Falling Irrevocably

17th

Art's note:
Have you seen the
titles of the stories under the
Second Generation Series?
I hope you will support it the way you support the Falling Series!
Lovelots aesthetics🧡

17th

"You failed the quiz, Ms. Lexington,"

Napaangat ang tingin ko sa Prof ko na nasa harap ko ngayon. Kaya pala niya ako pinatawag ay dahil dito. It's been three months since I got here. Nagsimula na ang klase halos one month ago. Everything got worst. Hindi ko alam kung sumpa ba o karma.

I don't have any friends. I can't hang out, sa university at apartment lang umiikot ang buhay ko sa mga nagdaang linggo. Lagi pang masama ang pakiramdam ko sa umaga.

At hindi rin ako makatulog. I could hear Chanler's words to me. Pinuno nito ng takot at kaba ang puso ko. I don't know what he's capable of. Nagawa niya na akong saktan nung araw ng pag alis ko, alam kong mauulit iyon.

The professor took off his eye glasses. He then looked at me, scanning my body instead of my paper in front of him.

Nanginig ang mga kamay ko na nakapatong sa hita ko. Ikinuyom ko iyon at napatingin sa ibaba ko. I'm not dumb, I know that look. Kahit nung unang klase ko pa lang sa kanya ay laging nakatuon ang atensyon niya sa akin. Lagi niya akong tinatawag sa recit. In the end I would get embarrassed in front of the whole class, my answers to his questions are all wrong. Kahit alam kong minsan ay may itinatama naman ako.

Hindi ko naman kaya magsalita. Lahat ng lakas ng loob ko ay nawala pagkaapak ko sa bansang ito. I suddenly became powerless, me being Lexington isn't valid here. And I don't want to brag it on the other hand.

Ibang iba rin ang mga tao. Na-culture shock din ata ako. I can't seem to adjust. I suddenly miss my bestfriend all of a sudden.

I became no one here. Was it because I'm not talking much? Masama lang talaga ang pakiramdam ko kaya hindi ako masyado nagsasalita. Kahit sa klase ay nahihilo pa nga ako. And everyone belongs to a group already. Magkakaklase na sila simula high school, I was indeed an outcast to them. Kabaliktaran ng buhay ko sa Pilipinas. When everyone adored me.

I was one of the Queen Bee, now I felt like I'm sorrounded by those. Malalang mga version. Idagdag pa ang prof na ito na nakakairita na.

"I could already predict that you're going to fail my subject..." Napahinga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. "Even the other profs are think the same,"

It's too early to predict, jerk! I wanted shout but I kept my mouth shut. I really don't have the energy to fight anymore. Lalo na at nararamdaman ko na naman ang pagkirot ng sentido ko.

Naimasahe ko ang noo at napairap sa kawalan. Tangina, huwag naman ngayon. Nahihilo na naman ako eh.

But I will be honest, I won't pass this whole program. Engineering is not for me, kahit anong pilit ko. Hindi ako matalino, walang pumapasok sa utak ko sa mga sinasabing lecture nila, walang wala. Idagdag pa na hindi ko talaga gusto ito. Maibabagsak ko lang ito at makakarating sa mga magulang ko iyon. I can already saw that with the span of three weeks being here.

Bumaba ang tingin ko sa mga kamay ko. I haven't paint since I got here. I miss to do so but I don't have any inspiration, my life here is so dull.

Kung pwede lang kumuha ng Fine Arts dito sa university ay nagawa ko na. I would shift. Para makalayo na rin sa prof na ito. Pero alam kong hindi ko kayang gawin iyon. Baka tuluyan na akong itakwil ng pamilya ko.

I jumped a bit when a pair of hands held the blades of my bare shoulder. Ngayon ay nagsisi ako na isang turtle neck sleeveless blouse ang naisuot. Naiangat ko ang tingin at nakita na wala na sa harap ko ang prof. Nasa likod ko na ito. Paano niya ito nagawa ng sobrang bilis?