Bad at forgetting [ Book 2 ]

Απρόσμενες διακοπές {28}

Έχουμε παραγγείλει και περιμένουμε να μας φέρουν τα φαγητά μας. Το μέρος είναι πολύ κομψό και όμορφο,σίγουρα δεν φανταζόμουν να ερθω σε ένα τέτοιο μαγαζί με τον Αχιλλέα,δεν είναι του στυλ του και ούτε του στυλ μου αλλά είναι υπέροχο μέρος και φαίνεται ακριβή η διακόσμηση,όπως και το μαγαζί.

Τα φαγητά δεν αργούν να έρθουν και ξεκινάμε να τρώμε.

« Σ'αρεσει εδώ;» αναρωτιέται

« Ναι,είναι πολύ όμορφα.» λέω τρώγοντας μια μπουκιά από το φαγητό μου. « Εσένα σ'αρεσει;» τον ρωτάω

« Προφανώς δεν είναι του στυλ μου,αλλά είναι ωραίο μαγαζί.» λέει κοιτάζοντας τριγύρω

« Ξέρεις δε χρειαζόταν να το κανεις όλο αυτό. Το μαγαζί,το φόρεμα..» τον διαβεβαιώνω, δεν θέλω να νιώθει υποχρεωμένος να κάνει τέτοια πράγματα

« Γιατί δεν σ'αρεσουν;» αναρωτιέται

« Όχι,δεν είπα αυτό. Απλά δεν είναι του στυλ σου και το καταλαβαίνω.» εξηγώ

« Άκου,σου αξίζει ένα πραγματικό ραντεβού. Εντάξει;» μου λέει και χαμογελάω

« Εντάξει.» απαντάω δαγκώνοντας τα χείλη μου άθελα μου

Κάνει ότι μπορεί για να λειτουργήσουμε, φαίνεται.

Αφού τελειώνουμε το φαγητό,ζητάμε λογαριασμό.

« Θα πληρώσω εγώ.» μου λέει ο Αχιλλέας και πριν προλάβω να πω κάτι έρχεται ο σερβιτόρος

« Μπορείτε να φύγετε,είναι όλα κανονισμένα.» μας λέει ο σερβιτόρος

« Από ποιον;» ρωτάει ο Αχιλλέας αν και φαίνεται να γνωρίζει ήδη την απάντηση

« Είστε ερπετά. Τα ερπετά δεν πληρώνουν σ'αυτό το μαγαζί.» ψιθυρίζει όσο πιο κομψά μπορεί ο σερβιτόρος και φεύγει

Σηκώνομαι κι εγώ με τον Αχιλλέα και μπαίνουμε στο αμάξι χωρίς να σχολιάσουμε κάτι.

Τριγυρναμε ώρες με το αμάξι και σίγουρα δεν πάμε σπίτι.

« Που πάμε;» αναρωτιέμαι

« Εδώ.» λέει και σταματάμε μπροστά σε μια παραλία

Κατεβαίνουμε από το αμάξι.

« Φοράω τακούνια,δε μπορώ να περπατήσω στην άμμο.» λέω

« Βγάλε τα παπούτσια.» λέει και δεν το είχα σκεφτεί καν

Βγάζω τα τακούνια μου και τα κρατάω στο χέρι αλλά ο Αχιλλέας τα παίρνει και τα βάζει στο αμάξι. Κλειδώνουμε και προχωράμε προς την άμμο.