Forgotten Feelings || REDNAVEI

44.

Iedereen is boos.

Mama is boos.

Alaina is boos.

Chris is boos.

Brett is boos.

Yumi is boos.

Mabel is boos.

Mason is boos.

Ik ben boos.

Tot nu toe lijkt iedereen mijn blikken in de gang te negeren en reageert niemand op mijn begroetingen.

Mabel is nergens te bekennen dus ga ik ervan uit dat ze boos is.

Yumi hangt heel de tijd om Chris en die zijn samen boos.

Alaina is kwaad.

Mama is gek.

En ik ben er ook.

Ik weet niet wat ik ben. Ik ben in de war, ik ben verdrietig en ik ben boos op iedereen.

Ik wil ook niet de hele dag aan Rory hangen, die heeft ook gewoon zijn eigen leven.

Daarbij vind ik het ook vaag.

Wat bedoelde hij in hemelsnaam met: " Je hebt haar toch niets verteld over dit."

En vervolgens Chris die zegt dat hij wel "een stapje meer mag doen" omdat er thuis drama is door mij.

Vaag.

Ik snap het niet en dat maakt me alleen nog maar meer in de war.

Ik snap niet eens wat ik hier op school doe.

Ik kan me toch niet concentreren en ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat lukken.

De bel gaat, als teken dat we nu pauze hebben.

Bij wie moet ik dan in hemelsnaam gaan zitten.

In hemelsnaam, hoeveel vaker ga ik dat nog gebruiken?

Iedereen staat op, waaronder ik, en loopt weg, maar de Engels docente kijkt me strak aan.

'Jij mag even blijven, Odette.' Zegt ze, en omdat ze het niet in het Engels doet, weet ik dat het serieus is.

Heeft iemand haar verteld? Over thuis?

Ik ga in ieder geval niets zeggen. Ik wil niet dat Alaina en Chris nog bozer op mij gaan worden.

Als iedereen het klaslokaal heeft verlaten wijst ze naar de plek voor haar bureau. Ik ga zitten en kijk langs haar heen, om niet in haar doordringende ogen te hoeven kijken.

'Alles goed, Odette?'

Ik knik.

'Je lijkt zo afwezig.'

Ik haal mijn schouders op.

'Is er iets gebeurd thuis?'

Ik schud mijn hoofd.

'Waarom lijken Chris én Alaina dan net zo afwezig als jij?'

Ik haal mijn schouders op.

'Heeft het iets te maken met jullie moeder?'

Ik schud mijn hoofd. De Engels docente heeft mijn moeder een aantal keer ontmoet, waarschijnlijk ook op de ouderavond gister, en heeft waarschijnlijk daar wel gezien dat ze zich anders heeft gekleed.

'Waarom is haar kledingstijl zo drastisch verandert?'

Ik haal mijn schouders op.

'Waarom praat je niet met me? Ik ben een vertrouwenspersoon.'

'Omdat ik geen vertrouwenspersoon nodig heb, ik heb mezelf.' Ik wil opstaan maar haar stem houdt me tegen.

'Ben je uit huis gezet Odette?'

Hoezo is dat haar eerste gok?

'Nee, hoezo?'

'Normaal zou je nooit een jurkje aandoen.'

'Dan kent u mij blijkbaar niet zo goed als u dacht. Mag ik nu gaan?'

'Odette...' Zucht ze. 'Ik wil zeker weten dat alles goed gaat thuis, Chris en Alaina wilden ook al niet praten.'

'We zijn niet zulke praters.' Ik vouw mijn armen over elkaar. 'Ik ben oké.'

'Wat zit er dan in die tas als je geen boeken bij je had vandaag?'

'Boeken voor andere vakken.'

'Ik wil dat je je tas open maakt voor drugscontrole.' Zegt ze, en ze blijkt heel trots op zichzelf met haar idee om mijn tas te gaan controleren.

'Dat wil ik niet.' Zeg ik. 'Ik heb recht op privacy.'

'Tenzij er wordt vermoed dat je drugs de school in smokkelt, dan hebben wij recht om spullen te doorzoeken.'

'U vermoedt geeneens dat er drugs in mijn tas zitten.' Brom ik en ik leg mijn hand beschermend op mijn tas.

'Open de tas Odette, of ik bel de beveiliging en die doet het.'

'Jezus Christus.' Geïrriteerd rits ik mijn tas open en zet ik het voor haar neus.

Ze kijkt er rustig doorheen en kijkt me vervolgens geschokt aan. 'Waarom zit je tas vol met kleding en allerlei andere spullen?'

'Ik heb straks een slaapfeestje bij Yumi.'

'Jij en Yumi kijken elkaar niet eens aan in de les, laat staan dat jullie praten.' Ze vouwt haar armen over elkaar. 'Odette, je gaat me nu vertellen wat er aan de hand is of de jeugdzorg staat vanmiddag bij je moeder op de stoep.'

Ik kijk haar boos aan en met mijn lippen op elkaar geperst.

'Nou?'

'Ik miste mijn vader en blijf vanavond bij hem slapen. Ik weet niet waarom Chris en Al zich zo aanstellen.'

'Ik geloof er niets van.'

'Dat is dan uw probleem.' Ik rits de tas dicht, gooi deze op mijn rug en loop het klaslokaal uit.

Stom wijf.

Mijn hele schoolcarrière heeft ze alleen maar stom gedaan en nu denkt ze de perfecte lerares te kunnen spelen?

Dacht het niet.