Forgotten Feelings || REDNAVEI

1.

Slank wil ik niet worden, nee. Sportief, daar gaan we voor.

Als ook de veter van mijn rechtervoet strak genoeg zit met een drie dubbele knoop, weet ik dat ik klaar ben om te gaan.

Hardlopen. Normaal lach ik mensen uit als ze het doen, wat is er nu leuk aan? Iedereen bekijkt je ook nog eens als je langs hun huis rent en jij maar doen alsof je de tijd van je leven hebt, terwijl je je oververhit voelt, er blaren op je grote tenen zitten en je oortjes steeds uit je oren floepen.

Ik geef het nog een kans vandaag en ik hoop dat het ook niet direct mijn hele dag verpest. Daarom ben ik ook vroeg gegaan, zodat ik niet heel de dag van de familie aan hoef te horen dat Otje zichzelf ook een keer in een sportlegging heeft gehesen.

Ik stop mijn telefoon in het vreemde zakje dat achterin de sportlegging bij de onderrug zit, en stop de lange witte draadjes die er uit steken in mijn oren, waarna muziek met een beat die sneller gaat dan het licht, en volgens Spotify de beste hardloop muziek ooit zou moeten zijn, door mijn oren galmt. Zo ontspannend om zeven uur in de ochtend.

Ik open de achterdeur en ga direct joggend naar buiten, want de sfeer zit er al lekker in.

De oprit ga ik joggend af, waardoor ik na deze tien meter eigenlijk direct al buiten adem ben, om vervolgens langs de rechterkant van de weg de meest rustige routes in te slaan.

Natuurlijk is het nog rustig om zeven uur, de zon is amper op en op een zondag slaapt iedereen nog, gelukkig. Het heeft dus toch wel voordelen dat ik een ochtendmens ben, en na half zeven echt al niet meer in mijn bed kan liggen.

Mijn zusje Alaina, al noemen we haar altijd Al, is daarentegen een avondmens, ze ligt tot twaalf uur in haar bed, om vervolgens om drie uur in de nacht pas te gaan slapen, tot grote ergernissen van mij. Een kast die onze kamer in tweeën deelt, is echt ver van geluidsdempend.

Alaina en ik lijken qua uiterlijk dan wel een tweeling, tis dat de meeste mensen weten dat ze 3 jaar jonger is, qua lengte komen we overeen doordat ik relatief klein ben, maar van binnen zijn we zulke tegenpolen, dat het me niets zou verbazen als ik geadopteerd ben.

We zijn met drie kinderen in huis, volwassen kun je mijn broer, mij of Alaina niet noemen, en daarvan hebben we alledrie hetzelfde uiterlijk, in hoe verre dat mogelijk is met ons verschil in geslacht, maar qua innerlijk zijn Christopher en Al de tweeling.

Beiden irritant, lui en toch sportief, knap, in ieder geval knapper dan ik, lievelingetjes van eigenlijk iedereen en eigenlijk ook nog eens slim, te zien aan hun cijferlijst.

Ze vinden mij ook irritant, dat ben ik hoop ik niet. Misschien een beetje. Ik ben wel lui, maar niet bankhang lui, ik heb gewoon geen zin in sportieve activiteiten, maar dingen zoals lezen, schrijven, creatief bezig zijn, koken en nog veel meer vind ik fantastisch. Ik zit tenminste niet de hele dag achter Netflix.

Verder zouden ze me omschrijven als dom, ik doe echt mijn best voor school maar meer dan zesjes zitten er blijkbaar voor mij niet in. Ook weet iedereen wel dat ik de lelijkste ben van ons drieën, maar die rol heb ik inmiddels wel geaccepteerd.

Mijn broer en mijn zusje zijn dus echt het lievelingetje van mijn moeder, haar vriend die inmiddels in ons huis woont, mijn vader, die een nieuw gezin heeft aan de andere kant van de stad, en verder ook van alle leraren. Waarschijnlijk doordat ze alles perfect doen, zonder ook maar iets te doen.

Chris is mijn moeders eerste kind, dus ergens is het ook wel logisch dat hij een lievelingetje is. Daarbij is hij ook een jongen. Ik weet niet waarom, maar dat helpt.

In mijn moeders ogen blijft Alaina ook haar kleine schattige meisje, maar inmiddels heeft die ook tientallen geheime relaties voor haar verzwegen, vervangt ze haar schattige roze trui onder weg naar school voor een shirt met vaak scheldwoorden en heeft zij haar haar "perongeluk" een keer zwart geverfd.