Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|Benimle anlaşmak zorundasın.
Günler birbirini kovalarken Jeongguk aklındaki planı gerçekleştirmek adına birçok girişimde bulundu fakat hiçbiri ona ailesine kavuşacağının garantisini vermedi.
Hayatta kalmak zorundaydı, ailesine kavuşmak için bunu yapmak zorundaydı. Taehyung'a asla unutamayacağı bir ders vermek istiyordu, ömrü boyunca hiçbir zaman kendisini unutmamalı, aklına her geldiğinde içinde derin bir öfke ve acıyı taşımalıydı... Onu yaralayacak birçok şey düşünmüştü. Fakat belki de en hassas noktası, yönetimdi. Her ne kadar zerre umrunda olmadığını dile getirse de ona bahşedilen güç içindeki kibirli canavarı besliyor, daha da yenilmez bir hâle getiriyordu. Öyle ki ilk anlarda kendisinden nefret edip öldürmeye çalışan adam, şimdi gitmemesi için her an gözetiminde tutuyordu. Gündüz çıkmadan hemen önce ve gece uyumadan önce. Dünyaya hasret kaldığı o vakitlerde yalnızca onun yüzünü görüyordu.
Tartışmalarının ardından, daha doğrusu Taehyung'un Jeongguk'a bağırarak odasına kovduğu günün ardından birkaç hafta geçmişti. Eskiden birkaç cümle kurar en azından sıkıcı ve monoton günü biraz da olsa tatlı kapatırlardı fakat şimdi Jeongguk onunla tek bir an bile iletişime geçmiyordu. Umrunda değildi.
“Aşağı gelmeyi planlıyor musun?”
“Hayır, planlamıyorum. Odamdan defol git.”
Haftalar sonra ilk kez, sert bir cümleyle yemini bozmuş gibiydi.
“Benimle düzgün konuş, şimdi aşağı geliyorsun.”
“Aylardır birlikteyiz. O boş emirlerinin bana sökmediğini hâla algılayamıyor musun?”
Tükürürcesine konuşurken, karşısında kendini kontrol etmeye çalışan deltaya karşın cesurca gözlerini üzerine dikmişti. Ondan nefret ediyordu.
“O sivri dilinin bedelini bir gün çok kötü ödeyeceksin Jeongguk. Geber açlıktan umrumda değilsin.”
Sertçe sözlerini söyleyip, hiddetle kapıyı kapattığında çıkan yüksek sesle irkilmedi, buna fazlasıyla alışıktı. Taehyung'un bu saatten sonra kendisine gücünün yetemeyeceğini biliyordu, arkasında sahte bir maskesyle Damson ve halk vardı. Taehyung, duyguların saklamak konusunda oldukça ustaydı fakat Damson'a, kendisini büyüten kadına, karşı büyük bir zaafı olduğunu fark etmemek mümkün değildi.
Şüphesiz eğer Damson, yönetimi aklına sokmasaydı Jeongguk bu zamana kadar asla yaşayamazdı.
Saatler geçmeye devam ederken, açlıktan olsa gerek üzerine büyük bir yorgunluk çökmüştü. Taehyung hâlâ evdeydi, fakat yemeği değil onu reddetmişti. Bu yüzden gurur yapacağı falan yoktu.
Sessiz adımlarla odasından çıktığında esmerin odasına göz gezdirmiş onun aşağı da olduğu kanısına vararak merdivenlerden inmeye başlamıştı.
