Forgotten Feelings || REDNAVEI

45.

'Wat doe je?' Klinkt er achter me.

Ik draai me al roerend om en kijk wie er staat, al weet ik dat natuurlijk wel.

'Koken.' Antwoord ik.

Rory fronst zijn wenkbrauwen. 'Anna kookt altijd.'

'Ik heb Anna vrijgegeven.' Zeg ik daarop. 'Wist je dat ze een dochter heeft? Die zit gewoon de hele dag alleen thuis omdat ze hier moet zijn.'

'Je kunt toch niet zomaar mijn huishoudster naar huis sturen?' Rory gaat aan het kookeiland zitten.

'Ja maar alles is spik en span en ik kook dus dan kan ze net zo goed naar huis.' Ik schep de saus van de lasagne in de schaal en doe er vervolgens lasagne bladen over heen om daarop een volgende stapel te maken.

'Oké.' Zegt Rory, het lijkt hem niets meer te boeien en hij gaat gewoon door met zijn leven. 'Mijn vrienden komen vanavond trouwens langs.'

'Ook Chris?'

Hij knikt.

Ik maak een nadenkend geluid. 'Ik blijf wel op mijn kamer vanavond.'

Ik strooi kaas over mijn bouwsel en schuif de lasagne de oven in. 'Je ouders vinden het niet erg toch? Dat ik hier ben?'

'Mijn ouders weten van niets.' Rory lacht even. 'Mijn vader is altijd van vroeg tot laat weg en mijn moeder zit in Japan, dus merken ze niets.'

Dit keer maak ik een geluid als teken dat ik het begrijp en begin ik ondertussen het aanrecht en mijn gemaakte troep op te ruimen.

'Had die Engels docente nog bij jou gezeikt? Chris was echt pissed dat ze zo door vroeg.' Rory staart ondertussen richting zijn beeldscherm.

'Best wel. Zo erg zelfs dat ik haar wel moest vertellen dat ik niet thuis slaap.' Ik slaak een zucht. 'Maar het komt wel goed.'

'Misschien moet er juist wel hulp bij komen. Naar jouw verhalen is je moeder echt gestoord.'

'Is ze ook.' Bevestig ik.

'Nou dan, misschien moet de jeugdzorg of whatever er dan maar bijkomen.'

'Dat kan ik Al en Chris niet aan doen.'

'Hallo!' Roept Rory om me wakker te schudden of iets dergelijks. 'Je kunt ze ook niet bij een gestoord wijf in laten wonen.'

'Ik denk er over na.' Lieg ik, want eigenlijk heb ik mijn besluit al gemaakt.

Natuurlijk ga ik geen instanties of whatever erbij halen.

'Het gaat trouwens best goed toch?'

Ik kijk vragend op, en dit keer maken we wel oogcontact. 'Wat gaat best goed?'

'De "Rory doet leuk"-week.' Zegt hij bloedserieus.

Ik begin te lachen. 'Dit is dag één.'

'Maar wel een geslaagde dag één.' Hij geeft me een knipoog en kijkt weer naar zijn beeldscherm.

Hij heeft gelijk. Het was een geslaagde dag één en ik mag hem al tien keer meer dan gister, en gister tien keer meer dan eergisteren.

Mag ik hem dan al honderd keer meer dan eergisteren? Of is dat dan twintig?

Wiskunde. Ik snap er niets van.

Misschien moet ik het gewoon doen. Nu al een relatie nemen.

Tenminste. Werkt dat zo?

Nee. Ik ga niet opgeven.

Ik wil nog minimaal drie dagen een leuke Rory zien en dat kan ik daarna altijd wel bepalen of ik nog langer wacht of niet.

De deurbel gaat.

'Zijn ze er nu al?' Ik kijk Rory in volle paniek aan.

Rory haalt zijn schouders op. 'Geen idee, kan best. We hadden niet echt een tijd afgesproken.'

Ah Shit.

Ik wil Chris nu echt niet tegen het lijf lopen.

Rory staat op en loopt richting de voordeur terwijl ik naar de lasagne in de oven staar.

'Waar de fuck is ze?' Hoor ik Chris zijn stem door de ruimte echoën.

'Wie?' Antwoord Rory.

'Odette natuurlijk.' Klinkt Alaina's stem dit keer.

Alaina?

Gestamp komt richting de keuken en ik kijk verbaasd op.

Chris en Alaina komen kwaad op me afgelopen.

'Ze hebben mama meegenomen! Naar een gesticht!' Alaina balt haar vuisten en tranen rollen over haar wangen.

'Wat?!' Roep ik uit. 'Een gesticht?'

'Door jou!' Chris zijn vinger wijst trillend naar me toe.

'Wat?' Herhaal ik. 'Hoe dan, ik heb niemand iets gezegd!'

'Er stonden anders een uur geleden wel mensen van de jeugdzorg voor de deur die met mama gingen praten en daarna vertrok ze "vrijwillig" richting een psychische inrichting.' Al's vingers vormen aanhalingstekens en ze vouwt haar armen vervolgens over elkaar.

'En wij hebben de jeugdzorg niet ingeschakeld.' Er ontsnapt een traan uit Chris zijn ooghoek maar deze veegt hij snel weg alsof die traan daar nooit is geweest.

'Ik ook niet!' Roep ik uit, en bij het uitspreken van die woorden weet ik wie wel.