Przetrwać do Bożego Narodzenia

dzień dwunasty

Wybiła już północ, zwiastująca nowy dzień, a Maurelle nadal siedziała w ekskluzywnej restauracji, nie mogąc uwierzyć, że tak śmiało przyjęła propozycję Jeana, ani w to, że mężczyzna był gotowy wydać na nią astronomiczną ilość gotówki.

Jednak Maurelle ani trochę nie żałowała swojej spontanicznej decyzji. Uraczona zupą cebulową, rozpływającą się w ustach wołowiną po burgundzku oraz dużą ilością czerwonego wina bordeaux, pomyślała, że to chyba jej najprzyjemniejsza noc odkąd cofnęła się w czasie. W dużej mierze była to oczywiście zasługa jedzenia – już dawno nie najadła się do syta.

Teraz, skubiąc łyżeczką crème brûlée, rozprawiała w najlepsze na temat przyszłości. Rozpoczęła swą opowieść od wielkiej powodzi, która zaleje Paryż w 1910 roku, podkreśliła tragizm zbliżających się wojen, a na końcu wspomniała o dramatycznych atakach terrorystycznych.

Jean przyglądał się jej z mieszanką podziwu i niedowierzania w oczach, bawiąc się nóżką pękatego kieliszka.

— Cóż... Jeśli tej zimy Sekwana naprawdę wyleje, jestem skłonny ci uwierzyć.

— Radzę ci szykować porządne kalosze.

Roześmiał się, wyjmując z teczki jej telefon komórkowy i zgodnie z wcześniejszą umową, położył go obok jej nakrycia.

— Do czego to właściwie służy?

— W moich czasach ludzie mogą z nich telefonować i wysyłać wiadomości, gdziekolwiek są. Dodatkowo, dzięki specjalnej sieci, sprawdzamy pogodę, stan konta w banku... i oczywiście robimy zdjęcia! Uśmiech! — lampa błyskowa oświetliła twarz Jeana, na co mimowolnie się skrzywił.

Rozmowy wokół nieco przycichły, a niektórzy goście Maxima łypnęli na ich dwójkę spode łba. Wymieniła ze swoim towarzyszem rozbawione spojrzenia.

Albo wypiłam za dużo wina, albo on nie jest jednak taki zły, pomyślała Maurelle.