Capitulo 14

6.9K 704 83
                                    


- Lo siento - digo entre lágrimas y sé que si no saco un conejo de la galera vas a sospechar - estoy muy feliz -

- No parece - murmuras, que idiota soy, ¿qué persona feliz va a estar en éste estado? - Jungkook nunca te he visto llorar - en algún momento te levantaste y vienes hasta a mí, tus manos secando las lágrimas que salen de mis ojos.

- ¡Voy a ser tío! - digo con falsa alegría y me tomo la libertad de abrazarte - No te preocupes por mi hermano, cuando le des la noticia va a estar feliz -

- ¿Tú crees? - asiento con una sonrisa, aún podía sentir mi cara mojada por las lágrimas -Gracias-

¿Gracias por qué? Quiero gritar, tengo tanta rabia dentro de mí. Tanto odio. ¿Por qué vida? ¿Por qué me odias tanto? Solo te pedí una cosa y no me la diste, por qué que el destino nos odia, esto tampoco está bien para ti, si tuvieras que darme la noticia a mí sabrías que estaría más que feliz contigo, él no te ama de la misma manera que yo lo hago, lo ves tú, lo veo yo. Pedimos comida, pollo con salsa y unas gaseosas. Me encuentro festejando el triunfo de él. Felicitándote y riendo.

Abandono el edificio para internarme en el auto y llorar como quiero, el dolor en mi pecho es tan fuerte que apenas puedo respirar, te amo tanto y cada día te pierdo más. Puedo sentir el dolor en mí, el vacío, te perdí definitivamente, puedo lidiar con mi hermano pero no puedo luchar contra un bebé, alguien que no tiene la culpa. Mi puño se estrella contra el volante repetidas veces. ¿Esto es todo? ¿Cómo te arranco de mí? ¿Cómo te olvido? ¿Que alguien me diga que debo hacer? Me rindo, porque sé que no voy amar a nadie como lo hago contigo, me rindo porque sé que ésta es mi vida ahora, verte de lejos, sentirme bien si tú estás bien, aunque no sea conmigo. Me tengo que resignar y lo hago, prefiero morir día a día viendo cómo eres de él que estar lejos de ti. Me rindo porque soy tuyo nena, soy tuyo aunque tú no seas mía. No puedo evitar llorar, el amor es doloroso, pero es parte de él, aun así, el amor es hermoso, aunque sea en una infinita tristeza, amarte como te amo, es lo más bonito que me pasó y si tuviera que volver a empezar y pasar todo de nuevo lo haría. Porque te amo.

(...)

- ¿Qué mierda te pasó? - esa fue la primer cosa que dijo Taehyung cuando crucé la puerta de entrada en el café-bar - parece que te hubieran dado con un bate en los ojos - su delicada manera de decirme que tenía los ojos hinchados. El local se encontraba cerrado al público a estas horas de la noche. Tomé asiento en una de las mesitas en las que se encontraba mi amigo.

- No quiero hablar - dije sin más

- La que te llamó al mediodía fue Shiri ¿verdad? - asentí en respuesta - ¿estuviste con ella hasta ahora? - negué - solo dime algo, ¿por qué estás tan triste? -

- ¿Me veo triste? - pregunté sorprendido, asintió escaneando mi cara con sus ojos. ¿Qué más da?...

- Está embarazada, Taehyung - solté, la sorpresa y la lástima en su cara fueron dos cosas muy claras para mí.

- Supongo que lloraste...y también supongo que te perdiste por ahí ¿no? -

- Supones bien - murmuré - la perdí - dije mirando la misma nada.

- Jungkook...ella nunca fue tuya - oh sí, sí lo fue, fue mía por cinco días. Si pudiera volver el tiempo ahí y detenerlo, revivir cada minuto que estuve con ella.

- Ya está - dije - ya pasó - ¡No! En realidad no pasó, todavía está atorado en mi garganta.

- Descubrí algo...- dijo Taehyung - ... éste es el momento para cambiar de tema- suspiré tratando de poner toda mi atención a lo que se venía - pude entrar al teléfono en un tiempo récord - dijo orgulloso de sí mismo - al principio me creí lo que vi, todo en orden, pero luego pensé que por algo había tantas claves, chequé de nuevo y nada hasta que se ocurrió la maravillosa idea de revisar el historial del GPS, lo que me llevó a Busan, tres paradas principales. La primera es a un edificio de departamentos, allí pasó gran parte, luego una escapada rápida a una clínica y de nuevo al edificio, donde pasa algunas horas antes de volver a la clínica en la cual pasa toda la noche, por la mañana regresa al edificio dónde está un par de días antes de ir a su destino final, una casa - Taehyung me muestra el mapa del GPS con una línea roja que iba y venía, la línea roja es la que sigue el auto de Jeongguk. Recordando su historia coincide, el departamento, Jimin en el hospital, tal vez fue una clínica en vez de hospital, uno se confunde hablando y la casa...la casa podría haber sido algún sido algún amigo - investigué la clínica, es una clínica maternal - dijo Taehyung, un momento, Jimin se quiso suicidar, lo correcto es una clínica psiquiátrica -...y al parecer uno de sus médicos quedó absuelto de prácticas ilegales, en otras palabras, de abortos -

Un momento, ¿Qué? ¿Abortos?

- ¿Quieres que siga investigando? - asentí rápidamente - ¿puedo saber de quién es todo esto? - la mirada de cansancio que me dirigió fue clara, sólo faltaba un cartel que dijera "¿No confías en mí?"

- Juro contarte todo al final, lo juro, porque no sé nada todavía- hizo una mueca de disgusto para luego murmurar un "Está bien"

- Ve a descansar, necesitas dormir un poco - dijo él. Asentí. El cansancio me estaba pasando factura, el día había sido largo, largo y estresante. Y amargo. Ya no quería volver a casa por primera vez. Mi cuerpo necesitaba reponer energías para afrontar la nueva realidad.

- Me quedaré a pasar la noche aquí - dije poniéndome de pie, sabiendo que en la parte de atrás siempre hay una cama armada para casos como éste - hasta mañana Taehyung -

- Me quedaré a pasar la noche aquí - dije poniéndome de pie, sabiendo que en la parte de atrás siempre hay una cama armada para casos como éste - hasta mañana Taehyung -

Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
El Impostor | Jeon JungkookNơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