Bad at forgetting [ Book 2 ]

Αποκαλύψεις {42}

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε μου ο Αχιλλέας βγήκε από την φυλακή και σήμερα έχουμε συνάντηση με την συμμορία,στην οποία θα παραβρεθεί και ο Αρχηγός.
   Όσον αφορά εμένα και τον Αχιλλέα..η κατάσταση είναι κάπως περίεργη. Εκεί που είμαστε καλά,ξαφνικά τον νιώθω πολύ απόμακρο. Και μου είχε πει πως θα αναλάβει το θέμα με την συμμορία,ε λοιπόν δεν το έχει αναλάβει.Δεν ξέρω τι συμβαίνει.

Πάμε στο στέκι,χωρίς να πούμε λέξη στην διαδρομή με τον Αχιλλέα. Το συνηθίζουμε αυτό τον τελευταίο καιρό.

Μπαίνουμε στο στέκι και εκεί είναι όλοι.

«Καθίστε.» μας λέει ο Αρχηγός

Εγώ και ο Αχιλλέας στεκόμαστε όρθιοι,χωρίς κάποιον λόγο αλλά δεν είμαστε πολύ κοντά μεταξύ μας.

« Μετά από όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό, νομίζω σας αξίζει να γνωρίζετε ποιος είμαι.» λέει και βγάζει την κουκούλα του.

Αυτό που βλέπω,δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι πίσω από τον Αχιλλέα και το συναίσθημα του φόβου είναι το μόνο που μπορώ να νιώσω αυτή την στιγμή. Αποκλείεται, κοιτάει εμένα. Κοιτάει εμένα και εγώ τρέμω σαν ψάρι που βρίσκεται έξω από την γυάλα του. Δεν μπορεί να είναι εκείνος..δεν μπορεί να με μάζεψε αυτός..δεν μπορεί τόσο καιρό να ήταν κοντά μου.

« Αμέλια,δεν είναι αυτό που νομίζεις.» λέει ο Αρχηγός ή μάλλον ο πατέρας μου. Δεν έχει αλλάξει καθόλου,αλλά σίγουρα φαίνεται ο χρόνος που έχει περάσει. Τα κάστανα μαλλιά του όπως τα θυμόμουν πλέον είναι γκρίζα,τα μάτια του ωστόσο δεν φαίνονται γέρικα. Είναι γυμνασμένος,περισσότερο από ότι όταν με χτύπαγε..Μου φαίνεται πολύ μεγαλύτερος σε ύψος,παρόλο που συνεχίζει να μένει στο ίδιο ύψος. Ωστόσο δεν παύω να φοβάμαι,νιώθω όπως ένιωθε αυτό το μικρό κοριτσάκι που στεκόταν τότε μπροστά του. Νιώθω φόβο.

Ο Αχιλλέας και οι υπόλοιποι προσπαθούν να καταλάβουν,αλλά κανεις τους δεν ξέρει. Ο Αχιλλέας είναι αδύνατον να γνωρίζει πως έμοιαζε ο πατέρας μου,δεν έχω καμία φωτογραφία με εκείνον μέσα και είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Δεν μοιάζουμε,ευτυχώς. Δεν θα ήθελα να μοιάζω με εκείνο το κτήνος.

Σηκώνεται από την καρέκλα που κάθεται και με πλησιάζει κι εγώ πιάνω το χέρι του Αχιλλέα με δύναμη.

« Αλήθεια; Γιατί μοιάζεις απίστευτα με εκείνον.» λέω άφωνη, « Με τον άνθρωπο που με κατέστρεψε.» του λέω και ο Αχιλλέας τότε καταλαβαίνει. Τα μάτια του γεμίζουν μίσος καθώς κοιτάει τον άνθρωπο που μας πλησιάζει. Νόμιζα πως είχα τελειώσει μαζί του, αλλά έκανα λάθος.