Forgotten Feelings || REDNAVEI

29.

En een volgende deurbel gaat, terwijl ik me alleen maar zieker en zieker begin te voelen.

'Odette, doe jij eventjes open?' Vraagt mijn moeder me, maar eigenlijk beveelt ze het me gewoon.

Ik stap hoestend op en loop neusophalend de huiskamer gevuld met bezoek uit.

God wat haat ik verjaardagen.

Ik leg mijn hand op de deurknop en draai deze open, om de deur vervolgens naar mij toe te trekken.

Als dat mijn favoriete familie niet is.

Mijn vader, Genesis, Casey, Otis én een maxicosi staan in de deuropening, smachtend om binnen gelaten te worden.

'Hey.' Zeg ik als enthousiast als ik kan, wat erg moeilijk gaat omdat ik ten eerste niet enthousiast ben ze te zien en ten tweede mijn stem kraakt.

'Gefeliciteerd met Elana!' Genesis trekt me in een knuffel, en weer komt mijn gezicht vol in haar borst.

Great.

Daarbij gaat de knuffel ook niet echt soepel. Ze heeft een kind op haar heup, een maxicosi rond haar arm en een cadeautas in haar hand.

Waar Genesis haar knuffel veel te lang duurt, geeft mijn vader me een vlugge kus voor hij naar binnen walst, samen met zijn familie.

Alleen Casey blijft bij mij rond hangen.

Ik doe de deur achter haar dicht, maar in plaats daarvan trekt ze me in een knuffel.

'Hoi!' Zegt ze enthousiast. 'Wanneer kom je weer spelen?'

Ik negeer haar vraag. 'Geef mij je jas maar.'

Ik pak haar jasje aan en trap met mijn voet de deur dicht, terwijl Casey naar de rest van het bezoek huppelt En iedereen wild handjes gaat schudden.

Ik hang haar jas over de verwarming en in plaats van terug te gaan naar de huiskamer vlucht ik de berging in, gewoon om er even 2 minuten te staan.

Of 15.

Ik heb er echt geen zin in vandaag. Ik voel me ruk, fysiek en mentaal, en heb ook geen zin in de familiedrama's die in de ruimte hiernaast worden veroorzaakt.

Ik ben eigenlijk al de hele dag schokkerig en emotioneel, blijkbaar gebeurd dat als je bijna dood gaat, en voel me ook bang voor Chris.

Hij doet gewoon weer normaal, maar ik snap niet wat dat van gister avond was.

Alaina's vriendinnen zijn ook echt krengen, ik wil echt niet met hun in een ruimte slapen vannacht.

Verder is Rory er nog de hele tijd, niet dat ik daar persee vrolijk van wordt omdat ik geen idee heb wat ik met hem aan moet.

Vind ik hem leuk?

Geen idee.

Vind hij mij leuk?

Absoluut.

Er is toch gewoon geen andere optie mogelijk als hij zo doet?

Ik schrik op en zie de deurklink naar beneden gaan, zeg alsjeblieft niet dat mama haar milieu bewuste aspergechips gaat bijvullen en nu naar de berging gaat.

In plaats daarvan vind ik het denk ik nog wel erger.

Tis Rory.

'Waar staat de Cola?' Vraagt hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik me hier in de berging sta te verschuilen.

Blijkbaar was het een afleidingsmanoeuvre om te vragen waar de Cola staat, want als ik het hem toe rijk, klimt hij ook de berging in en doet hij de deur achter zich dicht.

Berging klinkt veel te groot voor de vierkante centimeter dat het eigenlijk is.

'Alles goed?' Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd van nee, maar gelukkig vraagt hij niet door.

'Dacht ik al. En daarom wil ik een ding makkelijker maken.'

Ik kijk hem vragend aan, al heb ik geen idee waar zijn ogen zitten wegens de kleine hoeveelheid ligt die door de kieren van de deur komen.

'Ik wil overnieuw beginnen. Ik ga niet meer debiel doen en stomme grappen uithalen, ik ga niet zomaar van stemming veranderen, oh en ik ga je nog steeds appeltaart aanbieden.' Hij begint te ratelen.

'Waarom?' Vraag ik, lachend, waarom wil hij in hemelsnaam vrienden worden, i mean we kunnen toch ook gewoon langs elkaar leven en elkaar niet bij naam kennen?

'Ik mag je wel.' Antwoord hij kalm.

'Ik jou soms.' Antwoord ik terug. 'Ik mocht je wel toen je me vannacht hebt gered.'

Hij haalt zijn schouders op, tenminste, dat maak ik op uit het gekraak van zijn kleding. 'Kleine moeite.' Zegt hij sarcastisch.

Ik rol mijn ogen even en leg mijn hand op de deurklink. 'We moeten terug, voor iemand argwaan krijgt over waar de Cola blijft.'

'Wacht.' Zegt hij zachtjes.

Ik houd met mijn hand de deurklink vast maar verroer me niet. 'Wat?'

'Je weet dat ik je leuk vind, toch?'