Forgotten Feelings || REDNAVEI

38.

Tevreden kijk ik naar het eindresultaat: Pinterest-waardige cupcakes staan daar op een van de kraampjes klaar voor de ouderavond van vanavond.

'Dat hebben we goed gedaan.' Hoor ik Rory zeggen, ik kijk naast me en zie hem zijn hand opsteken als teken van een highfive.

Ik gooi mijn hand tegen de zijne en er valt me iets op.

Een snee, in mijn hand.

Van gisteravond, van het glas.

De pleister.

Waar is de pleister?

'Wat is er?' Vraagt Rory omdat ik blijkbaar paniek uit straal.

Ik schud mijn hoofd en ik bekijk mijn hand van alle kanten. 'Fuck. Fuck. Fuck.'

Vanmorgen zat 'ie er nog aan.

Voor het bakken zat 'ie er nog aan.

'Wat?' Vraagt hij nogmaals bezorgd.

'Mijn pleister is weg.' Antwoord ik.

'Jongens, de ouderavond begint in vijf minuten, jullie moeten naar huis.' Ik kijk op en zie daar de rector voor ons staan.

'Maar...' Begin ik nog, al weet ik niet echt hoe ik haar moet vertellen dat mijn bebloede pleister mogelijk in een van die dertig cupcakes zit.

Ze draait ons om en geef ons een klein zetje richting de uitgang. 'Hup.'

'Rory.' Sis ik en ik kijk hem met grote ogen aan. 'Mijn pleister zit in een van de cupcakes.'

Zijn ogen worden groot en hij stopt met lopen. 'Je pleister? Weet je het zeker?'

Ik schud mijn hoofd. 'Voor het bakken zat hij nog op mijn hand.'

'Rory en Odette, naar buiten, nu!' Roept de rector waarschuwend naar ons.

'We kunnen niet iemand laten stikken in een pleister!' Fluister ik en ik krijg het er benauwd van.

'Misschien ligt hij wel in het kooklokaal, of ben je vergeten dat je het in de prullenbak hebt gegooid.' Fluistert Rory hoopvol terug.

Ik haal mijn schouders op. 'Als die in het kooklokaal kan liggen moeten we hem snel vinden, ik wil niet dat er iemand mijn pleister eet.'

Voor ik het weet trekt Rory me mee de gang op en rennen we richting het kooklokaal.

Hij begint panisch aan de hendel te sjorren maar er komt geen beweging in de deur.

Hij zit op slot.

'Gaan we alle cakejes doorspitten?' Vraagt hij aan me.

'Wat moet dat moet.' Antwoord ik.

Als twee spionnen lopen we tegen de muur aan geplakt terug naar de kantine waar sommige ouders al naar binnen zijn gelopen.

'Onder de tafel door?' Vraag ik, wijzend naar de lange tafel waar nog veel meer cakejes en andere baksels op staan.

Hij knikt.

We kruipen achter elkaar aan, ik voorop, richting de lange, witte en gevulde tafel die in het midden van de kantine staat en leidt naar de andere tafeltjes gevuld met eten.

'Oh mijn god.' Sis ik en ik kijk naar mijn handpalm, maar er is te weinig licht om te zien wat voor vloeistof ik door heen ben gekropen.

'Wat?' Rory kijkt me vragend aan.

'Het is hier nat.' Zeg ik, en ik til het tafelkleed iets omhoog.

'Bernard!' Klinkt er plots streng en geschrokken en ik zie hoe voor mijn neus een hond staat met een van zijn twee achterpoten omhoog getrokken.

De straal van zijn plas komt onder de tafel terecht, en gauw laat ik het tafelkleed weer naar beneden zakken.

'Hondenplas.' Zeg ik zacht. Kon het nog erger? 'Kijk uit.' Zeg ik dan maar tegen Rory en ik kruip verder maar ik voel ook mijn knieën nat worden, wat betekent dat deze er ook doorheen zijn gegaan.

'Oh mijn god, het is warm.' Hoor ik Rory kreunen.

Ik kan er niets aan doen maar ik begin te lachen.

'Sst.' Sist hij naar me.

Ik kruip verder en zie aan het einde van onze tunnel een lichtpunt, wat betekent dat we dicht bij de tafel zijn waar onze cakejes staan.

Ik klim overeind en ga gehurkt langs onze tunnel staan en zie dat de rector is afgeleid door de hond die staat te plassen tegen de tafel, en die nog steeds niet is gestopt.

Terwijl ik ben afgeleid door de plassende hond, grist Rory naast mij het dienblad met cupcakes en begint, veel te opvallend, door de kantine te sprinten richting de hoofduitgang.

Ik kijk hem hoofdschuddend na, maar maak dan plots oogcontact met de rector en ze kijkt niet blij, vooral niet nu haar cupcakes zijn gestolen.

Ik zet het op een rennen en ren in Rory's voetsporen naar buiten.

Waar issie?

'Hier!' Klinkt er naast me. Ik kijk om me heen maar zie niet waar het geluid vandaan komt. 'Hie-hier.' Klinkt er nog eens.

Ik kijk recht in de ogen van Rory die tegen de zijkant van het gebouw staat.

Net op tijd ga ik naast hem staan en plak ik mijn lichaam tegen de muur.

In mijn ooghoek zie ik de rector kwaad het schoolgebouw verlaten en boos om zich heen kijken, maar als ze niets ziet, loopt ze weer terug het gebouw in.

'Ik heb een flesje water in mijn auto, daar kunnen we onze hondenpieshanden afspoelen.' Voordat ik antwoord kan geven loopt Rory al richting de parkeerplaats.

Ik besluit achter hem aan te lopen.

Hij stopt bij een witte auto. Ik ben niet goed met auto merken, of auto rassen, auto soorten. Zie, ik weet niet eens hoe die dingen heten. Toch denk ik wel dat het een dure auto is.

Hij opent zijn portier en legt de cupcakes op de bestuurdersstoel.

Hij pakt een flesje water te voorschijn en giet deze langzaam over zijn handen, om vervolgens het flesje aan mij te geven als deze halfvol is.

Ik giet de rest over mijn handen, en ondanks dat er waarschijnlijk niets mee is schoongemaakt, voelen mijn handen wel schoner.

'Zullen we onze handen anders bij de Mc wassen?' Vraag ik hem, wijzend naar het groene gebouw dat veel te dicht bij onze school staat.

Eigenlijk is dat een top keuze, een McDonald's dicht bij een school.

Hij knikt, sluit de auto en doet door op een knopje op de sleutel te klikken de deur op slot.

'Uhm, Od?' Vraagt hij dan.

Ik draai me nog lopend om en kijk hem vragend aan.

Hij wijst naar mijn trui, en oh mijn god.

Aan mijn mauw zit deze beruchte pleister geplakt.