Bad at forgetting [ Book 2 ]

Τσακωμός {18}

« Θα με πας σπίτι;» ρωτάω τον Αχιλλέα αφού τελειώσαμε το μεσημεριανό μας

Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.
« Γιατί δεν μένεις εδώ;» αναρωτιέται

Άντε καλά. « Άλλη μια ώρα μόνο.» του λέω,
« Και μετά με πας σπίτι.» προσθέτω

« Δεν εννοώ αυτό.» γελάει, « Γιατί δεν μένεις μόνιμα εδώ;» με ρωτάει και ξαφνικά η καρδιά μου χτυπάει παρά πολύ δυνατά,νιώθω περίεργα. Γελάω από αμηχανία καθώς δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να πω.

Πως του ήρθε; Μήπως είναι νωρίς για ένα τέτοιο βήμα; Μόλις τα ξανά βρήκαμε, τι αν δεν λειτουργήσει;

« Μια απάντηση θα ήταν χρήσιμη.» με ειρωνεύεται και βγάζει τα χέρια του από πάνω μου

« Πως σου ήρθε;» αναρωτιέμαι. Θέλω να μείνω μαζί του,αυτό είναι το μόνο σίγουρο αλλά είναι πολλά που πρέπει να σκεφτούμε πριν πάρουμε μια τέτοια απόφαση.

« Δεν θες;» θίγεται

« Δεν είπα αυτό!» λέω βιαστικά, « Απλά μόλις τα ξανά βρήκαμε..» αν χωρίσουμε τι; Γιατί μόλις τα βρήκαμε,δεν ξέρουμε αν θα λειτουργήσει και πως θα λειτουργήσει.

«Και;» ρωτάει θυμωμένος και σηκώνεται από τον καναπέ

« Και δεν ξέρουμε αν θα λειτουργήσει,αν θα κρατήσει.» προσπαθώ να του εξηγήσω ήρεμα αλλά φυσικά δεν πρόκειται να με ακούσει

« Με συγχώρεσες για το στοίχημα,έτσι δεν είναι;» απορεί

« Ναι, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό Αχιλλέα.» του λέω ήρεμα

« Τότε γιατί προσπαθούμε αν εσυ δεν πιστεύεις πως θα λειτουργήσει; Για να χάνουμε τον χρόνο μας;» μου λέει κοιτάζοντας με ψυχρά

« Δεν είπα πως πιστεύω ότι δεν θα λειτουργήσει, είπα πως δεν το ξέρουμε.» του εξηγώ, « Επίσης, εσυ πιστεύεις πως όλο αυτό είναι χάσιμο χρόνου;» αρχίζω να νευριάζω κι εγώ

« Γαμα το.» μου λέει φεύγωντας από το δωμάτιο και τον ακολουθώ

« Σταματά πια! Σταματά να φεύγεις κάθε φορά που μιλάμε και νευριάζεις, κάτσε στην γαμημενη συζήτηση. Δεν θα αλλάξει κάτι αν σηκώνεσαι και φεύγεις.» λέω έξαλλη

« Δεν κάθομαι γιατί αν κάτσω θα τσακωθούμε.» μου λέει

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να με τρελάνει και όχι μόνο με την καλή έννοια. « Τώρα τι κάνουμε ας πούμε;» τον ρωτάω

« Ξέρεις τι; Καλύτερα πήγαινε στην Κλειώ.» μου λέει και ουσιαστικά με διώχνει από το σπίτι του, « Ξέρεις τι; Ίσως καλύτερα να φύγεις γενικά,το έχεις ξανά κανει εξάλλου. Δεν θα είναι κάτι καινούργιο για εσένα.» φωνάζει πληγώνοντας με, επίτηδες το είπε. Ξέρει ποσό με πληγώνουν αυτά τα λόγια του,αλλά δεν τον νοιάζει. Ποτέ τον ένοιαζε εξάλλου; Πάντα ανοίγει το στόμα του λέγοντας πράγματα που γνωρίζει πως θα πληγώσουν το άλλο άτομα,παρόλα αυτά το κάνει έτσι κι αλλιώς.