Forgotten Feelings || REDNAVEI

21.

Na een veel te lange en intensieve schooldag, fiets ik totaal de andere kant op dan de weg richting mijn huis.

Ik zie er al de hele dag tegen op. Oppassen. Blegh.

Toch zet ik mezelf er over heen, nu ik niet verwacht dat Rory een nieuwe telefoon voor me gaat kopen, al worden we langzamer hand denk ik vrienden, en ook zal het met mijn vakkenvulbaantje nog jaren duren voordat ik ooit een telefoon bij elkaar spaar, en hier is het wel 15 euro per uur.

15 euro! Stel ik koop een telefoon van 300 euro, ben ik maar 20 uur bezig! Dat is niet eens een hele dag!

Ik rijd mijn fiets de lange oprit op. Het huis van mijn vader doet me denken aan dat van Rory, maar dan net een slagje kleiner. Een soort Aliexpress versie, al is die als nog beter dan de vuilnisversie waar wij in wonen.

De sleutel van mijn fiets stop ik in een van de zakken van mijn spijkerjasje, en ik loop verder naar de gigantische zwarte voordeur, waar ik met mijn vinger de deurbel indruk.

Ik hoor gestommel mijn kant op komen en langzaam wordt de zware deur opengetrokken.

Genesis, onze favoriet, met de tweejarige Otis op haar grote heup, opent de deur met de hand die ze nog vrij heeft en ontvangt me hartelijk. 'Odette! Kom binnen!'

Ze trekt me in een knuffel waardoor mijn hoofd weer vol in haar borst beland, en ik duw de deur achter me dicht.

'Hoi.' Zeg ik krampachtig, en voor dat ik het weet heeft ze het kind in mijn handen geduwd.

'Wat schattig, Otis en jij.' Zegt ze en een flits verschijnt in mijn oog. Yes, heel instagram weet nu waar ik ben.

Ze loopt heupwiegend voor me uit de lange hal door en beland zo in de grote en nette huiskamer waar een box staat, volledig matchende met het interieur, en een meisje van 4 op de bank naar de tv zit te kijken en met haar wijsvinger in haar neus gestopt.

'Liefje, je dochter is hier!' Roept Genesis door het huis, waarna ze richting de keuken heupwiegd en daar mijn vader te voorschijn komt.

'Hey.' Zegt hij.

'Hai.' Zeg ik.

Hoelang hebben we elkaar niet gezien? Drie maanden?

Ondanks het ongemak loopt hij op me af en trekt hij mij, en zijn vijfde kind in een knuffel.

Als de knuffel voorbij is, is het ongemakkelijk stil, maar Genesis door breekt deze door nog een foto te proberen te maken.

'Lief, ga eens bij je kinderen staan? Dit is echt heel schattig.' Ze geeft mijn vader een zetje richting mij en we staan ongemakkelijk met z'n drieën, ik weet zeker dat geen van ons dit wilt, nep te lachen naar haar telefoon waar zo'n tien oogverblindende flitsen uit verschijnen.

'Ik wil ook op de foto!' Klinkt er dan nog, en als one big happy family tilt mijn vader Casey op de arm en gaat de fotoshoot door.

Gelukkig begint de baby te krijsen, ik ben nog nooit zo blij geweest met het gejank van een baby.

Genesis rent er direct heen, en mijn vader zet zijn dochter op de grond die ook weghuppeld.

Het jongetje op mijn arm zet ik op het aanrechtblad naast ons, maar nog steeds met mijn arm om hem heen geslagen, zodat mijn kleine rug niet door midden breekt.

'Dus.' Zeg ik koeltjes.

'Dus.' Zegt hij terug, zijn handen zijn in zijn zakken gestoken en hij kijkt, net als ik, naar de schoon geboende vloer. 'Alles goed?'

Ik knik als antwoord.

'Ook met Chris en Al?'

Weer knik ik.

'Je moeder?'

Ik beweeg niet meer. De baby stopt met krijsen en Genesis haar naaldhakken komen weer terug.

'Liefje, we moeten nog een cadeautje voor Elana kopen.' Zegt ze, alsof ze mijn vaders voornaam niet weet ofzo. 'Zaterdag is ze jarig, toch?' Ze kijkt me vragend aan.

Ik knik weer als antwoord.

Mijn vader krabt nadenkend op zijn achterhoofd. 'Eh, misschien iets van een Barbie ofzo?'

'Pap, ze wordt 14.' Help ik hem er, lichtelijk geïrriteerd, aan te herinneren. 'Misschien AirPods ofzo.'

'Raakt ze die niet kwijt?' Vraagt Genesis, alsof ze "Elana" zo goed kent.

Ik haal mijn schouders op.

'Ach goed, we denken er in de auto wel over na. We moeten gaan.' Genesis wuift haar hand in het rond en begint paniekerig rond te stappen.

'Je weet waar alles staat he?' Vraagt mijn vader.

Uhm ja, maar ik weet niet hoe kinderen werken.

'Als avondeten kun je wel wat bestellen, zolang het geen rauw vlees is en in kleine stukjes is gesneden eet Otis het. Over een uur moet Alex zijn flesje en dan kan hij om zes uur op bed, Otis om zeven en Casey om acht. We zijn om tien uur thuis, onze telefoonnummers heb ik op de huistelefoon geplakt en er ligt geld voor als je het nodig hebt naast het koffiezetapparaat.' Ratelt Genesis op. 'Vergeet niet dat Otis en Casey moeten plassen voordat ze gaan slapen, oh en geef ze ook niet te veel suiker.'

'Oké.' Zeg ik, al ben ik de helft vergeten van wat ze zonet heeft gezegd.

'Komt goed.' Zegt mijn vader, omdat ik waarschijnlijk paniek uitstraalt ofzo.

Ik knik even.

'Oké nu komen we echt te laat.' Genesis kijkt gefrustreerd op de klok. 'Ik geef even de kindjes een kus en wacht in de auto.' Ze heupwiegd weg en laat mij met mijn vader achter.

Ongemakkelijk. Alweer.

'Nou, eh, dan ga ik ook.' Zegt mijn vader dan.

Ik knik weer. 'Ja, eh, veel plezier.' Ookal heb ik geen idee waar ze heen gaan.

'Eh, ja...' Hij krabt even op zijn achterhoofd, 'Succes.'

Hij geeft het jongetje een aai over zijn hoofd en loopt richting de voordeur.

Met het kind op mijn heup loop ik achter hem aan, om de deur straks achter hem dicht te doen, en zie daar Casey haar moeder staan knuffelen.

Ze zwaaien elkaar uit en ik zie mijn vader en nieuwe vrouw hun auto instappen.