Salamisim (Published by Bliss Books)

Kabanata 26

[Chapter 26]

MALAPIT nang sumapit ang alas-kwatro ng umaga. Naglalakad kami ni Lorenzo pabalik sa Panciteria. Sa likod kami dadaan kung saan walang bantay. Tulala lang ako matapos makausap si Sebastian sa bilangguan. Wala siyang sinabi pero alam kong ayaw niyang ituloy ko kung anuman ang tumatakbo ngayon sa aking isipan. Hindi dahil sa wala siyang tiwala sa'kin kundi dahil alam namin na hindi titigil si Roberto hangga't hindi niya nasisiguro na hindi makakabalik sa pwesto si Sebastian.

"Hindi niya ba ibig tumakas?" natauhan ako nang magsalita si Lorenzo. Napatingin ako sa kaniya. Iniisip niya siguro na itatakas namin si Sebastian kanina.

"Siguradong hindi siya sasama. Kapag tumakas siya, mas lalong bibigat ang bintang sa kaniya. Maaari rin siyang idawit sa mga rebelde..." napatigil ako at gulat na napatingin kay Lorenzo dahil sa ideyang naisip ko.

"Paano naman siya idadawit sa ating samahan gayong siya pa ang umuusig sa'tin? Ikaw pa nga ang inaakala niyang espiya, hindi ba?" saad ni Lorenzo, napatigil ako sa paglalakad. Napalingon naman siya sa'kin.

"Hindi ka naman tuluyang espiya sa kaniya hindi ba? Naniniwala ako na hindi mo naman pinag-bibigay alam ang hakbang ng ating samahan" saad ni Lorenzo, sandali akong napatitig sa mga mata niya. Totoo na hindi naman ako nagbibigay ng impormasyon kay Sebastian tungkol sa mga rebelde. Hangga't maaari ay iniiwasan kong magtanong siya o sagutin ang mga tungkol sa rebeldeng grupo.

"Lorenzo..." saad ko, nakatingin lang siya sa'kin. Nababakas sa kaniyang mukha na pinipilit niya pa rin ang sarili na umasa na hindi ako trahidor sa samahan. "Nagtitiwala ka ba sa'kin?" patuloy ko, tumango siya. Napahinga na lang ako ng malalim.

"Kung gayon, maniniwala ka ba kung sasabihin ko na may taksil sa loob ng samahan?" saad ko, hindi naman siya kumibo. Nanatili pa rin siyang nakatingin ng diretso sa aking mga mata. Ramdam ko na umaasa siya na hindi ako ang tinutukoy kong trahidor sa samahan.

Sandali kaming natahimik. Nakatayo lang kami sa gitna ng kagubatan. Napayuko na lang ako, malalaman din naman niya na si Berning ang taksil sa grupo nila pero hindi pa ngayon. Sa mga huling kabanata pa iyon dahil sa climax ng kwentong ito magkakagulo ang kanilang samahan.

"Kalimutan mo na ang sinabi ko. Kung anu-ano lang talaga ang gumugulo ngayon sa isipan ko" saad ko saka nagpatuloy na sa paglalakad. Hindi pa ito ang tamang oras para mabuking si Berning. Bukod doon, ayoko rin na sa akin mismo manggaling. Siguradong masasaktan si Lorenzo kapag nalaman niyang pinagtataksilan sila ng isa sa matalik niyang kaibigan.

"Si Berning ba ang iyong tinutukoy?" napatigil ako nang magsalita si Lorenzo. Gulat akong napalingon sa kaniya, nakayuko siya ngayon habang nakatayo pa rin doon. "Matagal na akong naghihinala. Nang lusubin nila ang grupo ng mga guardia sibil nang wala pahintuloy mula sa'kin" patuloy ni Lorenzo. Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko alam kung paano niya nalaman o naradaman nang hindi naayon sa takbo ng kwento.

Naglakad siya papalapit sa'kin. "Ano ang kailangan nating gawin?" tanong ni Lorenzo, parang gusto niyang sabihin sa'kin na panahon na siguro para hindi siya magbulag-bulagan sa kataksilan ni Berning.

Bago sumikat ang araw, sinabi ko sa kaniya ang tungkol sa lihim na listahan na may kinalaman sa ugnayan nila ni Roberto. Sinikap ni Lorenzo na makuha iyon sa kanilang kampo. Alas-sais na ng umaga nang magkita kami sa harapan ng hukuman bago magbukas ito sa madla para sa paglilitis sa kaso ni Sebastian.

Tahimik akong umupo sa pinakadulong helera ng upuan. Napatingin ako kay Lorenzo na nakataupo sa kabilang bahagi. Tumango ako sa kaniya, tumango rin siya pabalik sa akin.

Pasado alas-otso na ng umaga nang dumating ang punonghukom na si hukom Unotario Hobillo.

Nagsimula ang bulungan nang dumating si Roberto kasama ang mga guardia na tauhan niya. Hawak ng mga ito si Sebastian na bagama't nakabihis ng pormal ngayon ngunit bakas sa kaniyang mukha ang bugbog na tinamo niya sa bilangguan na bahagi ng imbestigasyon.