Ave Varsovia - morituri te salutant!

Wyrok śmierci (aneks informacyjny)

1 sierpnia 1944 r. (rano lub wieczorem) na wieść o wybuchu Powstania Warszawskiego Adolf Hitler wydał SS-Reichsfuhrerowi Heinrichowi Himmlerowi oraz szefowi sztabu generalnego Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych, generałowi Heinzowi Guderianowi, ustny rozkaz zniszczenia Warszawy i wymordowania wszystkich jej mieszkańców. Rozkaz miał brzmieć wg relacji SS-Obergruppenfuhrera Ericha von dem Bach-Zelewskiego (dowódcy oddziałów SS skierowanych do stłumienia Powstania) następująco: „Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców. Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy."

Niemcy już od pierwszych dni Powstania stosowali taktykę „spalonej ziemi". Największą jednorazową zbrodnią na ludności cywilnej w czasie II wojny światowej była rzeź Woli w dniach 5-7 sierpnia 1944 r. – tam oddziały niemieckie (na czele z złożonym z kryminalistów pułkiem SS dowodzonym przez Oskara Dirlewangera) wymordowały około 50 tysięcy polskich cywili – mężczyzn, kobiet i dzieci. Na Ochocie z rąk złożonej z Rosjan brygady szturmowej SS „RONA" śmierć poniosło ok. 10 tysięcy Polaków. W „dzielnicy policyjnej", znajdującej się w rejonie Alei Szucha, funkcjonariusze SS i policji niemieckiej zamordowali od 5 do 10 tysięcy warszawiaków. Masowych mordów Niemcy dopuścili się podczas walk w każdej dzielnicy lewobrzeżnej Warszawy. Do masowych egzekucji należy doliczyć gwałty, wykorzystywanie polskich cywilów zatrzymanych przez Niemców jako „żywe tarcze" mające osłaniać natarcia niemieckich czołgów i piechoty, bombardowania domów, szpitali oznaczonych znakami Czerwonego Krzyża i innych obiektów cywilnych.

Wg różnych szacunków co najmniej 1/3 z ok. 150-200 tysięcy warszawskich cywili, którzy zginęli w trakcie Powstania Warszawskiego, stanowiły ofiary masowych egzekucji, zbrodni i mordów dokonywanych przez niemieckich żołnierzy, policję, Gestapo i SS.