Forgotten Feelings || REDNAVEI

41.

Ik leg mijn vinger op de deurbel, en druk deze in. Ik ben hier goed. Ik weet het zeker, ik ben hier namelijk al eerder geweest.

De deur vliegt open en ik zie de huishoudster staan. Ik ben haar naam kwijt.

'Hallo Odette!' Ze kijkt me vrolijk aan en haar grote glimlach maakt twee bolle wangetjes in haar gezicht.

Als ze ziet dat ik heb gehuild, de hele heen reis hier naar toe, verdwijnt die glimlach naar een bezorgde blik. Ze slaat haar mollige armen om me heen en ik leg mijn hoofd op haar schouder en begin direct te huilen.

'Anna? Wie is daar?' Hoor ik Rory's stem door het huis galmen.

Anna. Zo heet ze.

Anna laat me los, trekt me naar binnen en sluit de deur. 'Jouw vriendinnetje, Odette.'

Gauw veeg ik de tranen uit mijn gezicht maar ik weet wel dat mijn ogen nog steeds rood zijn en dat mijn gezicht in de huilmodus staat.

'Odette?' Hoor ik Rory, vragend in zichzelf.

'Loop maar naar de keuken.' Anna pakt zonder overleg de tas uit mijn handen en strijkt even over mijn rug waarna ze de ruimte verlaat.

Ik loop door richting de keuken, een weg die ik nog herken.

'Odette.' Zegt hij concluderend als hij mij de keuken in ziet lopen, maar als hij mijn gezicht goed bekijkt verandert ook zijn blik naar geschrokken. 'Hee... wat is er gebeurd?'

'Mijn moeder...' Begin ik, maar mijn lip begint zo hard te trillen en ik begin weer te huilen. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en voel na een aantal tellen zijn warme armen rond mijn lichaam.

'Mijn moeder...' Probeer ik weer. '...Ik ben van huis weggelopen en uit huis gezet tegelijkertijd.'

'Wil je een glaasje water? Kom, word rustig. Het komt allemaal goed.' Probeert hij me te sussen.

Ik knik maar gewoon, wat moet ik anders?

Goed, komt het ooit nog goed?

Ik denk het niet. Binnenkort ben ik zeventien, dat is bijna volwassen en dan kan ik wel gewoon mijn eigen leven leiden en hoef ik daar nooit meer in te schenken.

Hij zet me neer op een van de barkrukken en ik leg mijn voorhoofd tegen het koude aanrecht.

Ik hoor hoe hij een glas met water vult en deze voor mijn neus neerzet, om vervolgens me van achter weer te omhelzen.

'Wat hebben Al en Chris nu weer gedaan?'

Ik besluit dat ik er niet meer over wil praten. Nooit. Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil er niet meer over praten.'

'Heb je dat al met iemand gedaan dan?'

Weer schud ik mijn hoofd. Ik til mijn hoofd op en vervolgens het glas water en neem een grote slok.

'Zullen we maar een film kijken dan?'

Ik knik.

Ik sta op en loop achter hem aan, mee richting de huiskamer waar voor de gigantische televisie een aantal banken staan.

Hij pakt de afstandsbediening van het bijzettafeltje en ploft op de bank neer.

Ik ga naast hem zitten en leg mijn hoofd tegen de kussens van de bank om vervolgens mijn hele lichaam er naast te leggen.

'Wat voor film?'

'Een hele grappige.' Komt er triest uit mijn mond. Ik houd mijn ogen gesloten. Het liefst val ik in slaap en beleef ik deze dag en gister opnieuw, om alles anders aan te pakken.

Ik weet niet eens welke film hij opzet.

Een aantal minuten gaan voorbij waarin ik soms mijn ogen open houdt en soms dicht.

Soms geef ik de film een kans, soms wil ik het liefst niet meer aanwezig zijn.

'Slaap je?' Klinkt er naast me.

Als antwoord houd ik mijn ogen gesloten. Ik slaap niet, maar wil het wel.

Ik hoor hoe het geluid van de film plots uitspringt en hoe het gekraak van de bank er voor zorgt dat ik steeds dieper in de kussens kom te liggen.

Rory is op gestaan.

Ik hoor hem heen en weer lopen en vervolgens een overgaande toon van zijn telefoon.

Hij belt iemand, maar niet op luidspreker, al is het luid genoeg om beide kanten te kunnen horen.

'Yo Chris.' Hij houdt zijn stem in, om niet te hard te hoeven praten.

'Rory, ik ben echt niet in de stemming om te praten nu.' Klinkt er van de andere kant.

'Je zusje ook niet, dus moet ik maar accepteren dat ze hier op de bank ligt te slapen en te huilen. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Je hebt haar toch niets verteld over dit?'

Over dit?

Waar heeft hij het over.

'Nee natuurlijk niet, mijn part doe je nog maar een stapje meer. Het is drama thuis, door haar.'

'Wat voor drama?'

'Odette beweert van alles, mijn ma is over de zeik en nu is het helemaal gespannen in huis.'

'Er was ruzie tussen Odette en je moeder?'

'En hoe. Mijn moeder heeft haar zelfs het huis uitgezet, naja, Odette is zelf vertrokken maar ma hield haar niet tegen.' Klinkt Chris zijn stem, het lijkt hem wel iets te boeien. Haalt hij nu zijn neus op van het huilen, of beeldde ik me dat in? 'Ze bleef maar beweren hoe ze werd achtergesteld of iets dergelijks en dat mijn moeder gestoord was, al waren de dingen die mijn moeder er uit kraamde ook best gestoord.'

Fijn om te horen dat hij het ook niet normaal vind.

Niet niet normaal genoeg om er iets aan te doen blijkbaar.

'Zoals?'

'Ik moet hangen Rory, volgens mij gebeurd er wat.'

'Wat?'

'Ik zie Odette's spullen door het raam vliegen.'