Forgotten Feelings || REDNAVEI

2.

'Rory is een klootzak!' Ik zwaai de deur naar mijn broers kamer open en smijt direct de deur achter me dicht.

'Draag je nu sportkleding, Otje?' Klinkt zijn krakende ochtendstem vanuit zijn tweepersoonsbed, waar hij met zijn blote bovenlichaam onder zijn dekbed naar een of andere gewelddadige serie ligt te kijken.

'Kijk mijn telefoon dan!' Ik gooi het naast zijn lichaam neer en loop richting de gordijnen om dezen met een ruk open te trekken.

'Hee!' Roept hij geïrriteerd als het zonlicht zijn kamer binnen komt, en ik ook de ramen open zet voor een beetje frisse lucht.

'Kijk dan naar mijn telefoon!' Roep ik geïrriteerd terug. 'Dat heeft je bestie Rory gedaan.'

'Rory is niet mijn bestie.' Antwoord hij en hij legt de deken over zijn hoofd heen en gaat vanuit zijn holletje verder kijken naar mensen met wapens.

Ik ruk de deken van zijn lichaam, pak de telefoon van zijn bed en houdt het voor zijn hoofd. 'Kijk!'

'Wat heb je gedaan?' Grinnikt hij en hij legt nu wel zijn telefoon weg.

'Ik was aan het hardlopen, hij botste tegen me aan, ik viel en nu is mijn telefoon door de helft! Ik heb hier de hele zomer voor gewerkt!' Geïrriteerd ga ik door de ruimte ijsberen. 'Je moet je bestie zeggen dat hij een nieuwe koopt.'

'Relax.' Zucht Chris en hij klimt uit zijn bed, pakt een t-shirt van de grond, ruikt er snel aan en begint zich ondertussen aan te kleden. 'Als je nou goede cijfers haalt voor school, koopt mam een goede voor je.'

'Dit is zo niet eerlijk!' Kwaad gooi ik mijn armen in de lucht. 'Je kunt Rory toch wel zeggen dat hij een nieuwe moet kopen? Dat joch heeft geld zat!'

'Jij viel toch?'

'Hij botste tegen me op!'

'Ik vind dat je je echt heel erg aanstelt. Dit kun je Rory niet verwijten, want jíj viel op de grond.' Hij maakt de riem van zijn broek vast en kijkt in de spiegel om vervolgens een hand door zijn haar te halen.

'Chris, kun je niet één keer aan mijn kant staan? Je weet hoe lang ik voor deze telefoon heb gewerkt én dat mam me geen nieuwe gaat geven.' Smeek ik hem.

'Ik ben onpartijdig.' Antwoord hij en met zijn handen in de lucht als teken van onschuld loopt hij zijn slaapkamer uit.

Ik kan het op het moment wel uitgillen van frustratie, maar in plaats daarvan loop ik met mijn kaken op elkaar geklemd en een dubbelgevouwen telefoon in mijn hand de ruimte uit, de trap af en richting de huiskamer, waar mijn moeder zit te mediteren voor het raam. Als ik over de drempel stap vliegen haar ogen open en kijkt ze me geschrokken aan.

'Otje, wat een negatieve aura om je heen, ben je gaan sporten? Is je aura zo verpest door het sporten?' Ze klimt direct op uit haar kleermakerszit en legt haar handen op mijn schouders.

'Mam.' Zucht ik en ik laat haar het toestel in mijn hand zien.

'Jeetje Ot, kun je nou echt nooit normaal met je spullen om gaan? Een hele zomer aan werk voor niets! Je bent zo onverantwoordelijk!' Ze haalt haar handen direct van mijn lichaam af en gooit ze gefrustreerd in de lucht.

'Ik kan er nie...' Begin ik, maar ze laat me niet uitpraten.

'Je hebt mijn hele stemming al weer verpest. Je brengt je aura direct op iedereen over, ga maar naar je kamer.' Ze ademt diep uit en gaat weer kalm op haar meditatiekussentje zitten.

Ik slaak een zucht en hoor gegrinnik naast me, kijk de ruimte rond en zie aan de keukentafel mijn broer en zusje zitten om me volledig uit te lachen. 'Aan jullie heb ik ook niets.' Brom ik, en ondanks dat ik net naar mijn kamer ben gestuurd loop ik richting de keuken, die aan de huiskamer vast zit, en besluit ik een ontbijtje voor mezelf te maken, terwijl Knabbel en Babbel me staan te begluren vanaf de eettafel.

