Bad at forgetting [ Book 2 ]

Ξεκινάμε {32}

Μπαίνω κλαμένη στο μπαρ όπου μάθαμε πως συχνάζει ο Νίκος.

Αφήνω την τσάντα μου πάνω στο μπαρ και ο μπάρμαν με πλησιάζει. « Τι θα παρεις;» λέει σκανάροντας με

« Ότι πιο δυνατό έχεις.» λέω.

Κοιτάω τριγύρω,ας ελπίσουμε πως ο Νίκος είναι εδώ.

« Ορίστε. Ψάχνεις κάποιον;» με ρωτάει ο μπάρμαν

« Όχι,απλά χαζεύω.» του λέω και σκουπίζω τα δάκρυα μου. Πήρε ώρα να καταφέρω να κλάψω,ελπίζω να άξιζε.

Το μαγαζί είναι σχεδόν άδειο,μόνο μια μεγάλη παρέα αγοριών υπάρχει που τα μπεκροπίνει.

« Τι κανεις εδώ μόνη σου;» ακούγεται η φωνή που ηλπιζα να ακούσω

« Νίκο.» λέω κοιτάζοντας τον. Δεν φαίνεται να έχει αλλάξει καθόλου,εξωτερικά τουλάχιστον.

« Μου έλειψες.» λέει και μάλλον δεν θα είναι τόσο δύσκολο να τον αποπλάνησω,νιώθω άσχημα γι'αυτο που παω να κάνω,αλλά εκείνος θέλει να σκοτώσει τον Αχιλλέα όποτε νομίζω είμαστε πάτσι.

« Συγγνώμη,για όλα.» του λέω και αυτό ίσως το εννοώ

«Ξεχνά το.» μου λέει, « Δεν βλέπω τον Αχιλλέα.» λέει ψάχνοντας με τα μάτια του εκείνον

« Δεν θέλω να το συζητήσω.» λέω,αλλά θέλω να το συζητήσω για να αρχίζει να νομίζει πως έχει ελπίδες

« Χωρίσατε;» λέει και αρχίζω να κλαίω. Μακάρι να είμαι πειστική. Μου πιάνει το χέρι για παρηγοριά

« Με χρησιμοποιούσε όλον αυτόν τον καιρό..» ψιθυρίζω

« Τι;» λέει και φαίνεται χαρούμενος

« Μπορείς να προσποιήθεις τουλάχιστον..» λέω

« Συγγνώμη.» απολογείται, « Αν θες να μιλήσεις,είμαι εδώ. Πάντα ήμουν και θα είμαι.» μου λέει μαλακιες

« Καλύτερα να πηγαίνω.» λέω και σηκώνομαι περνώντας την τσάντα μου

« Αμέλια,περίμενε.» μου λέει πριν απομακρυνθώ αρκετά, « Αύριο πάμε για φαγητό;» μπαίνει κατευθείαν στο παιχνίδι. «Φιλικά,για αρχή.» μου λέει

« Θα το ήθελα πολύ.» απαντώ

« 8:30μμ εδώ.» λέει και συμφωνώ

« Μήπως θες να σε παω εγώ σπίτι;» ρωτάει

« Θέλω να μείνω για λίγο μόνη,σε ευχαριστώ.» του λέω

Καλώ ταξι και επιστρέφω στην συμμορία. Μπαίνω μέσα και τα παιδια μάλλον είναι στα δωμάτια τους,καθώς είναι 3 το πρωί.