Bad at forgetting [ Book 2 ]

Αναμονή {36}

« Πάρε τηλέφωνο. Α και να θυμάσαι πως πρέπει να ανοίξεις συζήτηση.» μου λέει ο Άρης και παίρνω τηλέφωνο τον Νίκο  από το κινητό της Αμελιας. Το βάζω ανοιχτή ακρόαση, χτυπάει αλλά δεν το σηκώνει κανεις.

Παίρνουμε και ξανά παίρνουμε και ξανά παίρνουμε,αλλά παπαριες. Δεν το σηκώνει.

« Τώρα τι;» ρωτάω

« Ίσως απλά πρέπει να περιμένουμε νεωτέρα από τον Αρχηγό.» λέει ο Ραφαηλ

« Όχι!» πετάγεται η Κλειώ εκπλήσσοντας όλους, κυρίως εμένα. Αυτή είναι σαν σκυλάκι του Αρχηγού και τώρα θέλει να δράσει χωρίς εκείνον;

« Οπα η Κλειώ.» κοροϊδεύω

« Μιλάμε για την Αμέλια,δεν μπορούμε απλά να κάτσουμε και να περιμένουμε.» λέει η Κλειώ και είναι από τις λίγες φορές που έχει δίκιο σε κάτι.

« Και τι θα κάνουμε σαϊνια;» λέει η Ξένια

Έχει δίκιο. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι,τουλάχιστον όχι μέχρι να μάθουμε που είναι.

« Θα περιμένουμε να μάθουμε που είναι,δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο προς το παρόν.» λέω και πηγαίνω στο δωμάτιο μου

Ξαπλώνω στο κρεβάτι που μοιάζει πολύ πιο μεγάλο από ότι ήταν προχθές. Δεν μπορώ να μην ξέρω που βρίσκεται,αν είναι καλά ή όχι. Τελευταία φορά που ένιωσα έτσι ήταν όταν έφυγε από την χώρα,αλλά τότε ήταν διαφορετικά. Έφυγε επειδή το ήθελε όποτε ήξερα πως θα είναι καλά,τώρα όμως έφυγε και δεν ξέρω καν πως είναι. Τότε είχα μια ιδέα,ήξερα πως ήταν συντετριμμένη εξαιτίας μου. Δεν μ'αρεσε η ιδέα,αλλά τουλάχιστον είχα μια ιδέα τώρα δεν ξέρω τίποτα. Νιώθω περίεργα,ένα κενό.

Μπαίνει στο δωμάτιο η Κλειώ. « Πείνας; Θα παραγγείλουμε πίτσες.» μου λέει

« Δεν έχω όρεξη.» της λέω αδιάφορα

« Θα την βρούμε,σύντομα.» μου λέει

Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι. « Τι σε κάνει να νομίζεις πως μπορείς να μου μιλάς;» της επιτίθεμαι χωρίς λόγο,αλλά έτσι κάνω. Έτσι είμαι.

« Πήρα το μήνυμα.» λέει και βγαίνει από το δωμάτιο με κατεβασμένο το κεφάλι

Εδώ όταν έχω τις καλές μου δεν μπορώ να παίξω τον καλό,ποσό μάλλον τώρα που δεν γνωρίζω που βρίσκεται το κορίτσι μου, Αμέλια.

Περνάει μια ώρα και μπαίνει μέσα ο Ραφαηλ.

« Με βάρδιες το πατε;» ειρωνεύομαι

« Ξέρω πως είναι δύσκολα.» λέει και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου, « Δεν θα κάνω καν ερωτήσεις του τύπου πως είσαι,ούτε σκοπεύω να σου πω πως όλα θα πάνε καλά καθώς δεν το ξέρουμε αυτό.» μου λέει και επιτέλους κάποιος που δεν αρχίζει με παπαριες

« Θα φύγεις τώρα;» ρωτάω

« Είναι δυνατή,θα τα καταφέρει όπου κι αν είναι.» μου λέει και σηκώνομαι όρθιος

« Δεν καταλαβαίνεις.» μουρμουρίζω, « Το θέμα δεν είναι ότι δεν είναι δυνατή. Ξέρω πως είναι δυνατή. Είναι το πιο δυνατό άτομο που γνωριζω,αλλά υποτίθεται πως δεν θα χρειαζόταν να είναι δυνατή. Υποτίθεται πως εγώ θα την προστάτευα. Δεν είναι μια ούτε δύο οι φορές που της υποσχέθηκα ότι όλα θα πάνε καλά,ότι θα την προσέχω,ότι δεν θα αφήσω να της συμβεί τίποτα κακό.» εξηγώ

« Μεγάλε,δεν φταις εσυ για ότι συνέβη.» μου λέει

« Φταίω. Δεν έπρεπε να την αφήσω να το κάνει εξαρχής όλο αυτό.» λέω

« Ήτανε δίκη της απόφαση,δεν μπορούσες να κανεις κάτι για να το αλλάξεις.» μου λέει, αλλά έχει άδικο

« Θα μπορούσα. Θα έβρισκα κάποιον τρόπο να την σταματήσω.» λέω και είμαι έξαλλος με τον εαυτό μου γιατί ξέρω πως εγώ ευθύνομαι που δεν είναι μαζί μου αυτή την στιγμή

« Δεν φταις εσυ για ότι άσχημο της έχει συμβεί. Ίσως για κάποια,αλλά μην το ρίχνεις στον εαυτό σου όλο αυτό.» μου λέει

« Πρώτα το στοίχημα,μετά που την ξανά πλησίασα και έβαλα τον Αρχηγό να την αναγκάσει να έρθει εδώ χωρίς να ξέρει ότι εγώ το κανόνισα για να της μιλήσω,μετά ο Αρχηγός την απείλησε πως αν δεν επιστρέψει θα με σκοτώσει και τώρα ο ηλίθιος Νίκος την απήγαγε.» κοπανάω τον τοίχο με την μπουνιά μου

« Ο Αρχηγός την απείλησε;» απορεί ο Ραφαηλ

« Πρέπει να την βρούμε.» του λέω, αγνοώντας την ερώτηση του. « Είναι όσα έχω,το μόνο πράγμα που έχει σημασία για εμένα είναι εκείνη.» λέω

« Θα την βρούμε. Θα κάνουμε ότι μπορούμε, μέχρι και ο Αρχηγός κάνει ότι μπορεί.» με διαβεβαιώνει

« Αρχικά,θέλω να μάθω αν είναι καλά. Μετά θα πρέπει να βρούμε ένα σχέδιο για το τι θα κάνουμε. Δεν μπορούμε να είμαστε απροετοίμαστοι,διακινδυνεύονται πολλά.» του ξεκαθαρίζω

« Έγινε,φίλε. Θα τα καταφέρουμε, είναι το μόνο σίγουρο αυτό.» λέει αλλά έχει περάσει πάνω από ένα 24ωρο και δεν έχουμε ιδέα που στο διάολο είναι η Αμέλια!

-anwnymh