'Mag ik je telefoon zien?' Vraagt Babbel, oftewel Alaina, om het er nog even lekker in te wrijven. Ik rol met mijn ogen, draai me om van het aanrecht en gooi het voorwerp haar kant op, waarna ze het vangt en begint te gillen. 'Odette! Er zit nu fucking glas in mijn hand!'

'Karma.' Mompel ik binnensmonds, en ik haal een fles yoghurt en een aantal aardbeien uit de koelkast om deze vervolgens in een schaaltje te droppen.

'Er zit nu een snee in mijn handpalm. En bedankt hè?' Zegt ze gefrustreerd, terwijl ik de kroontjes van de aardbeien af pulk.

'Stel je aan, het is een krasje. Het bloed geeneens.' Hoor ik Chris lachend zeggen, hè hè, er staat ook een keer iemand aan mijn kant.

Ik pak een lepel uit de lade, leg deze in mijn gevulde schaaltje en loop richting de eettafel om tegen over de twee plaats te nemen.

'Hoe is dit gebeurd dan?' Vraagt Alaina, opzoek naar informatie om me mee te pesten. 'En hoezo heb je sportkleding aan?'

Voordat ik uitleg kan geven, heeft Chris zijn mond al opengetrokken. 'Otje ging hardlopen of iets dergelijks, botste tegen Rory aan, viel op haar telefoon, deze brak, toen eiste ze geld van Rory, die gaf het natuurlijk niet en nu zijn we hier.' Vat hij samen en hij kijkt me vervolgens plagerig aan.

Alaina begint te lachen. 'Hoezo eis je geld van hem? Jij viel toch.'

'Hij beukte tegen mij aan en rende toen weer verder, dus ik ging hem achterna toen ik er achter kwam dat mijn telefoon nu zo'n klaptoestel is, en eiste zijn geld, dat gaf die niet, dus eiste ik zijn naam en nú zijn we hier.' Verbeter ik mijn broer.

'Hoezo vroeg je zijn naam?' Vraagt Chris verward.

'Omdat ik hem niet ken.' Zeg ik, en ik neem een hap van mijn yoghurt met aardbeien.

'Hoezo ken je hem niet? Hij is hier echt al vet vaak geweest.' Alaina fronst haar wenkbrauwen.

'Inderdaad, en ik ken jouw vriendinnen toch ook, Rory kwam hier twee maand geleden wonen en sinds dien zijn we al vrienden.' Ook Chris kijkt me verbaasd aan.

'Ik heb hem hier of op school of waar dan ook nog nooit gezien.' Zeg ik daar verward op terug. 'En volgens mij ken je echt niemand van mijn vriendinnen.'

'Je hebt er ook maar twee.' Lacht Al, en ze steelt met haar vingers een aardbei uit mijn yoghurt.

'Mabel en Yumi.' Vult Chris haar aan, die vervolgens ook denkt een aardbei te kunnen stelen maar gauw trek ik mijn schaaltje weg.

'Gadver jongens.' Zeg ik daarbij en ik schuif mijn stoel iets naar achter. 'Yumi en Mabel komen hier vet vaak. Geen wonder dat jullie ze kennen.'

'Mijn vrienden, inclusief Rory ook wel. Zelfs Brett kent ze.' Brengt Chris daar tegen in. 'En mama mag Rory vet graag.'

'Nou Rory kende anders mijn naam ook niet. Hij wist geeneens dat je twee zussen had en noemde me Elena.' Kaats ik terug.

'Kent hij mijn naam niet?' Vraagt Alaina, ze kijkt me met grote ogen aan.

'En dan nog, we zijn laatstejaars op school, iedereen kent ons.' Vult Chris zichzelf aan. 'Dus dat je mij en mijn vrienden thuis altijd ontwijkt is geen excuus.'

'Ik vermijd jullie ook op school.' Breng ik daar weer tegenin, en ik sta op om mijn lege schaaltje op het aanrecht te zetten.

'Het is echt vet weird dat je hem geld eist.' Verteld Alaina er nog bij. 'Echt ik schaam me dood dat hij jou voor mij aanziet.'

'Stel je aan.' Zeg ik daarop, en ik ga weer aan de tafel zitten. 'Ik vind in ieder geval dat ik gelijk heb, en ik wil een vergoeding.'

'Van Rory krijg je die in ieder geval niet.' Chris staat op en loopt de ruimte uit.

'Of van je moeder.' Voegt Al er nog aan toe, en ook zij staat op en waggelt weg.

Ik zweer het, ik ben niet gek. Ik ken echt wel een paar van Chris zijn vrienden, maar die Rory heb ik nog nooit gezien. Zelfs niet op school.

Ik ga hem denk ik nu wel vaker zien, want ik wil en krijg mijn geld!