Marinette właśnie obchodzi swoje osiemnaste urodziny. Od czterech lat walczy ze złem jako Biedronka, a pomaga jej nie kto inny a Czarny Kot. Jednak po takim czasie nawet superbohaterów nachodzą wątpliwości. Zaczyna przeszkadzać jej platoniczność ucz...
Jak tam idzie Wam kwarantanna? XD Nie umarliście z nudów? Ja siedzę dopiero piąty dzień w domu (przymusowy urlop z pracy :/), ale już mam tak totalnie dość, że zaczynam wariować. A najgorsze jest to, że przez tę cholerną kwarantannę chleję dzień w dzień! A że nie mam z kim, bo mój facet siedzi w robocie, to piję z własną poduszką. Czy to już uzależnienie, czy jeszcze jednak nie?
Więc jakby ktoś mnie zobaczył w najbliższych tygodniach na spotkaniu AA, to wiedzcie, że to wszystko wina tego paskudnego koronawirusa!
Sin.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Następnego dnia Alya nie pojawiła się w szkole. Nie pojawiła się również na środowych i czwartkowych lekcjach. Na wszystkie wiadomości odpisywała bardzo lakonicznie, tłumacząc, że chce pobyć przez chwilę sama i wszystko przemyśleć. Rozumiałam jej ból; sama również nie chciałam z nikim rozmawiać od czasu kłótni z Czarnym Kotem. Emocje związane z tamtym wieczorem dalej mnie terroryzowały, mimo że w szkole próbowałam grać dobrą minę do złej gry. Tym bardziej poczułam się fatalnie, gdy w piątkowy poranek, kiedy stałam przy swojej szafce i pisałam kolejnego SMS-a do przyjaciółki, podszedł do mnie Adrien z szerokim, wręcz triumfalnym uśmiechem.
– Udało się! – oświadczył na dzień dobry, a widząc moją skonfundowaną minę, wyjaśnił: – Mój ojciec zezwolił na nasze dzisiejsze korepetycje.
– Ach! To... świetnie – odparłam, jednak jakoś tak bez większego entuzjazmu, co Adrien natychmiast musiał zauważyć. Jego uroczy uśmiech zniknął zastąpiony przez ściągnięte ze zmartwienia usta.
– Coś się stało? Nie chcesz się ze mną pouczyć?
– Co? Nie, oczywiście, że nie! To znaczy tak. To znaczy nie! – zgubiłam się w zeznaniach, po czym jęknęłam żałośnie. Złapałam się za głowę, dłońmi zakrywając oczy. Adrien musiał uważać mnie za największą idiotkę na świecie.
Zamiast jednak okręcić się na pięcie i udawać, że mnie nie zna, chłopak parsknął śmiechem, po czym momentalnie zasłonił usta dłonią, jakby wstydził się tego nagłego wybuchu wesołości.
– Więc? – wydukał, jak już się opanował. – Czy masz ochotę towarzyszyć mi dzisiaj w naukowej podróży w głąb matematyki, Księżniczko? – I, mówiąc to, ukłonił się nisko niczym prawdziwy książę.
A ja, zamiast się cieszyć takim zainteresowaniem ze strony Adriena, spięłam się niczym struna na dźwięk ostatniego słowa. Księżniczko – tak właśnie nazwał mnie Czarny Kot podczas naszego pierwszego spotkania na moim balkonie, jak również i na karteczce, którą zostawił, a która dalej pozostawała schowana za etui telefonu. W myślach potrząsnęłam głową i klepnęłam się w policzki, choć zdecydowanie miałam ochotę zrobić to też w świecie realnym.
