Forgotten Feelings || REDNAVEI

14.

'Met je dochter.' Zucht ik, lichtelijk geïrriteerd en met de huistelefoon tegen mijn wang geplakt.

'Odette? Hey meisje.' Zegt hij lief, alsof ik een kleuter ben, waardoor ik me echt weer zeven voel. En dat haat ik.

'Wat is er?' Vraag ik kort.

'Ik hoorde van Genesis dat je hier wilde oppassen.' Antwoord hij.

'Niet wilde.' Verbeter ik hem. 'Ik heb er eerlijk gezegd nog niet eens over nagedacht.'

'Maar wil je het?'

'Nou ik zit nu nog een maand vast in huis omdat ik de buurjongen een kutjoch heb genoemd.'

'Je moeder maakt vast wel een uitzondering.'

'Je kent mam, nu heeft ze tenminste een reden om me gegijzeld te houden.'

'Ik zal met haar praten.'

'Hoeft niet.'

'Dus je komt? Donderdag na school?'

'Deze donderdag?'

'Ja.'

'Hoeveel krijg ik betaald?'

'Vijf euro per kind per uur?'

'Deal.'

'Tot donderdag.'

'Tot donderdag.'

Zijn stem verandert naar gepiep en ik hang de hoorn weer aan het haakje en loop terug de huiskamer in, waar Brett, Alaina, Chris én niet te vergeten Rory nog steeds op de bank liggen, kijkend naar een of andere film.

'Jongens, ik heb pizza gemaakt!' Klinkt er.

Wacht. Dat was mijn moeder. En pizza? Pizza?!

Hoezo is ze überhaupt nog wakker om negen uur en niet zwevend boven een matje op haar slaapkamer?

'Pizza?!' Vragen Al, Brett, Chris en ik in koor.

'De bodem is gemaakt van prei, de tomatensaus heb ik vervangen voor een gezondere versie en natuurlijk is er geen kaas.' Antwoord ze, ze zet een grote schaal gevuld met een pizza met groene bodem op de tafel en neemt zelf een punt.

Wauw.

Tuurlijk het klinkt gezond.

Maar tis pizza!

Ik loop richting het bijzettafeltje, pak een punt en nestel me in de bank tussen Alaina en Chris, waarna ik ontspannen een hap neem. Oké, het is niet zo goed als diepvriespizza, maar voor pizza, gemaakt door mijn moeder, vind ik het perfect. 'Smaakt goed mam!' Zeg ik met volle mond.

Ik ben nog steeds boos, want tis ook nog eens 31 dagen in plaats van 30. Daarbij vind ik die volkomen ongepast. "Gadverdamme kutjoch" heeft 18 tekens. ACHTTIEN. En dan moet ik 31 dagen vast zitten. Geen afspraakjes met Yumi en Mabel, geen "ik blijf iets langer op school hangen dan normaal" en geen stiekeme ritjes naar de McDonalds.

Ik mag wel hardlopen.

Wat een feest.

'Wat zei je vader?' Mijn moeder gaat in een kleermakerszit op haar meditatiekussentje zitten en kijkt me geïnteresseerd aan.

'Ik ga donderdag naar hem toe om op zijn kinderen te passen.' Antwoord ik kalm, wetend dat ik met deze woorden een volgende oorlog heb gestart.

'Geen denken aan, je hebt huisarrest.' Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. Heks.

'Dus je gaat me hier gegijzeld houden? Ik mag niet eens mijn vader zien?' Vraag ik met veel nadruk op het woord "vader".

'Dat gaat wat ver, lief.' Valt Brett me bij. Ik begin hem echt te mogen.

'Je zoekt hem anders nooit op. Hoezo nu ineens wel?' Kaatst mijn moeder, bitchy, terug.

'Omdat ik Genesis tegen kwam op werk.' Antwoord ik kalm en ik vouw mijn armen over elkaar.

'Genesis? Wat doet dat kreng in de buurtsupermarkt?! Het is niet eens haar buurt!' Mijn moeder slaat haar vuist op de grond. Ik denk dat ik opzoek moet gaan naar een bunker.

'Boodschappen doen.' Antwoord ik weer, zo kalm als ik kan.

'Jezus Christus.' Mompelt ze.

'Jezus? Zei je nou Jezus? 31 dagen huisarrest jongedame!' Zeg ik streng.

Ze kijkt me aan alsof ze me op het moment wel kan vermoorden, maar goed, er zijn getuigen bij dus houd ze zich in.

'Goed. Maar dan wil ik wel bewijs dat je bij je vader bent en niet bij je vriendinnen.' Ze ademt diep in en sluit haar ogen en legt haar handen kalm op haar knieën.

'Ik maak wel een selfie met Otis ofzo.' Zucht ik en ik pak een volgende pizzapunt.

'Met welke telefoon?' Hoor ik Alaina lachen.

'Oh ja.' Mompel ik, waarna me iets te binnen schiet en ik me onmiddellijk naar Rory draai. 'Geld! Ik wil mijn geld.'

'Schrijf dat maar op je buik.' Antwoord hij.

'Heb je een pen? Want ik krijg mijn geld verdomme.'

'Verdomme?' Mijn moeder opent een oog.

'Potjandrie.' Verbeter ik mezelf.

'Otje, hou je bek, ik probeer dit te kijken.' Chris duwt me terug de bank in en staart obsessief naar de auto's die op het beeld voorbij scheuren.

'Hoor je dat mam! Hij zei "hou je bek"!' Gil ik enthousiast.

'Jij nu ook.' Zucht ze, haar ogen gesloten.

Well Shit.

Ik laat mezelf in de kussens van de bank zakken en neem een hap van mijn pizza punt.

'Weet je wat, dames. We gaan naar boven. Laat de mannen maar even tv kijken.' Mijn moeder staat op van haar meditatiekussentje en kijkt ons dwingend aan.

'Ja dames.' Voegt Chris er aan toe.

Dit is zo niet eerlijk!

Toch prop ik de overige pizza in mijn mond en staan Al en ik op van de bank, waarna we de trap op sjokken.

Soms snap ik mijn moeder echt niet. Soms? Meestal.

Ik loop onze kamer binnen en laat mezelf achterover op mijn bed vallen.

'Trusten meisjes.' Roept mijn moeder nog, voor Alaina geïrriteerd de deur achter zich dichttrekt.

'Kwart over fucking negen.' Mompelt ze kwaad.

Ik kreun even.

Het blijft stil aan de andere kant van de ruimte.

'Od?'

'Al?' Vraag ik terug.

'Hoezo ga je bij pap oppassen?'

Ik kruip van mijn bed af en sta op, kijk langs de kast en zie Alaina gefrustreerd op haar bed zitten.

'Nou omdat ik geld wil.' Zeg ik kort.

'Je hebt toch al een baan? Dat je nu naar papa gaat geeft alleen maar gezeik, en het ging juist zoveel beter hier in huis. Mam is tenminste enigzins normaal aan het doen.' Zucht ze, en nu ligt zij languit op haar bed, haar armen boven haar hoofd.

'Noem je mam normaal?' Ik lach even, maar haar gezicht blijft strak, dus besluit ik naast haar te komen liggen.

'Ik vind dat het goed zo is. Die man heeft ons echt in de steek gelaten en vervangen.'

'Zie het dan als een vreemde, waar ik bij op ga passen.'

Ze haalt diep adem en zucht weer.

'Daarbij ga ik die vent echt niet weer in ons leven laten.'

'Dat heb je zojuist gedaan.' Ze staat op en loopt de ruimte uit.