2.6

3 1 0
                                    

Na een aantal uren zit de schooldag voor de vriendinnen erop. Met z'n drieën lopen ze naar het fietsenhok en ze fietsen geruisloos naar het ziekenhuis dat heel vlakbij is. Bij het ziekenhuis zetten ze de fietsen neer en ze lopen naar binnen. Daar staat de moeder van Roos al op hen te wachten. Samen lopen ze vanuit de hoofdingang naar de intensive care, daar waar Roos ligt.

'Hoe langer je in coma ligt,' begint een dokter die de kamer inloopt, 'hoe kleiner de kans dat je het nog kan overleven. De meesten geven daarom na ongeveer een jaar de moed op en laten ze dan ook dood gaan. Dat is natuurlijk heel erg zielig, maar ja, dat soort dingen gebeuren er op de wereld.' Niemand vind het leuk wat de dokter zegt en iedereen begint met huilen.

'Hoe en wat is er precies gebeurd?' vraagt Bella als ze is uitgehuild.

'Ze had vanochtend heel erg haast,' zegt Eva, 'ze werd om kwart voor acht wakker, ze had bijna 11 uur geslapen. Omstanders zeggen dat er een auto tegen haar aan was gebotst en dat ze op haar telefoon zat, daarom is ze denk ik ook aangereden. Ze was naar alle waarschijnlijkheid een berichtje aan het sturen naar jullie. Ze had hem nog niet verstuurd of die klootzak van een auto reed haar aan...' De moeder van Roos barst weer in tranen uit. De rest is ook droevig. Ze blijven nog even daar, maar na een klein half uurtje gaan ze ook weer naar huis. Hun ouders wachten thuis ook op hen. Zij zijn ook allemaal geschrokken van deze gebeurtenis.

Short StoriesWhere stories live. Discover now