Şişmanım , çirkinim eee ?

Tarot #14Şubatadoğru

*Üzgünüm diğer bölüme yorumlarınızı cevaplayamadım ama hepsini okudum teşekkür ederim okuduğunuz yorum yaptığınız ve nerdeyse bir ay arayla bölüm yazmama rağmen arada küfredip sövdüğünüz için.

Açıkçası ben kendimi okuyo olsam söverdim.

"Gerizekalı nerde bunu devamı git yaz işin mi yooohk biz okumasak bi bok değilsin ne bu havalar bekletmeler falan ?!"

Aklınızdan hiç böyle bi şey geçti harbi soruyorum bak.

Benim geçti yani kendi hakkımda.

Neyse hepinizi seviyorum :*

Denizist ya da Seaistlere selam :*

-Neyse iyi okumalar :)

Not : Şu multimediadaki şarkı çok güzel değil mi sizce deee ?!
* Bring Me To Horizon-Sleepwalking

Hayatımın hiçbir 14 Şubat'ını sevgilimle geçiremedim.

Çünkü hiçbir 14 Şubat'ta sevgilim olmadı hep sap takılan tayfadan oldum

Ama her 14 Şubat'ım sevgilisi olanlara küfür ve beddualarımı sunarak ve yalnızlığımın daha çok farkına varıp kesin yalnız ve kedili bi kadın olarak ölücem lan ben diye düşünerek geçirdim.

Ama o 14 Şubat bi başkaydı. Bi kere önceki haftadan bizim sap kızlar grubuyla napalım 14 Şubatta diye konuşmalar geçmeye başladı. Sakın başkaydı deyince bu bölümün "ilk kez sevgilimle kutladım Sevgililer Günü'nü" tarzı bi şey olucağını sanmayın.

Hâlâ sevgilimle geçen bi Sevgililer Günüm olmadı çünkü. Bu 14 Şubat a bakıcass artık. -Not : Bu bölüm 14 Şubat Bölümü değil ama bağlantılı. 14 Şubat Bölümü sonra-

Neyse öncelikle Aysu ve Yakşıklı sevgilisini görüp "Beni kimse sevmedi" diye ağladığım kısma geri dönelim.

Yürüyüş beni hep rahatlatmıştır.

Kulaklığı takıp düşüncelere dalarım ve şehrin çıkışına kadar yürürüm.

Kendimi kötü hissettiğimde, umutsuz hissettiğimde ya da sadece yalnız hissettiğimde.

Öneririm bol bol yürüyün yağlardan kurtulmak için de iyi seçim.

Annem arayıp eve gelmemi söyleyene kadar yaklaşık iki saat kadar yürüyüp ıssız parkta ağlama nöbeti geçirdim.

"Alo nerdesin ?"

"Dışarda yürüyorum anne ?"

"Niye?"

"Ne niye?

"Niye hala dışardasın gelsene eve."

"Tamam lanet olsun geliyorum"

Annemde "saçma soru sorma" durumu var. Sanırım bu genel bir durum.

Bi gün duştayım kapıyı kilitlemeyi unutmuşum annem banyoya girdi.

"Duş mu yapıyosun sen?" dedi.

"Sence anne ?"

"Sana sordum işte duş mu alıyosun ?"

"Hayır anne baktım burası daha rahat buraya sıçmaya karar verdim."

"İyi aferin" dedi çıktı.

Sanırım anneme çekmişim saçmalamak konusunda.

Eve gittiğimde bile depresyonda ve kafamda ruh halimden çıkamadım. Eve gidince de direkt odamdaki depresyon köşeye gidip kulaklıklar telefondan son ses Cem Adrian dinledim. Evet benim cidden bi "depresyon köşem" var. Yatak başlığımla duvar arasında kalmış küçük klostrofobi hissi yaratan benim bacaklarımı kendime çekerek sığabildiğim kare bi döşeğin olduğu bi alan.