζούρι ίσα που μπαίνει το φως. Έχει ένα μονό κρεβάτι και ένα μικρό τραπεζάκι.

Μου κάνει νόημα να κάτσω στο κρεβάτι.

Ξαπλώνω και κοιτάω τον τοίχο απέναντι. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι.

Απλά δεν θέλει πολύ σκέψη το πράγμα. Είχα μια ζωή πριν απο την μικρή. Δεν θα καταστραφεί ο κόσμος επειδή θα πάει με άλλον. Έχω την επιχείρηση μου, έχω λεφτά και γενικά πρέπει να σκέφτομαι λογικά.

Ναι αυτό μου λείπει .Η λογική. 

Παρατηρώ την κοπέλα να φέρνει ένα μπουκάλι γυάλινο με ένα πράσινο υγρό. Βάζει λίγο μέσα σε ένα μικρό ποτηράκι και μου το αγγίζει στα χείλη. Μυρίζει σαν αψέντι.

Πίνω και νιώθω να καίγονται όλα μέσα μου.

Δεν είναι αψέντι.

Της κάνω νόημα να μου βάλει κι άλλο. Με υπακούει χαμογελαστά. 

Πίνω και δεύτερο και με ανακούφιση καταλαβαίνω οτι αρχίζω και κάνω κεφάλι. Επιτέλους. Παίρνω όλο το μπουκάλι και πίνω τρεις τέσσερις γενναίες γουλιές. Μου  τραβά το μπουκάλι απο τα χέρια τρομοκρατημένα.

"Είσαι καλό κορίτσι .." της ψιθυρίζω και μου χαμογελά ξανά.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού . 

Βγάζει την μπλούζα της χωρίς δισταγμό και με αργές κινήσεις ξεκουμπώνει το σουτιέν της. Έχει μεγάλο στήθος. Μου παίρνει το χέρι και το αφήνει στο στήθος της. Μου κάνει νόημα να την χαιδέψω. Αγγίζω αργά το ιδρωμένο δέρμα της . 

Είναι ζεστή και απο το κορμί της αναδύεται  η οσμή γλυκόξινου ιδρώτα.

Στο τοίχο κρέμεται  ένα μικρό κάδρο με δυο χελιδόνια. Είναι ακίνητα μπροστά σε ένα σκοτεινό ουρανό.

Μου βγάζει την μπλούζα προσεκτικά λες και ξέρει πως πονάω στο μπράτσο. Με αγγίζει με τρυφερότητα. 

Μου αρέσει όπως με αγγίζει.

Η Λίνα πάντα με αγγίζει τρυφερά. Και ο τρόπος ακόμη που με κοιτάει είναι τρυφερός. Δεν ξέρω πως το κάνει. Αν κάνει όλους τους ανθρώπους να νιώθουν έτσι. Ή αν νιώθω μονάχα εγώ έτσι.