Short Stories

2.5

Weer worden ze tijdens de les onderbroken. De meiden hopen dat het Roos is maar het is weer niet Roos. Deze keer is het de rector, meneer Van der Laan. Hij loopt naar mevrouw Smit toe en fluistert iets in haar oren.

'Klas!' schreeuwt mevrouw Smit, 'Stil!' Iedereen is gelijk stil en ziet de rector daar staan. 'Meneer Van der Laan wil iets zeggen.'

'Dankje,' zegt hij zachtjes tegen de lerares voordat hij begint met vertellen.

'Hallo 3C,' begint hij rustig, 'jullie hebben vast wel gemerkt dat de klas niet compleet is. Roos mist. Er is iets verschrikkelijks met haar gebeurd. Ze fietste vanochtend in alle haast naar school en toen botste er een auto tegen haar op, het is nog onduidelijk wat er allemaal precies gebeurde, maar ze is nu in coma, ze ligt in het ziekenhuis. Het kan zomaar zijn dat ze vrij snel uit haar coma komt maar het kan ook heel lang duren. Als jullie iets willen vragen kan dat nu, maar reken er niet op dat ik op alle vragen antwoord kan geven. '

De vriendinnen van Roos schrikken zich dood. Hoe kon dit in hemelsnaam gebeuren? Maar zij zijn niet de enige die heel erg geschrokken zijn, de hele klas is geschrokken. Langzamerhand komt er een hand naar boven, het is de hand van Mia, zij wilt iets zeggen.

'Toen ik vanochtend naar school fietste was de hele straat daar afgesloten. Er werd iemand in de ambulance getild. Ik vond het al heftig dat er een ongeluk was gebeurd maar nu ik weet dat het een klasgenootje van mij is, ben ik helemaal geschrokken. Het is zo heftig en.. en... ik weet ook niet zo goed hoe ik nu moet reageren.'

'Ik snap het helemaal,' zegt de rector en hij gaat er alweer vandoor. De lerares doet alsof er niks aan de hand is en gaat verder met de les. Maar iedereen is onrustig. Door dit heftige nieuws is natuurlijk iedereen geschrokken. Hopelijk is Roos al vrij snel uit haar coma. 

Het uur daarna is het nog steeds onrustig. Ook de vriendinnen.

'Ik kan dit niet geloven,' zegt Bella huilerig, 'ik wil zo graag weten hoe het met haar gaat en vind het zo jammer dat ik haar niet dag had kunnen zeggen.'

'Dat vind ik ook,' zegt Lieve, 'ik zou haar graag nog willen zien.'

'Dat wilt iedereen, Lieve,' zegt Jade, 'misschien kunnen wij vanmiddag naar haar toe, in het ziekenhuis.'

'Ik hoop het, ik stuur haar moeder meteen een appje.' Dus pakt Lieve meteen haar telefoon, natuurlijk onopgemerkt want anders is ze hem de hele dag kwijt en ze appt de ouders van Roos.

Ik aan Eva (M Roos) (11:24) : Wat een verschrikkelijk nieuws! In de klas kwam de rector en hij had het er over. Het is natuurlijk wel fijn dat er nog een kans is voor Roos om te blijven leven. Maar als dat niet het geval is, zouden wij (Bella, Jade en ik) haar graag nog een keer willen zien. Het is ons beste vriendin en heeft echt een plekje in ons hart gekregen. Veel succes met Roos.

Lieve laat het berichtje aan haar vriendinnen zien en stuurt dan het berichtje. Al vrij snel krijgt Lieve een reactie terug.

Eva (M Roos) aan mij (11:38) : Dankjewel voor dit lieve berichtje, dat maakt ons een stuk blijer. Ik ben nu met de vader van Roos op de intensive care, daar ligt Roos vredig te slapen. Ik denk dat wij daar ook de hele dag blijven. Na school zijn jullie hier welkom. Tot straks dan!

De reactie van haar moeder is wel erg vrolijk, ze wil er natuurlijk niet aan denken.