Przetrwać do Bożego Narodzenia

dzień dwudziesty czwarty

— Przemyślałem wszystko dzisiejszej nocy. To musi być ten zegarek! Lacroix wspominał, że spotkacie się ponownie w dwa tysiące dwudziestym szóstym, czyli siedem lat od roku, w którym żyłaś. Z kolei mój ojciec kupił od niego zegarek dokładnie siedem lat temu. Przypomniałem to sobie! — Jean energicznie gestykulował rękami. — Skoro liczba siedem pojawia się w obu przypadkach, uważam, że to nie jest zwykły zbieg okoliczności — podbiegł, aby zrównać się z maszerującą ulicą Maurelle. Na jej policzkach rozkwitły rumieńce z wysiłku, a może z emocji?

— Obyś miał rację — westchnęła blondynka.

Pomyśleli, że dobrym pomysłem będzie wizyta w Le Fumoir, gdzie Maurelle trafiła pierwszego dnia podróży. Na szczęście lokal był już otwarty, więc ich dwójka bezceremonialnie wtargnęła do środka i zajęła miejsce przy stoliku w najodleglejszym kącie.

— Jean... — zaczęła, ściskając jego dłonie. — Przede wszystkim chciałabym ci podziękować. Nigdy cię nie zapomnę, ani tego, co dla mnie zrobiłeś.

— Ja także. — odwzajemnił delikatny uścisk. — Oby wiodło ci się jak najlepiej. Będę za tobą tęsknić. Proszę, uważaj na siebie i wspomnij mnie czasem.

Wyjął zegarek z kieszeni płaszcza i schował go w dłoni Maurelle. Ta spojrzała na przedmiot z powątpiewaniem.

— No już.

Dotknęła koronki zegarka i tak samo, jak dwadzieścia cztery dni temu, przekręciła ją. Poczuła znajome wibracje rozpływające się po ciele, a twarz Jeana zdawała się zanikać.

— Dziękuję — zdążyła wyszeptać, zanim opadły jej ciężkie powieki.

Gdy je uchyliła, zmieniło się dosłownie wszystko. Znów czuła zapach cynamonu i spoglądała w znajome zielone oczy Evana.

Udało się.

— Co się stało? — zapytał. — Dlaczego jesteś tak ubrana?

— Och Evan. — uśmiechnęła się, zerkając na zegarek, który nadal ściskała w dłoni. — Mam ci tyle do opowiedzenia!