To Παιχνίδι Της Λίνας

Μάντις

Μια μέρα μετά

Η μικρή ξύλινη βάρκα μας διασχίζει το ποτάμι του Αμαζονίου εδώ και τρεις ώρες. Πουλιά απίστευτα πετάνε κάθε τόσο πάνω απο τα κεφάλια μας. Η βλάστηση όσο ταξιδεύουμε γίνεται πιο άγρια, οι κροκόδειλοι λιάζονται στην άκρη της όχθης .

"Αχ είναι τόσο ωραία , έχω  να έρθω τόσα χρόνια" ακούω απο την άλλη άκρη της βάρκας τον Τόνυ που κάθεται στριμωγμένος στην κουπαστή παρέα με τους άλλους άντρες. Κουβαλήθηκαν στο ταξίδι όλοι τους.

Κοιτάω γύρω μου. Ναι υποθέτω ωραίο το τοπίο αλλά..

"ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ Η ΒΑΡΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ?"

Κοπανάω με νεύρα ένα ροζ πουλί πάνω απο το κεφάλι μου και τελευταία στιγμή μου ξεφεύγει.

Κοιτάω προς τον οδηγό της βάρκας. Χαμογελάει σε δυο κυρίες δίπλα του και σταματάει να κάνει κουπί.Τρίβει τα χέρια του λες και έχουν μουδιάσει. Αν τον είχα υπάλληλο στον όμιλο θα τον απέλυα.

ΚΑΛΑ ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ?

Σηκώνομαι πάνω και βγάζω την μπλούζα μου. Οι δυο κυρίες γουρλώνουν τα μάτια και με κοιτάν λες και δεν έχουν ξαναδεί άντρα.

Η μια κάνει τον σταυρό της και με κοιτά στους κοιλιακούς .

Τι σκατά έχω? Κοιτιέμαι μήπως έχω κάτι αλλά αν εξαιρέσεις το τραύμα μου φυσιολογικός φαίνομαι. Τι ζόρι τραβάνε? 

Σπρώχνω διακριτικά την μια καθώς την βλέπω να κοκκινίζει και πάω να κάτσω στη θέση του οδηγού. Πάει να μου πάρει απο το χέρι το κουπί αλλά πολύ γρήγορα σταματά κάθε προσπάθεια. 

Δεν αστειεύομαι. Θα του στρίψω το λαρύγγι. Θέλω να φτάσω γαμώ το κέρατο μου, έστω αν χρειάζεται να κάνω κουπί μόνος.

Ξεκινάω να κάνω γρήγορα κουπί με τόση ταχύτητα που έχω λουστεί στον ιδρώτα. Οι κυρίες με τραβάνε φωτογραφίες, της γρυλίζω αλλά σε αυτές δεν πιάνει για κάποιο λόγο. 

"Τι υποτίθεται κάνεις Ντόμινικ?"

Κοιτάω τον Τόνυ απο πάνω ως κάτω. Οι άλλοι με κοιτάζουν με μισό μάτι αλλά δεν μιλάνε. Κάνουν σαν μωρά ,ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί παρεξηγήθηκαν μαζί μου.

Ο Φίλιππος με κοιτά κυριολεκτικά με μισό μάτι. Η μπουνιά που του έχωσα χθες τον έκανε σήμερα να φαίνεται η μάπα του κάπως πρησμένη. Αλλά δεν φταίω. Θα μπορούσαν όλοι τους με το καλό να με οδηγήσουν σ'εκείνη. Τώρα και ξύλο έφαγαν και με πάνε. Είναι καθαρά δικό τους λάθος.