Brake'in Öyküsü

23 Nisan

İlk önce okuyan herkesin çocuk bayramı kutlu olsun. Çünkü eğer bu hikayeyi okuyorsanız. 70 yaşında bile olsanız içinizdeki çocuk hala yaşıyor demektir. Neyse siz okumaya başlayın en iyisi!

Brust'un Gözünden

Ben nasıl ağzımdan kaçırabilmiştim bunu ya! İyiki yazarla atışıp beni unuttu. Bu arada yazar bana Pam'i ayarlayabili misin?

'Olmaz!'

Denemeye değerdi! En azından başka kişinin projesi gelemez miydi? Bu kız her okulda olan inek öğrenci tipi ya! Sadece kendini derslere veren tiplerden! Offffff!

'Eşyaları al bari. Kızmasın sana bu deli kız!'

Haklısın! Yazarla konuştuktan sonra listedeki eşyaları almaya gittim. Sonra eşyaların hepsini bir kutuya doldurdum. Okuldaki bir dersi de asmak zorunda kaldım tabi! Sonra Amanda'nın yanına gittim. Sınıfta oturup test çözüyordu. Elimdeki kutuyu sırasının üzerine koydum.

Amanda: Bu ne?
Ben: İstediğin eşyalar işte!
Amanda: Bunları nasıl aldın? Okuldan çıkmak yasak!
Ben: Bir derse girmedim o kadar! Bu arada senden özür dilerim!
Amanda: Özür mü?
Ben: Evet özür dilerim!
Amanda: Bir daha söyle ama bu sefer telefona!
Ben: Offfff çok klasiksin!
Amanda: Ben senin gibi o kadar çok televizyon izlemediğim için bu kadar anladın mı?
Ben: Tamam tamam! Bana planları gösterir misin? Sana bir şey söylemek istiyorum.
Amanda: Gerek yok senin işin bu kadardı.
Ben: Haydi ama sadece yardım etmek istiyorum.

İstemeye istemeye de olsa çantasındaki icadının planlarını bana verdi.

Amanda: Al işte! Ne göstereceksen göster ve git.
Ben: Şurası!
Amanda: Ne varmış orada?
Ben: Oradaki parça yerine başka bir parça aldım ve öbür parçaya da ek parça aldım. Böylelikle hem daha verimli olur. Hem de daha hızlı çalışır.
Amanda: Bunu gerçekten işe..... Aslında işe yarayabilir. Fakat bunu tek başıma yapamam! Bana yardım gerekecek!
Ben: Yani benden yardım mı istiyorsun?
Amanda: Yardım etmek istiyor musun istemiyor musun? Hem bizim garajda babamın benim için yaptığı labaratuvar var orada çalışabiliriz!

Genelde çalışmayı sevmeyen biriyimdir. Fakat bunu isteyen kişi hiç yardım istemeyen biri! Eğer ona yardım edersem eminim herkes beni konuşur. Ya da benimle dalga geçer! %50 şansım var ama risk yoksa ödül de yok öyle değil mi?

Ben: Kabul!
Amanda: O zaman etütt cezasından sonra bizim eve gidiyoruz!
Ben: Tamam hoşçakal!
Amanda: Hoşçakal!

Onun yanından ayrıldım ve sınıfıma gittim.

Brooke'un Gözünden

Pelin ile yanlız başıma kalmıştım. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Sonuçta o bir Türk idi. İngilizce bilip bilmediğini bile bilmiyordum. Fakat bizi yanlış başımıza bıraktıklarına göre biliyor olmalıydı.

Pelin: Ben Pelin!
Ben: Zaten tanışmıştık.
Pelin: Yeni bir başlangıç yapmak istedim. Olanları boşver! Amy işte! Güya bizi birleştirmeye çalışıyor.
Ben: Ne kadar rahatladım bilemezsin! Ben de Brooke!
Pelin: Tanıştığımıza memnun oldum!
Ben: Evet ben de!
Pelin: Eeee nelerden hoşlanırsın?
Ben: Resim ve şiir gibi şeylerden!
Pelin: Şiir mi? Biliyor musun ben de şair olmak istiyorum ama ne yazık ki annem doktor ol diye tutturdu.
Ben: Neden?
Pelin: Bilmiyorum.

Bir anda zil çaldı ve onu sınıfa götürdüm. Daha sınıfını bilmediği için benim sınıfına geldi ve kendini tanıttı.

Pelin: Merhaba arkadaşlar ben Pelin. Türkiye'den geliyorum ve bu yıl sizinle okuyacağım.
David (Deyvid): Teşekkürler Pelin! Bittiyse yerine geçebilirsin.
Pelin: Aslında bitmedi. Bugün 23 Nisan ve bu  benim ülkemde çocuk bayramı olarak geçer. Atatürk bu bayramı sadece biz Türklere değil, bütün dünyadaki çocuklara hediye etti. Bu yüzden herkesin 23 Nisanı'nı kutluyor ve çantamdaki çikolataları dağıtmak istiyorum. Tabi izin verirseniz!
David: Genelde böyle bir şey yapmam yasak ama bu sizin bayramınız olarak geçiyor. O yüzden izin veriyorum. Hem Atatürk'ü kitaplarda ben de okumuştum. Çok iyi bir liderdi!
Pelin: Teşekkür ederim efendim.
David: Sorun değil. Hem bu sizin bayramınız değil mi?
Pelin: Tek bizim değil! Kendini genç hisseden bütün herkesin.