Forgotten Feelings || REDNAVEI

39.

'Moleculen zijn opgebouwd uit atomen en die atomen vormen weer moleculen met atoombindingen.' herhaalt hij nogmaals, steeds op een andere manier gezegd in de hoop dat ik er dan wel iets van snap.

Ik haal mijn schouders op en neem een hap van de cupcake. 'Maar waar komen die atoombindingen in hemelsnaam vandaan?' Vraag ik kauwend met volle mond.

'Voor de duizendste keer, die zijn er gewoon.' Rory rolt zijn ogen. 'Je moet er niet te veel over na denken.'

Ik sla het scheikunde boek dicht en laat mijn benen over de achterkant van de auto bungelen. 'Ik ga scheikunde nooit begrijpen, dit is basiskennis van klas 1!'

Hij antwoord niet, wetend dat ik gelijk heb. 'Ik vind het nog knap dat je een twee hebt gehaald.'

'Twee punt drie.' Verbeter ik hem, bij mij telt iedere honderdste nog mee.

Ik vind het nog knap dat hij me heeft overgehaald om te kijken naar welk cijfer online stond, maar hij zei dat het essentieel was om te beginnen met deze speed cursus scheikunde in de achterbak van zijn auto terwijl we dertig pleisterloze cupcakes naar binnen werken.

Dag 1 van Rory-probeert-een-leuke-jongen-te-zijn gaat nog aardig goed.

Hij doet leuk.

Hij is zo best wel leuk.

Leuk genoeg?

Laat eerst maar eens zien dat hij het een week met me volhoud.

'Weetje.' Begint hij.

Ik kijk hem vragend aan.

'Als jij op je scheikunde toets van donderdag boven de zes haalt, krijg je van mij een nieuwe telefoon.' Beweert hij.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Ja en hoe ga ík ooit een zes halen?'

'Door mijn gigantisch goede speed cursus scheikunde.' Antwoord hij. 'En omdat ik alle toetsen al heb gehad en weet wat belangrijk is om te kennen.'

'Sure.' Zucht ik en ik eet de cupcake helemaal op.

'Heb je nog hardgelopen?' Vraagt hij dan.

Ik schud mijn hoofd als antwoord. 'Zo leuk vind ik het niet.'

'Dan ga ik je ook een speed cursus geven deze week om je hardlopen leuk te laten leren vinden.' Stelt hij voor.

'Jezus, krijg je geen aandacht thuis ofzo?' Lach ik. 'Hoeveel meer quality tijd wil je inplannen? Heb je een leven?'

'Ga nou niet doen alsof jij een leven hebt.' Zegt hij daarop terug.

True.

Ik draai me 90 graden om tegenover hem te gaan zitten en vouw mijn benen in een kleermakerszit. 'Maar krijg je aandacht thuis?'

'Wat is dat nou weer voor vraag.' Zucht hij en hij kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan.

'Een serieuze.' Zeg ik. 'Jij mag dan wel zo veel quality tijd met mij willen besteden, maar daar wil ik dan wel serieuze gesprekken voor terug.'

'Serieuze gesprekken over scheikunde.' Zegt hij spottend en een cupcake in zijn mond proppend.

Ik schud mijn hoofd. 'Zeg op. Hoe gaat het bij jou thuis?'

Hij haalt zijn schouders op en went zijn hoofd af naar buiten. 'Mijn ouders zijn altijd maar aan het werk en dan als ik geluk heb is de huishoudster er, anders ben ik alleen.'

'Het lijkt me geweldig om alleen thuis te zijn. Ik word gek van iedereen bij mij.' Zeg ik daarop.

'Zo geweldig als het bij jullie thuis is, is het nergens. Daarom was ik vorige week ook bij jullie, toen je je shirt voor mijn neus uittrok. Je moeder is de enige waarmee ik tot nu toe heb gepraat over hoe ik me voel bij mijn thuissituatie.' Zucht hij, en hij kijkt nog steeds weg, dit keer naar de grond.

'Mijn moeder?' Ik kijk hem vragend aan.

Hij knikt. 'Ze is behulpzaam, zorgzaam, lief, ze luistert, en eigenlijk is ze alles wat mijn moeder niet is.'

'Alles wat je net beschreef is precies wat míjn moeder niet is. Zo doet ze alleen naar Chris en Al. Nooit naar mij.' Mompel ik.

'Dat valt echt heel erg mee.' Nu kijkt hij me wel aan, alsof hij wilt zeggen dat mijn gevoelens niet tellen of zo.

'Niet.' Zeg ik kort, hij irriteert me met zijn gezwijmel over mijn moeder. 'Ik ga naar huis.'

'Heb ik wat verkeerds gezegd?' Vraagt hij, maar eigenlijk zegt hij het alsof hij er zelf beledigd van is.

'Nee hoor.' Zeg ik sarcastisch en ik laat mijn voeten op de grond vallen.

Ik check of zijn benen in de achterbak zitten en smijt dat de klep dicht.

Wat haat ik haar.

En hem nu ook.

Hoezo kan ze wel zo doen naar haar? Terwijl ze naar mij zo'n totale bitch is.

Ze luistert nooit naar wat ik zeg. Het was een wonder dat Yumi en Mabel mochten blijven slapen vrijdag.

Ben ik nou jaloers?

Jaloers dat mijn moeder wel zorgzaam naar Rory kan zijn?

Jezus Odette wat ben je een kreng.

Rory zegt net hoe moeilijk hij het heeft met zijn thuissituatie en jij kan alleen maar zo reageren, in plaats van aardig te zijn.

Zo is het inderdaad logisch dat iedereen ruzie met je heeft.

'Odette, wacht!' Klinkt er achter me.

Ik negeer het en blijf stug doorlopen.

Wat haat ik mezelf.

Als ik zo'n totale bitch ben is het geen wonder dat mijn moeder zich ook zo naar mij gedraagt.

Het is allemaal mijn eigen stomme schuld.

'Odette!' Klinkt er nogmaals.

Godsamme, laat me met rust.

Laat me even in mijn eentje boos op mezelf zijn.

Ik hoor voetstappen steeds dichterbij komen en mijn pols wordt vastgepakt.

Automatisch begin ik te huilen.

Ik kan er niets aan doen.

Rory maakt sussende geluiden en legt mijn hoofd tegen zijn borst waarna hij mij omarmt.

'Sorry.' Zeg ik door mijn gejank heen.

Gejank waardoor ik mezelf alleen maar meer haat.