Bad at forgetting [ Book 2 ]

Απανωτά χτυπήματα {39}

Axilleas pov

«Ας μην χάνουμε χρόνο. Πρέπει να πηγαίνουμε.» λέω στα παιδιά

« Θα περιμένω εδώ για να δω την Αμέλια,σας έχω στείλει κι ενισχύσεις. Δεν θέλω να σκοτωθείτε,παίρνετε την Αμέλια και φεύγετε καθώς σκοτώνετε όποιον άλλον βλέπετε.» μας λέει πριν φύγουμε

..

Φτάνουμε στο κτίριο όπου την έχουν. Πετάμε μια χειροβομβίδα μέσα καθώς ξέρουμε πως η Αμέλια είναι στον πάνω όροφο και δεν θα πάθει κάτι. Μπαίνουμε όλοι μέσα μαζί και με τις ενισχύσεις που μας έφερε ο Αρχηγός,επιτέλους έκανε κάτι σωστό και αυτός.

Μπαίνουμε μέσα και ξεκινάει το συνεχόμενο πυροβολι. Δεν κοιτάω καν τα πρόσωπα που πυροβολώ,απλά τσεκάρω πως δεν είναι τα δικά μας παιδιά.

Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο με άνεση αλλά εμφανίζεται μπροστά μου ο παπαρας και μου βγάζει όπλο. Πέφτω πάνω του και αρχίζω να τον χτυπάω.

« Γιατί; Γιατί εκείνη;» ουρλιάζω καθώς ματώνω τον πρόσωπο του

« Δεν σου αξίζει. Είσαι τέρας.» ουρλιάζει και τον πετάω από τις σκάλες χωρίς δυσκολία, χωρίς να νιώθω τίποτα παρά μίσος για εκείνον.

Δεν χρειάστηκαν πάνω από 10 και εκείνος είναι παρελθόν. Τόσο λίγο χρειάζεται για να διαγράψεις μια ζωή; Δεν μπορώ να το σκεφτώ αυτό τώρα.

Ανέβαινω τα υπόλοιπα σκαλιά και σπάω την πόρτα του δωματίου,την βλέπω στο πάτωμα να κλαίει. Τι της έκανε ο άθλιος; Πως μπόρεσε να την κάνει να κλάψει; Το πιο όμορφο πλάσμα στο κόσμο, δεν του αξίζει όλο αυτό.

« Μωρό μου.» λέω και γυρνάει να με κοιτάξει. Το βλέμμα της κενό μέχρι που τα μάτια της συναντάνε τα δικά μου. Βλέπω την εξάντληση στα μάτια της. Τον πόθο υης να φύγει μακριά από αυτό το μέρος.

Amelias pov

Ακούω ένα τεράστια μπαμ και νιώθω ένα κούνημα. Φοβάμαι,ο Αχιλλέας είναι καλά; Ξέρω πως είναι εδώ. Οι πυροβολισμοί είναι ασταμάτητοι.

« Μωρό μου.» ακούγεται η φωνή του, Θεέ μου είναι καλά. Γυρνάω και τον κοιτάω

Τρέχω πάνω του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω του. Τον νιώθω πιο δυνατό από ότι πριν,μόνο και μόνο που μυρίζω το άρωμα του ηρεμώ.

« Συγγνώμη,έπρεπε να σε είχα ακούσει.» κλαίω στον ώμο του

« Μωρό μου,ξεχνά το. Είμαι εγώ εδώ τώρα,δεν θα ξανά αφήσω να ξανα συμβεί κάτι τέτοιο.» με καθησυχάζει