Forgotten Feelings || REDNAVEI

40.

Ik ga zitten op mijn vaste plek aan de eettafel en kijk naar wat mijn moeder dit keer voor kunstzinnigs heeft gekookt.

'Mam? Ben je ziek?' Vraagt Alaina dan, als die hetzelfde opmerkt als ik.

Pasta.

Mijn moeder zou nooit van haar leven pasta maken, zeker met zo weinig groente.

Vanuit de keuken komt mijn moeder aangelopen.

Ze draagt relatief normale kleding en in plaats van rare vlechten of hoofdbanden in haar haar, hangen haar haren nu verzorgt over haar schouders.

Ze draagt een jurk die twintig jaar geleden misschien in de mode was, maar ze ziet er normaler uit dan ooit.

'Dit willen jullie toch?' Zegt ze, en ze neemt plaats naast Alaina en Brett.

'Wat?' Chris kijkt haar vragend aan en vervolgens naar mij, alsof ik weet wat dit betekent.

Als antwoord dat ik dat niet weet kijk ik hem vragend terug.

'Een normale moeder? Alle geurkaarsen, ornamenten en meditatiekussentjes heb ik weggeflikkerd.' Zegt ze kalm, en ze schept haar bord vol met de macaroni.

'Dat hebben we nooit gezegd.' Alaina kijkt haar vragend aan. 'Wat is er gebeurd?'

'Odette maakte gisteravond anders wel duidelijk dat ik geen normale moeder was die goed met haar kinderen om kan gaan.' Antwoord ze weer, kalm maar met een scherpe ondertoon.

Alaina en Chris kijken me beide vragend aan.

'Wat heb je gezegd?' Sist Chris naar me.

'Odette beweert dat jullie vader door mij vertrokken is omdat ik jullie niet gelijk behandel en omdat ik blijkbaar niet goed met jullie om kan gaan. Dat ik ben verandert sinds ik kinderen heb gekregen of iets dergelijks.' Ze kijkt me boos aan met haar ogen, maar haar gezicht staat nog steeds op volledige rust.

'Odette, what the fuck.' Alaina kijkt me vol walging aan. 'Mama heeft niets verkeerd gedaan.'

'Inderdaad.' Valt Chris haar bij.

Ik kijk zwijgend en schuldbewust naar mijn bord. 'Sinds papa is vertrokken is het alleen maar erger. Ík krijg hier de schuld van alles en ondertussen heb ik nooit een cadeautje gekregen voor mijn goede rapport omdat niemand hier snapt hoeveel problemen ik met school heb.'

'Odette je moet niet altijd doen alsof je wordt achtergesteld.' Zegt Alaina geïrriteerd. 'Wij krijgen ook straf hoor.'

'Huisarrest omdat ik "what the fuck" zeg.' Geef ik als voorbeeld. 'Een broer die mij door zijn stomme plan bijna heeft laten verdrinken krijgt anders geen eens een speech. Dat wordt allemaal gewoon geaccepteerd.'

'Dat was anders.' Bromt Chris.

'Bij ruzies werd er altijd naar mij gewezen, door mijn eigen moeder maar ook door mijn broer en zusje, zonder dat ik überhaupt in dezelfde ruimte zat.' Geef ik als volgend voorbeeld. 'Ik weet niet wat ik jullie ooit misdaan heb, maar ik ben er nu echt klaar mee.'

Het blijft stil.

'Een onbekende kan hier hartelijk worden ontvangen door mijn moeder, terwijl ze naar mij weigert te luisteren.' Ik bijt op mijn lip. 'Ik. Ben. Er. Klaar. Mee.'

'Wil je echt weten wat je mij hebt aangedaan?' Mijn moeder kijkt me kwaad aan. Haar lip begint te trillen.

'Ja.' Zeg ik emotieloos en we kijken elkaar doordringend aan.

'Wat ik ook doe, je bent nooit dankbaar. Na zeven jaar heb ik het opgegeven, en besloot ik mijn liefde ergens anders in te stoppen, in mezelf, en daar ben je nu kwaad om.'

Heeft ze het nu over mijn eerste tot zevende levensjaar?

Waarin ik amper kan praten?

Flikker toch op.

Kan ze nog een beter excuus verzinnen?

'Ik ga bij papa wonen.' Zonder enige emoties te tonen sta ik op en loop ik de trap op naar boven, terwijl ik in mijn hoofd de tafel omgooi en alles bij elkaar gil van het huilen.

Die vrouw is gestoord.

Ge-stoord.

Ik pak mijn grote bruggertas onder mijn bed vandaan en begin er al het nodige uit mijn kledingkast in te proppen wat ik kan, de geitentruien negerend natuurlijk.

Ik kan niet geloven dat er niemand voor mij op is gekomen net.

Chris had kunnen laten weten dat wat mijn moeder lult nergens op slaat.

Alaina had na kunnen denken en kunnen snappen dat wat mijn moeder zegt gestoord is.

Je eigen kind.

Zoiets zeg je er toch niet over?

What the fuck fuck fuck fuck fuck!

Ik ben zo kwaad en verdrietig tegelijkertijd dat ik niet eens meer weet hoe ik me moet voelen.

Ik hang de tas over mijn rug en storm de trap af naar beneden, om het huis vervolgens via de voordeur te verlaten.

Kunnen ze eindelijk leven als een gelukkig gezinnetje, zonder mij.

Want als ik de gene ben die hun leven zo verpest, dan ga ik wel gewoon.