Bad at forgetting [ Book 2 ]

Έρωτας {50}

Δύο μήνες περασαν από τότε που δώσαμε τον Αρχηγό,σήμερα τελειώνουμε το κτίριο της συμμορίας και επειδή αύριο θα ξεκινήσουμε επισήμως σαν συμμορία,θα βγούμε σήμερα σε κλαμπ να το γιορτάσουμε.

Τα πράγματα πάνε τέλεια,είναι όλα ήσυχα αλλά με τον καλό τρόπο,φυσικά με τον Αχιλλέα τσακώνομαι σε καθημερινή βάση αλλά τίποτα το ανησυχητικό.

Είναι Παρασκευή 5 το απόγευμα και με τα κορίτσια ετοιμαζόμαστε να φύγουμε γιατί θα πάμε για ψώνια για να δούμε τι θα φορέσουμε σήμερα,η Κλειώ το αποφάσισε και μετά θα έρθουν πάμε σπίτι της για να ετοιμαστούμε,με τα αγόρια θα συναντηθούμε έξω από το κλαμπ στης 12 παρά 5.

«Φεύγουμε.» ανακοινώνουμε στα αγόρια

«Μόνο εγώ δεν το βρίσκω δίκαιο;» ρωτάει ο Γιώργος

«Μας δουλεύουν.»λέει ο Αχιλλέας με σιγουριά

Έχουμε αρχίσει πραγματικά να γινόμαστε σαν οικογένεια,δύο μήνες τώρα είμαστε σχεδόν όλο το 24ωρο μαζί και ακόμα δεν έχουμε βαρεθεί ο ένας τον άλλον.

« Τα λεμε απόψε.» λεμε με μια φωνή τα κορίτσια,η κάθε μια κοιτάζοντας το αγόρι της

«Μόνο εγώ τρόμαξα;» ακούμε τον Ραφαηλ να λέει καθώς βγαίνουμε από το κτίριο.

Μπαίνουμε στο αμάξι με οδηγό εμένα.

« Πρώτα πράγμα συνολακι και μετά εσώρουχα.» λέει η Κλειώ μόλις φτάνουμε στο Mall, «Εσώρουχα θα δίνω εγώ το ναι για να τα αγοράσετε.» μας λέει και γελάμε επειδή όντως το εννοεί. Εν τω μεταξύ δεν έχω καταλάβει γιατί κάθε φορά που πάω για ψώνια με την Κλειώ μου παίρνει εσώρουχα,αυτό το κορίτσι μάλλον πιστεύει πως φοράω γιαγιαδιαστικα βρακιά.

Αρχίζουμε τα ψώνια.

...

Ντυνόμαστε γιατί η ώρα έχει πάει 10 και.

Φοράω αυτό το φόρεμα που αγοράσα,αφού η Κλειώ επέμενε και φοράω ένα στραπες μαύρο όλο δαντέλα σουτιέν και το κάτω εσώρουχο είναι ένα ύφασμα δαντέλας μαύρο και εκείνο.