Forgotten Feelings || REDNAVEI

12.

Het eerste wat ik doe als ik het schoolgebouw binnenloop, is het uittrekken van het heftige bloesje dat ik, niet door mijzelf erin gelegd, in mijn kast zag liggen.

Ik vermoedde dus dat mam het er had neer gelegd, en bedacht me dat het mijn nieuwe, niet ecologische maar veel te goedkope, bloemenbloesje hier goed onder kon verbergen.

Je zou je af kunnen vragen "Hoe merkt je moeder het niet? Wast ze niet? Strijkt ze niet? Kijkt ze niet in je kledingkast?", het antwoord is simpel.

Ze wilt namelijk graag dat we verstandig en onafhankelijk zijn als we straks studeren of op ons zelf wonen, en niet wekelijks thuis komen met een wasmand, dus moet ieder thuis zijn eigen kleding wassen, drogen en strijken. Best wel handig als je het mij vraagt.

Verder kijkt ze wel eens in de kast natuurlijk, maar voor alle afgekeurde kleding ligt een stapel van de goedgekeurde kleding, waardoor die afgekeurde stapel kleding die ik wel draag, niet te zien is.

Chris draagt wel gewoon wat die wil, ik zei toch dat hij haar echte lieveling is, misschien heeft hij haar wel overgehaald dat de dure merken ook goedgekeurd zouden moeten zijn, en ligt zijn kast daarom vol met truien, shirts, blouzen, polo's en t-shirt van verschillende merken die nu in zijn onder de jongens op onze school.

'Strippen in de gangen, Otje?' Klinkt er achter me. Toevallig ik dacht net aan hem, Christopher.

'Nee hoor, ik houd de rest aan.' Zeg ik, naar de kapstokken lopend.

'Shit.' Klinkt, gelukkig, een andere stem. Naja, in hoeverre je gelukkig kan zijn met Rory's stem.

Ik draai me om en zie dat drie jongens, de welbekende Chris en Rory, maar ook hun vriend Mason, staan daar voor mijn neus. 'Is er wat?' Ik hang mijn jas aan het haakje en prop het afschuwelijke bloesje in mijn tas.

'Gewoon, checken hoe het met mijn zusje gaat.' Zegt Chris bloedserieus, maar met een grinnik die hij probeerd te verwerken.

Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem, vanaf beneden, strak aan. 'Wat heb je uitgespookt?'

'Niets.' Zegt hij, en naast hem staan twee jongens, grinnikend, hun hoofden te schudden.

'Wel dus.' Zucht ik en ik gooi mijn rugzak op mijn rug. 'Laat me gewoon met rust oké.'

Drie paar handen schieten onschuldig de lucht.

'Ugh.' Zucht ik geïrriteerd en ik loop de drie voorbij de gang door en de trap op, waar ik vanuit de andere kant van de gang Yumi aan zie komen lopen, dus wacht ik op haar.

'Hey.' Zegt ze enthousiast, en ik bekijk haar outfit van de dag, een visnet panty, stoere laarzen, kort leren rokje en een crop top. Wow, mijn moeder zou me vermoorden.

'Hai.' Antwoord ik daarop en we beklimmen samen de trappen. 'Echt ik irriteer me zo aan Chris en Rory en alles.' Zucht ik geïrriteerd, waarna er weer een gefrustreerde kreun achteraan komt.

'Je broer mag mij wel wat meer aandacht geven.' Lacht ze, op haar lip bijtend. 'Eerlijk, hij is knap.'

'Haal het maar uit je hoofd.' Ik kijk haar vol afgunst aan. 'Op dat gebied is hij een loser. Gister heeft hij geprobeerd de nummers van de meisjes bij elk McDonalds raam te fixen.'

'Dat is toch humor?' Ze begint te lachen. 'Is het hem gelukt?'

We lopen de laatste trede op en slaan de gang in. 'Eentje.' Antwoord ik.

'Als troost mag hij de mijne wel.'

Ik leg mijn handen op haar armen en ga stil staan, waarna ik haar doordringend aankijk. 'Yumi, je bent de coolste chick die ik ken, en ik verbied het je je tijd te verspillen aan mijn loser broer, begrepen?'

'Ja mam.' Lachend wurmt Yumi zich los en loopt ze verder. 'Ik zie het probleem anders niet zo.'

Geïrriteerd, gefrustreerd en zwijgend negeer ik haar opmerking terwijl we het Franslokaal binnenlopen.

'Ça va Yumi et Odette?' Vraagt de franslerares die ons staat op te wachten bij de deur.

'Ça va bien.' Antwoord ik, vergeten wat slecht vertaald is.

'Dat dus.' Voegt Yumi eraan toe en we gaan ergens achterin het klaslokaal zitten.