Yasak olanın verdiği haz mıydı; bizi günaha iten?
Ya da aşk mıydı; yasak olmasına rağmen günahını göze aldıracak kadar gözümüzü kör eden?
Adamın gözleri miydi kızın aklını bulandıran? Yoksa kendisine sunduğu yüreği miydi onu eşsiz kılan?
Evcil bir...
Evet, biraz geciktim ama malum bayram ve şehir dışı olayları. Evime kavuştuğum an başladım yazmaya. Fakat sizden de bir ricam olacak; lütfen hikayeyi okurken sonuna da olsa yorum bırakmayı unutmayın. Verdiğim bir senelik arada beni buraya tekrar döndüren şey yaptığınız yorumlardı. Umarım beğenirsiniz. İyi Okumalar...
Zehr-i Viran
22. BÖLÜM
"RİYAKAR GECE."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Hayat verdiği kadar değil, aldığın kadardır her zaman. Eğer sen ondan koparmak için çabalamazsan; hayallerini, umutlarını ve olmasını arzuladığın tüm diğer şeyleri, o senden geriye tek bir zerre dahi bırakmayana kadar tüketmeye devam edecektir seni.'
Çıkarsızca kurduğu hayallerinin savrulan parçalarının arasına sıkışmıştı küçük kız çocuğu. Acıdığı yerden acıtmaya yemin etmiş, kafasında kurduğu tüm planları bir bir eyleme dökmek için zaman kollar olmuştu. Oysaki Samira her zaman karşısındakinin iyiliğini isteyen, asla zarar vermeye meyilli olmayan safta yer edinmişti bu zamana dek. Lakin artık yaşantısı eskisi gibi değildi.
Daha zehirli, çokça virandı. Asla geçmiyor, katlana katlana dolanmaya devam ediyordu ayaklarına.
Cesar'ın karşısına geçtiğinde, buruk bir tebessüm yer edindi yüzünde. Her zaman kurtarıcısı olan adam, şimdi bir duvarda o örmüştü üzerine. Neden böyle oldu diye sordu kendisine. Neden olduğum karanlıktan beni çekip çıkarmak yerine, bir duvarda o ördü önüme diye. Sessizce onun konuşmasını bekledi. Gitmesine sesini çıkarmadığı gibi, Arabistan'da olduğu günler boyunca bir kez olsun arayıp sormayan adamın gözlerinin içine baktı geçerli bir neden duymak istercesine. Her ne kadar bunu kendisine karşı dahi dillendirmemiş olsa da, buruk kalmıştı bir yanı. İlk defa tattığı duyguların hepsini kendisine yaşatan adam, şimdi en iyi bildiği şeyle çalıyordu kapısını.
Acı.
Adamın kıza verdiği ilk acı değildi bu, sonda olmayacaktı elbet. Fakat Samira acı denen şeyi her zerresinde doyasıya taşıyordu zaten içinde. Karşısında olağanca asaletiyle duran adamın kendisine yaşattığı şeylerin daha farklı, daha iyi hissettiren şeyler olmasını istiyordu.
"Aslına bakarsan tek bir şey sormak için geldim buraya." Adamın sesi karanlık bir gecede çakan şimşeğin ardından boşalan yağmur kadar tüyler ürperticiydi. Samira belli etmese de ilk defa ondan gerçekten ürkmüş lakin belli etmemek için sadece kaşlarını çatmakla yetinmişti. Adamın bakışlarından dahi duyduğu çekinceli halini asla ona belli etmemiş, içinde biriktirdiği tüm şeyleri olağanca sakinliğiyle yüzüne söylemekten asla gocunmamıştı.
